Αυτό επιχειρεί η ταινία «Άδειο στομάχι ή Σε ποιον ανήκει ο κόσμος», που γυρίστηκε στη Γερμανία το 1932 με την καθοδήγηση του Μπρεχτ και τη συνεργασία μιας κολεκτίβας νέων αριστερών καλλιτεχνών.
Ο τίτλος της ταινίας μόνο τυχαίος δεν είναι, αντίθετα προσδιορίζει με σαφήνεια τη φτώχεια και την πείνα της εργατικής τάξης κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης που συγκλόνισε τον καπιταλιστικό κόσμο στα τέλη της δεκαετίας του 1920.
Κι όλα αυτά στη Γερμανία! Που σήμερα οι ηγέτες της συμπεριφέρονται στις άλλες χώρες σαν να είναι γκαουλάιτερ!
Ταινία με γρήγορη αφήγηση, η πρώτη ομιλούσα στον γερμανικό κινηματογράφο και εξαιρετικά μοντέρνα για την εποχή της, πλημμυρισμένη με εξαιρετική μουσική που τονίζει τις γρήγορες εναλλαγές των σκηνών.
Την ταινία είδαμε στη σκηνή του ΔΗΠΕΘΕ Καλαμάτας, χάρη στην πρωτοβουλία που ανέλαβε η νεοσύστατη Πολιτιστική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ Μεσσηνίας. Για την ταινία μίλησε η βουλευτής και συγγραφέας Νάντια Βαλαβάνη, ενώ ακολούθησε συζήτηση με τους παρευρισκόμενους, που είχαν κατακλύσει την αίθουσα του θεάτρου. Καθόλου τυχαία άλλωστε, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή την εποχή βρίσκεται πλέον σε τροχιά εξουσίας ως κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης που είναι.
Η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή τη συγκυρία είναι δεδομένη και όποιοι επιχειρούν να την αμφισβητήσουν αντί να την εξηγήσουν είναι μακριά νυχτωμένοι.
Στο χώρο της εκδήλωσης διανεμήθηκε και το Σχέδιο Διακήρυξης που ετοιμάζεται και το οποίο αποτελείται από 16 τυπογραφικές σελίδες, στις οποίες επισημαίνονται μεταξύ άλλων: «Ζούμε το τέλος μιας εποχής, ζούμε τις ωδίνες που θα γεννήσουν μια νέα. Εκείνοι που κυβερνούν αρχίζουν να μην μπορούν να κυβερνήσουν όπως πριν, εκείνοι που κυβερνώνται αρχίζουν να μην θέλουν να κυβερνηθούν όπως πρώτα. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ βρίσκεται εδώ για να οργανώσει τη δημοκρατική ανατροπή, για να ανοίξει το δρόμο σε μια κυβέρνηση της αριστεράς, στηριγμένης σε ένα ευρύ μέτωπο κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων, μιας κυβέρνησης που θα θέσει τη χώρα σε νέα τροχιά».
Αυτά από τη διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς πορευόμαστε στην κόψη του ξυραφιού, φεύγοντας από το γνωστό «παλιό» και ενώ το άγνωστο «νέο» δεν έχει ακόμα εμφανιστεί.
Ο δρόμος μας ανήκει αλλά δεν χαρίζεται, παρά μόνο σε όσους αγωνίζονται για να τον κερδίσουν.