Κατά διαστήματα η ροή της κυκλικής κίνησης διακόπτεται από γεγονότα που συμβαίνουν ξαφνικά, τα οποία εμείς δε βλέπουμε αλλά υπονοούνται. Τα μέλη της ομάδας σκορπίζουν όμως ύστερα από λίγο ενώνονται ξανά και συνεχίζουν να περπατούν μαζί. Σαν να παρεμβλήθηκε ένα απρόσμενο συμβάν που πέρασε, αλλά η ζωή συνεχίζεται. Όπως συμβαίνει μ’ «έναν έρωτα κεραυνοβόλο», «έναν αιφνίδιο θάνατο», «μια βόμβα», «το τσίμπημα μιας μέλισσας»… Γεγονότα που έρχονται αναπάντεχα και φεύγουν, αλλά όταν φύγουν μας έχουν ήδη αλλάξει.
Η παράξενη ομάδα συνεχίζει το βάδισμα στην πλατεία και ο κόσμος παρακολουθεί με προσοχή. Το κοινό ετερόκλητο, από παιδιά μέχρι ηλικιωμένοι, κομψές κυρίες, νεαροί με χαβανέζικα πουκάμισα και μαλλιά ράστα, όμορφα κορίτσια με σώματα χορευτριών, μετανάστες, μαμάδες με παιδικά καρότσια. «Τι γίνεται εδώ ρε παιδιά, τι κάνουν αυτοί;» ρωτάει ένας κύριος που έτυχε να περνά από την πλατεία. «Είναι παράσταση του Φεστιβάλ Χορού» του απαντούν, κι εκείνος μένει ακίνητος και αρχίζει να παρακολουθεί μαζί με τους υπόλοιπους. Σαν ένα απρόσμενο γεγονός να διέκοψε και τη δική του ροή. Μια παράσταση που τον «έβγαλε» από το δρόμο του και, ίσως, στο τέλος της, να τον έχει αλλάξει, λίγο ή πολύ.
Ξαφνικά τα μέλη του «θιάσου» βγάζουν από τις τσέπες τους χαρτάκια, τα οποία αρχίζουν να μοιράζουν στον κόσμο. Είναι αποκόμματα από χρησιμοποιημένα κουτιά φαρμάκων, εισιτήρια λεωφορείου κ.λπ., που πάνω τους έχουν γραφτεί με στυλό διάφορες φράσεις. Οι θεατές καλούνται να τα δώσουν ο ένας στον άλλο για να διαβαστούν. «Σε χρόνο ανύποπτο, συμβαίνει το ανείπωτο / ζωή που πας περίπατο» γράφει το χάρτινο κουτάκι που μου βάζει στο χέρι η διπλανή κυρία. Το διαβάζω και το δίνω στο κορίτσι που στέκεται δεξιά μου.
Εν τω μεταξύ οι χορευτές εμφανίζουν κάτι άσπρες διάφανες ολόσωμες φόρμες και τις φοράνε. Τώρα είναι όλοι ντυμένοι ομοιόμορφα. Αρχίζουν να τρέχουν κυκλικά όλο και πιο γρήγορα, οι μπροστινοί σηκώνουν στα χέρια μια κοπέλα κι εκείνη υψώνει με δύναμη τη γροθιά της. Τρέχουν και κραυγάζουν σαν να κάνουν επέλαση. Ύστερα από λίγο ηρεμούν και σιγά σιγά αποχωρούν από το κέντρο της πλατείας. Μόνο ένας μένει πίσω να παίζει στο κλαρινέτο μια απαλή μουσική. Ο συγκεντρωμένος κόσμος ξεσπά σε χειροκροτήματα.
Ήταν η παράσταση «Ανύποπτος χρόνος» της Αντιγόνης Γύρα που παρουσίασε η ομάδα «Κινητήρας» στο πλαίσιο του 23ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας (14 - 23 Ιουλίου). Μια ιδέα βασισμένη στο ομώνυμο ποίημα του Χρήστου Πολυμενάκου.
Ακολουθούν φωτογραφίες
