Η Καλαμάτα, αποχαιρέτησε τον Γιάννη Μπελά – ίσως να άξιζε την ευκαιρία, ίσως οι δρόμοι των δυο πλευρών ξανασμίξουν στο μέλλον, κλήθηκε από το πουθενά και βεβιασμένα να διαχειριστεί όχι ανεπιτυχώς μια κατάσταση, δείχνοντας άγνοια κινδύνου, αναλαμβάνοντας ευθύνες και μιλώντας άκρως ποδοσφαιρικά –  και συνεχίζει επιλέγοντας προπονητή σίγουρο όνομα, γνωστό, βαρύ και με… ούγια… 

Ο Τσιώλης, κάνει στους φιλάθλους το «κλικ». Το πέρασμά του από τον πάγκο της ομάδας, επί Γρηγορόπουλου, που είχε διακρίνει πριν 17 χρόνια την αξία του και τον έφερε στην Καλαμάτα, τη σεζόν του αλήστου μνήμης  ντέρμπι με την Λάρισα που τότε έκρινε πολλά στην προσπάθεια της τοπικής ομάδας να κάνει το «μπαμ», για όσους το θυμούνται  κι αυτό είναι ίσως που δηλώνει ο κ. Τσιώλης, πως έχει αφήσει κάτι στη μέση και αισθάνεται ότι ήρθε η ώρα να ολοκληρώσει το έργο, ως… ελάχιστο φόρο προσφοράς στην ιστορία της ομάδας και τον κόσμο της… Το πακέτο το διαθέτει και είναι ξεκάθαρο ότι η υπόθεση άνοδος στην super-league, και όλα όσα χρειάζεται να γίνουν, του έχει ανατεθεί εν- λευκώ από τα «αφεντικά» της ομάδας, με ορίζοντας μάλιστα 3ετίας, ώστε να στηθεί καλά όλο το έργο – όσο πιο γρήγορα έρθει η επιτυχία, χαράς ευαγγέλια για τους φίλους της ομάδας – και να «χτιστούν» οι προϋποθέσεις για την βιώσιμη πορεία της τοπικής ομάδας στα «μεγάλα σαλόνια». Αρκεί τα παθήματα τα φετινά, να γίνουν μαθήματα… Δεν υπάρχουν χρονιές χαμένες. Ο Λεβαδειακός, εκμεταλλεύτηκε και το παρασκήνιο για να τερματίσει πρώτος. Έκανε όμως και η Καλαμάτα λάθη, που δεν επιτρέπεται να ξαναγίνουν. Ώρα Σάκη Τσιώλη λοιπόν…