Μεγάλη έρευνα για το έθιμο αυτό έχει κάνει ο Χρήστος Ζερίτης, την οποία και δημοσιεύει στην εφημερίδα «Θάρρος». Το βράδυ, κατά τη συνάντηση των Επιταφίων των εκκλησιών Αγίου Γεωργίου και Αγίου Κωνσταντίνου, τα μπουλούκια της περιοχής θα ρίξουν τις σαΐτες τους και αμέσως μετά ο «Ιουδάρχης» θα βάλει φωτιά στα πόδια του Ιούδα, ο οποίος θα αρχίσει να καίγεται και να ανατινάζεται από κάτω προς τα επάνω. Τις ανατινάξεις των βαρελότων και των τρομπονιών διαδέχονται οι σαΐτες και μετά από ένα τέταρτο «βασανιστικού τελετουργικού» φτάνοντας στο τέλος ανατινάζεται το κεφάλι και …τέλος.
Ο Χρήστος Ζερίτης σημειώνει ότι όλη αυτή η τελετή είναι αφορμή για να συγκεντρωθούν εκατοντάδες κάτοικοι της περιοχής, οι οποίοι θεωρούν το έθιμο αυτό «δικό τους», έχουν την ευκαιρία να συναντηθούν και να προετοιμαστούν για την Ανάσταση, να τιμήσουν τους Επιτάφιους με κρότους, αφού και η θρησκευτική παράδοση αναφέρει πως όταν πέθανε ο Χριστός κατέβηκε στον Άδη εν μέσω φοβερών κρότων, (μέσα στο στοιχείο του κρότου και γενικά του θορύβου υπάρχει το στοιχείο της απόδιωξης των δαιμονικών που είναι ειδωλολατρικό και χριστιανικό, επειδή πάντα υπήρχε στους λαούς η δοξασία ότι τα βλαβερά και επιβλαβή πνεύματα διώχνονται με θορύβους εκφοβιστικούς).
Η κατασκευή του Ιούδα, λέει ο Χρήστος Ζερίτης που έχει μιλήσει με τους «Ιουδάρχες», είναι πολύπλοκη και απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις και τεχνική. Σε απλή εξήγηση: στον ξύλινο σκελετό ύψους 2 μέτρων περίπου (για να υπάρχει καθυστέρηση και να εκρήγνυται «αργά και βασανιστικά» και ο χρόνος μετάδοσης από τα πόδια μέχρι το κεφάλι να είναι αρκετός), τοποθετείται ένα σύμπλεγμα καλωδίου-φυτιλιού με πολλές απολήξεις, στις άκρες των οποίων «δένονται» μαστορικά τρομπόνια, βαρελότα και σαΐτες. Όταν τελειώσει η συνδεσμολογία ο Ιούδας ντύνεται γραφικά και τοποθετείται στο ικρίωμα που είναι κατασκευασμένο από πολλά χρόνια στην πλατεία του Αβραμόγιαννη.