Τρίτη, 27 Δεκεμβρίου 2016 15:28

Τα παιδιά θέλουν φώτα

Τα παιδιά θέλουν φώτα

Της Μαρίας Νίκα 
«Θυμάμαι τα παιδικά μου Χριστούγεννα στο χωριό. Μαυρίλα σκέτη. Σκοτάδι κι ερημιά. Τα βράδια στο δρόμο δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Κλεινόμαστε από νωρίς στο σπίτι. Δεν ήθελα να πηγαίνω, αλλά τι να κάνα;», μου ΄λεγε τις προάλλες φίλος και στο πρόσωπό του είχε ζωγραφιστεί μια θλίψη. Το περιέγραφε με τέτοιο παράπονο, λες και του είχε μείνει παιδικό τραύμα. Δε ζούσε μόνιμα στο χωριό, ωστόσο και μόνο που ως παιδάκι έπρεπε να περνά εκεί τις χριστουγεννιάτικες διακοπές με τους γονείς του, υπέφερε...

Σκέφτηκα τις χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις του Δήμου στα δημοτικά διαμερίσματα εκτός Καλαμάτας αυτές τις μέρες. Δεν είχα συνειδητοποιήσει πόσο σημαντικές είναι. Είδα σε φωτογραφίες τα χαρούμενα πρόσωπα των παιδιών γύρω από τα φωταγωγημένα δέντρα στις πλατείες και συγκινήθηκα. Έλαμπαν τα μάτια τους. Μαζί με τα παιδιά χαίρονταν κι οι μεγάλοι. Στο Αριοχώρι, στο Πλατύ, στη Θουρία… Φαντάσου δηλαδή στα ορεινά χωριά του Ταϋγέτου! Δεν ξέρω αν έχει πια μικρά παιδιά στην Αρτεμισία, στις Πηγές ή στην Αλαγονία, αλλά αν έχει, δεν θα τους λείπουν τα φώτα και οι εκδηλώσεις τέτοιες μέρες;

Βλέπω την κόρη μου. Πόσο χαίρεται να κάνουμε βόλτα τα βράδια στην πόλη με το αυτοκίνητο και να χαζεύει τους φωτισμένους Αγιο-Βασίληδες που κρέμονται από τα στολισμένα μπαλκόνια των πολυκατοικιών. «Κι άλλος μαμά! Κι άλλος!» μου φωνάζει όλο χαρά κάθε φορά που βλέπει έναν καινούργιο.

«Πάσχα στο χωριό, Χριστούγεννα στην πόλη» λένε. Γιατί τα Χριστούγεννα στο χωριό, όσο όμορφο κι αν είναι το τοπίο, δεν έχει στολισμένες βιτρίνες, ούτε «μαγικό» λούνα παρκ με ποπ κορν και μαλλί της γριάς, ούτε πολύχρωμο καρουζέλ, ούτε παγοδρόμιο, ούτε συναυλίες και παιδικά θέατρα, ούτε εργαστήριο του Άη Βασίλη με δώρα και παράξενα ξωτικά. Και ο μπαμπάς με τη μαμά πόσο συχνά μπορούν να σε φέρουν στην Καλαμάτα; Γι’ αυτό οι εκδηλώσεις εκεί είναι πιο σημαντικές από αυτές της μεγάλης πόλης…

*Η φωτογραφία είναι από την ιστοσελίδα του Δήμου Καλαμάτας

Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Θα μας φύγουν κι αυτοί που έχουμε Η Παραλία κάποτε »