Για λογοτεχνία «ψαγμένη» και «σμιλεμένη» με καλέμι, έκανε λόγο μιλώντας για την «Ιστορία της Σ.» ο Κώστας Θεολόγου, επίκουρος καθηγητής Ιστορίας και Φιλοσοφίας του Πολιτισμού στο ΕΜΠ. Παρατήρησε ότι ο ιδιαίτερος τρόπος γραφής της Χρύσας Φάντη τού θυμίζει Γάλλους συγγραφείς και ιδιαίτερα το γαλλικό ρεύμα «νουβό ρομάν» (νέο μυθιστόρημα, που αποκλίνει από τα κλασικά λογοτεχνικά είδη). Παρομοίασε τη γραφή της Φάντη με το σινεμά του Γκοντάρ ή του Λαρς Φον Τρίερ, σημειώνοντας ότι γράφει σαν να μεταφέρει μια κινηματογραφική ταινία στο χαρτί. Ένα κείμενο μιας αλλοτινής εποχής, χωρίς θόρυβο, χωρίς κραυγές, μιας εποχής στην οποία οι άνθρωποι επικοινωνούσαν μέσα από τον διάλογο.

Για την τραυματική ιστορία της Σ. (μια ιστορία αιμομιξίας, παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης και απόπειρας αυτοκτονίας) που ξεκινά στην Ερεσό του ΄50 και συνεχίζει στην Αθήνα και το Παρίσι, μίλησε και η φιλόλογος - συγγραφέας Χαρά Νικολακοπούλου. Είπε για ένα βιβλίο που αναζητά «συνεργούς» ώστε να συντελεστεί η λογοτεχνική μέθεξη και χαρακτήρισε καινοτομία τον τρόπο αφήγησης της συγγραφέα. Παρατήρησε ότι διάλεξε έναν απαιτητικό και δύσκολο τρόπο για να διηγηθεί μια απαιτητική και δύσκολη ιστορία. Ταυτόχρονα, μέσα από την «Ιστορία της Σ.», συνομιλεί με έργα γνωστών συγγραφέων (Δάντης, Κάφκα, Βενέζης, Γέλινεκ, Καραπάνου, κ.ά.).   

Γράφει από μια ατιθάσευτη ανάγκη να επικοινωνήσει με τους άλλους, όπως εξομολογήθηκε στο τέλος η Χρύσα Φάντη, η οποία βρίσκεται συχνά στη Μεσσηνία και στο σπίτι που έχουν φτιάξει με το σύζυγό της, στα Καλλιανέικα της Δυτικής Μάνης. Χαρακτήρισε την τέχνη ως τη μόνη επαναστατική δύναμη σήμερα - μια «βόμβα» - ενώ για τη λογοτεχνία σημείωσε πως «όταν είναι καλή, σε χτυπάει στην ψυχή. Στοχεύει στην καρδιά».

Μαρία Νίκα