Ο Γιάννης Ξανθούλης έχει την ικανότητα να μιλάει για τα πιο τραγικά πράγματα με τον πιο αστείο τρόπο. Έτσι γλυκόπικρο είναι και το τελευταίο του μυθιστόρημα «Την Κυριακή έχουμε γάμο» (εκδόσεις Διόπτρα), που το παρουσίασε την Τετάρτη στην Καλαμάτα, στην αίθουσα του θεατρικού σχήματος «Συν Ένα - Μιχάλης Τούμπουρος», του οποίου ήταν και προσκεκλημένος.
Δεκαετία 1950. Ένας γάμος σε κάποιο χωριό της Αλεξανδρούπολης. Μια μαυροφορεμένη μάνα (ο ίδιος ισχυρίζεται ότι δεν γνωρίζουμε ποτέ καλά τους γονείς μας. «Προσπαθούμε να καλύψουμε με τη φαντασία πάρα πολλά κενά»), οι θείοι και οι θείες, η αγάπη ενός παιδιού για τον κινηματογράφο, τα τρένα. Όλα τα σπίτια που έμενε ήταν δίπλα στις γραμμές του σιδηρόδρομου και οι περισσότεροι από την οικογένειά του ήταν σιδηροδρομικοί.
Τα γεγονότα της εποχής μέσα από τα μάτια ενός 11χρονου και το ταξίδι του χρόνια μετά, ως παππού, στο ίδιο μέρος. Αθήνα - Αλεξανδρούπολη, πάντα με το τρένο. Ένα ταξίδι στην παιδική ηλικία και τις αναμνήσεις, στο πώς ζούσαν οι άνθρωποι παλιά, όπως τον ρωτάει σήμερα και η εγγονή του, που μένει στη Νορβηγία αλλά μιλάει ελληνικά: «Παππού δε θέλω να μου πεις παραμύθια. Θέλω να μου πεις πώς ήταν η ζωή παλιά». 
Το εξώφυλλο του βιβλίου, ένα νιόπαντρο ζευγάρι πλαισιωμένο από τους καλεσμένους του γάμου, το ζωγράφισε ο ίδιος. «Τώρα στα γεράματα είπα κι εγώ να μιμηθώ τον Τσόρτσιλ» σχολίασε χθες με νόημα, προκαλώντας για άλλη μια φορά το γέλιο του ακροατηρίου.
Ήταν τόσο απολαυστικός που, φεύγοντας από την εκδήλωση, σκεφτόμουν τι κρίμα που δεν έβαλα μαγνητόφωνο για να καταγράψω όσα είπε, αλλά κυρίως τον τρόπο με τον οποίο τα αφηγήθηκε…