Όπως σημειώνει ο Βασίλης Φλώρος, «το θεατρικό έργο γράφτηκε πριν από δέκα χρόνια περίπου. Αφορμή για να γραφεί, στάθηκε η θεατρική παράσταση «Ελένη» του Ρίτσου με ερμηνευτή τον σκηνοθέτη και ηθοποιό Παπαβασιλείου. Γράφτηκε ως μονόλογος, αλλά έπειτα από αρκετές επαναγραφές, συμπληρώσεις, απορρίψεις και προσθήκες, παρουσιάζεται με την σημερινή του μορφή. Το έργο έχει στοιχεία τραγωδίας και κωμωδίας. Θα το χαρακτήριζα με δύο λέξεις: Σατιρικό δράμα. Προσπαθεί ν’ ανιχνεύσει τον αντίκτυπο του Τρωϊκού Πολέμου και των περιπετειών του Οδυσσέα από τη μεριά μιας γυναίκας, της Πηνελόπης. Τι ένιωσε η Πηνελόπη, πως είδε τη φυγή, την πολύχρονη απουσία και την επιστροφή του Οδυσσέα; Ποια είναι η δική της τοποθέτηση απέναντι στα γεγονότα ως ερωμένης, ως γυναίκας, ως μάνας; 
Δανείστηκα στοιχεία από το μύθο του Οδυσσέα σύμφωνα με τον Όμηρο και από μεταγενέστερους ιστορικούς και ποιητές και προσπάθησα να τα μπολιάσω και να τα επεκτείνω, έτσι ώστε να φτάσω στην προσωπικότητα και τον ψυχισμό των δύο ηρώων. Ο σκοπός μου δεν ήταν να παραμείνω στο μυθικό ή ιστορικό γίγνεσθαι των προσώπων. Δημιούργησα δύο χαρακτήρες που απέχουν από το ομηρικό πρότυπο, τοποθετώντας τους σ’ ένα πιο σύγχρονο ψυχολογικό τοπίο. 
Με ενδιέφερε περισσότερο η σχέση δύο ανθρώπων, όχι τόσο κάτω από το βάρος του μύθου όσο κάτω από το βάρος της διαπροσωπικής τους κατάστασης. 
Η σχέση του άντρα και της γυναίκας. Του Οδυσσέα και της Πηνελόπης. 
Ο έρωτας και ο πόλεμος στα εσωτερικά τους πεδία, αλλά και η διαρκής αναζήτηση της αλήθειας, της αγάπης και της ευτυχίας του ανθρωπίνου όντος».