Για να φτάσω στο Εργατικό Κέντρο διασχίζω το σκοτεινό προαύλιο του Διοικητηρίου. Πλησιάζοντας το πεζοδρόμιο όπου γίνεται η ανάπλαση, διαπιστώνω ότι όλα είναι μέσα στη λάσπη. Αν θέλω να βρεθώ γρήγορα απέναντι δεν έχω άλλη επιλογή, πρέπει να περάσω. Μπαίνω στο αμφιθέατρο «Θόδωρος Αγγελόπουλος» μούσκεμα και με τα παπούτσια λασπωμένα ως τους αστραγάλους. Ωστόσο ανακουφισμένη, καθώς η ταινία για τον Καζαντζάκη δεν έχει ξεκινήσει. Το κοινό συζητά ακόμη με την Ιρανή σκηνοθέτιδα του ντοκιμαντέρ που έχει προηγηθεί. Η μία ερώτηση διαδέχεται την άλλη και ο κόσμος δεν την αφήνει να φύγει...

Τετάρτη βράδυ, 3^ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου. Η αίθουσα προβολών στην Καλαμάτα γεμάτη κόσμο. Το φουαγιέ επίσης. Άνθρωποι που κουβεντιάζουν για τις ταινίες που είδαν κι άλλοι που ψηφίζουν για το Βραβείο Κοινού. Παραμονή του «κρίσιμου» Eurogroup.

Σε μια χώρα που παραπαίει, που δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει, που αγωνιάς για το πώς θα πληρώσεις το νοίκι, το ρεύμα, το φροντιστήριο, το γιατρό των παιδιών σου, που κρυώνεις γιατί δεν έχεις λεφτά για πετρέλαιο, κάποιοι άνθρωποι καταφέρνουν να φτάσουν ως το Εργατικό Κέντρο για να δουν μια ταινία, να συνομιλήσουν με μια Ιρανή κινηματογραφίστρια, να ψηφίσουν για το καλύτερο ντοκιμαντέρ. Είναι αργόσχολοι; Δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν; Αδιαφορούν για όσα συμβαίνουν γύρω τους;

Την απάντηση μου τη δίνει λίγο αργότερα η ταινία του Μένιου Καραγιάννη «33.333: Η Οδύσσεια του Νίκου Καζαντζάκη» (από το ομώνυμο ποίημα του συγγραφέα). Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, ο Καζαντζάκης ζει στην Αίγινα. Κι ενώ η Ελλάδα βρίσκεται σε απόλυτη εξαθλίωση και ο ίδιος λιμοκτονεί, κάθεται και μεταφράζει την «Ιλιάδα» και την «Οδύσσεια» και ολοκληρώνει τον «Ζορμπά». Αν αυτό δεν αποτελεί παράδειγμα και δεν σου δίνει δύναμη για ν’ αντέξεις, τότε τι;