Όταν διαλέγεις να ανεβάσεις ένα τέτοιο έργο, αντιλαμβάνεσαι και τις απαιτήσεις που έχει. Ιδίως όταν απευθύνεται σε μικρούς θεατές, που πρέπει, αν όχι να κατανοήσουν, τουλάχιστον να πάρουν μια ιδέα, μια αίσθηση γι’ αυτό που ακούνε και βλέπουν εκτός από το να διασκεδάσουν επιφανειακά. Με την προϋπόθεση ότι το θέατρο για παιδιά είναι σοβαρή υπόθεση και δεν το αντιμετωπίζεις με προχειρότητα.
Τον πρώτο αιφνιδιασμό τον έπαθα όταν είδα τα αισθησιακά κόκκινα φώτα του «Καμπαρέ», που ανέβασε πρόσφατα ο Κώστας Κατσουλάκης με το ερασιτεχνικό θεατρικό σχήμα «ΣΥΝ1 Μιχάλης Τούμπουρος» στην Κεντρική Σκηνή, να αποτελούν φωτεινό περίγραμμα του σκηνικού και στους «Όρνιθες». Ακριβώς στις ίδιες θέσεις. Ξεχάστηκαν από την προηγούμενη παράσταση; Βαρέθηκαν να τα βγάλουν; Ή σκέφτηκαν ότι ταιριάζουν και σ’ αυτό το έργο οπότε γιατί να τ’ αλλάζουμε;
Ύστερα τα κοστούμια, στο ίδιο πνεύμα με το «Καμπαρέ» και αυτά. Κάποια κομμάτια, μάλιστα, πρέπει να ήταν από εκεί. Γυαλιστερές πούλιες, λαμέ παντελόνια, πολύχρωμα φτερά και πούπουλα, σε τέτοια δόση που θα ζήλευε και ο Φλωρινιώτης. Και στο φόντο να προβάλλονται βίντεο από πουλιά που πετούν πάνω από στεριές και θάλασσες, με μια ποιότητα εικόνας τόσο κακή, όπως όταν σου χαλάει η τηλεόραση και αρχίζει να μαυρίζει η οθόνη. Αν έχεις στο μυαλό σου την αισθητική και το λιτό ανέβασμα του Θεάτρου Τέχνης, ένα σοκ το παθαίνεις.
Και πάμε στο έργο. Δυο αθηναίοι αγανακτισμένοι από τη ζωή στην πόλη τους, την εγκαταλείπουν για να αναζητήσουν μιαν άλλη κοινωνία, ιδανική, χωρίς πολιτικούς, δικαστήρια και φόρους. Βρίσκουν λοιπόν τα πουλιά και τα πείθουν να φτιάξουν μια πόλη, την οποία ονομάζουν Νεφελοκοκκυγία…
«Πες μας σε παρακαλώ…
Αν είδες καμία πολιτεία μαλακιά και παχουλή
Σαν πουπουλένιο στρώμα ή σαν κοιλίτσα μωρού
Για να ξαπλώσουμε
Γιατί κουραστήκαμε
Αν βρήκες κάτι ωραίο άξιο και ταπεινό
Μικρό μικρό, ταπεινό κι ωραίο που να ν΄ ανθρώπινο»
ρωτούν ο Πεισθέταιρος και ο Ευελπίδης τον Έποπα Τσαλαπετεινό...
Η εικόνα, πάντως, από καμπαρέ και βενετσιάνικο καρναβάλι μαζί, που είδαμε στη σκηνή, κάθε άλλο παρά σε μαλακιά και πουπουλένια πολιτεία παρέπεμπε. Εν τω μεταξύ, στο μεγαλύτερο μέρος της παράστασης δεν άκουγα καν τι έλεγαν οι ηθοποιοί. Και στα τραγούδια (όχι σε μουσική Χατζιδάκι, αλλά Μιχάλη Χριστοδουλίδη), ο ήχος ήταν τόσο δυνατός που σου «τρυπούσε» τ’ αυτιά χωρίς επίσης να βγάζεις τα λόγια. Αν δε γνώριζα από πριν την υπόθεση του έργου, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να καταλάβω τι έβλεπα.
Δεν ξέρω αν φταίει η έλλειψη χρημάτων ή η μη ύπαρξη καλλιτεχνικού διευθυντή στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο. Ποιος κάνει τον σχεδιασμό για τη θεατρική σεζόν, ποιος επιλέγει τους σκηνοθέτες, τα έργα, τους συνεργάτες; Γεγονός είναι ότι δεν υπάρχει πρόγραμμα, όλα γίνονται τελευταία στιγμή και στο πόδι. Βρισκόμαστε στα μέσα Ιανουαρίου και δε γνωρίζουμε εάν θα ανέβει χειμερινή παραγωγή πέρα από αυτή της παιδικής σκηνής.
Όταν πριν από έναν μήνα περίπου ανακοινώθηκε ότι θα παρουσιάζονταν οι «Όρνιθες», σκέφτηκα πώς είναι δυνατόν μέσα σε τόσο λίγο χρόνο να ανέβει μια παράσταση. Δεν είμαι σίγουρη αν η ποιότητα χρειάζεται πάντα λεφτά, σίγουρα όμως χρειάζεται χρόνο.
Και επιτέλους, ο Δήμος Καλαμάτας πρέπει να αποφασίσει εάν θέλει να έχει Θέατρο ή όχι. Εάν δε θέλει, είναι καλύτερα να το κλείσει από το να το λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο. Έτσι θα έχει και ακόμη μεγαλύτερο πλεόνασμα στο ταμείο του.
*Οι φωτογραφίες της παράστασης που ακολουθούν, όπως και η κεντρική, είναι του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, εκτός από την τελευταία
