Η επικράτεια της ΡΗΝΙΩΣ, με χτισμένα τα σπίτια γύρω γύρω, με την αυλή κοινόχρηστη στη μέση. Σου μοιάζουν τα σπίτια με δικαστές στην έδρα τους,  σκυθρωπά, μουντά, σταχτιά, όλα ίδια. 

Και οι νοικοκυραίοι σαν ένορκοι, να βγάζουν αποφάσεις για το κάθε ζήτημα με σοβαρότητα μα και κριτήριο αλάνθαστο πολλές φορές. 

Έχουν φυτέψει (ιδέα της ΡΗΝΙΩΣ) και μια τζιτζιφιά στη μέση της αυλής δίπλα στην κοινόχρηστη βρύση με τρεχούμενο νερό. Τώρα πια δεν περιμένουν την ΟΥΛΕΝ κάθε τρεις μέρες, να μαζεύουν το γλυφό νερό στα κανάτια και στους ντετσερέδες. 

Η τζιτζιφιά μεγαλώνει γρήγορα τους είπε η ΡΗΝΙΩ κι έτσι θα έχουμε και ίσκιο, απαραίτητος για την κάψα του καλοκαιριού. Όμως εμείς όλοι ξέρουμε ότι ήταν σημείο αναφοράς για την μικρή μας μάζωξη το απόβραδο με τη δροσιά. 

Οι κουβέντες πότε-πότε σιγανές, ψιθυριστές. Εδώ κουβέντιαζαν τα καθημερινά, τα περασμένα, τα μελλούμενα. Εδώ μάθαμε το νέο πως η ΚΑΤΕΡΙΝΑ κλέφτηκε με τον ΠΑΝΑΓΗ τον φούρναρη. Κάτι είχαμε καταλάβει όλοι μας από καιρό, μα που να το φανταστούμε ότι θα έκαναν και απαγωγή ο ένας την άλλη. 

Άφησε ο ΠΑΝΑΓΗΣ γυναίκα στο σκαφίδι να ζυμώνει με το μεγάλο παιδί του και αυτός παίρνει την ΚΑΤΕΡΙΝΙΩ του πρωί πρωί αχάραγα και μην τους είδατε. Η ΚΑΤΕΡΙΝΙΩ ήταν δεν ήταν 18 χρονη και ο ΠΑΝΑΓΗΣ 35χρονος παρακαλώ και αποφασισμένος να ζήσει με την καρδερίνα του, έτσι την έλεγε στα κρυφά. Άφησε το φούρνο σε καλά χέρια, στην γυναίκα και το παιδί. Στρωμένη δουλειά, τρώγαμε ψωμί με φαί τότε, έτσι για να έχουμε, είπαμε, την ψευδαίσθηση πως χορτάσαμε. 

Ο αγώνας για το καρβέλι το ίδιο σοβαρός και αναγκαίος όσο και τα αισθήματα και οι αδυναμίες της καρδιάς έλεγε η ΡΗΝΙΩ. Ο καθένας με τον καημό του (λέω εγώ). 

Η ετοιμηγορία ήταν ομόφωνη τις πιο πολλές φορές, ολοστρόγγυλη η αυλή και οι ένορκοι σε κύκλο σαν ιππότες σε στρογγυλό τραπέζι, γύρω από την τζιτζιφιά. 

Οι δουλευταρούδες νοικοκυρές χωρίς σχόλη, καθισμένες στο πεζούλι δίπλα στο έμπα του σπιτιού τους, καθάριζαν τα ξερά κουκιά απ΄ τα μαμούνια.  Αύριο θα μαγειρέψω κουκιά η μια, εγώ φασόλια με μπόλικα κρεμμύδια η άλλη. Όλες προκομένες και αφέντρες στο σπιτικό τους. 

Όλα ήταν σαν ένα πρόχειρο, κακοστημένο σκηνικό σαν σε θέατρο, μόνο οι ηθοποιοί ήταν αληθινοί, σε πλανόδιο θίασο που το έργο άλλαζε καθημερινά με νέο σενάριο μα ίδια σκηνικά. Ως και το Θεό δίκαζαν και η απόφαση: ΦΤΑΙΕΙ και ο Θεός, έχει αυτός μα δεν βοηθάει λίγο (έχει ο Θεός αλλά δεν έχουν οι άνθρωποι). 

Μέσα στα πολλά που ενώνουν τους ανθρώπους, εκτός την εργασία, είναι και η μουσική. Έτσι στο μικρό περίγυρο της γειτονιάς η αυλή τους έχει γίνει ένα πολιτισμικό κέντρο με μουσικές και ακούσματα της ΑΝΑΤΟΛΗΣ. Εδώ το ΑΜΑΝ-ΑΜΑΝ, τα ταξίμια και τα ΟΦΟΥ γίνονται η βαθιά αναπνοή που πρέπει να βγάλουμε από μέσα μας, έτσι για να αλαφρώνει η ψυχή από τους νταλκάδες. 

Εκεί το ΜΑΡΑΚΙ, η μεγάλη κόρη της ΒΑΣΙΛΙΚΗΣ, 12χρονη μα η φωνή της μελιστάλαχτη, κελαηδούσε ολημερίς, βάλσαμο για την ψυχή μας. 

Η ΡΟΖΑ η ΣΜΥΡΝΙΑ, ο ΠΑΠΑΖΟΓΛΟΥ, όλοι μέντορες του ΣΜΥΡΝΑΙΙΚΟΥ και ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ είχαν γίνει ένα με τα βάσανά μας. ΑΜΑΝ-ΑΜΑΝ κι ο κόσμος καλά κρατεί. 

Όταν πιάνει το μπουζούκι ο ΣΤΕΛΙΟΣ που δούλευε στο λιμάνι χαμάλης και ο ΝΩΝΤΑΣ το μπαγλαμαδάκι, ήταν σαν θεία λειτουργία κι εμείς οι πιστοί, αμίλητοι, με ευλάβεια, κάτω από την τζιτζιφιά, απόβραδο, ταξιδεύαμε για αλλού, για άλλο κόσμο, στην φαντασία μας μπορετό. 

Εδώ έγινε και το γλέντι του ΝΩΝΤΑ με τη ΖΙΝΑ (από το ΖΗΝΟΒΙΑ). Πιάνει ο ΝΩΝΤΑΣ το μπαγλαμαδάκι ντυμένος γαμπρός και αρχίζει τα ταξίμια με τον ΣΤΕΛΙΟ, χορεύει η ΖΙΝΑ πρώτη το χορό και ο γαμπρός να κάνει τα τσαλίμια του με το οργανάκι του που δεν άφηνε κανέναν να το κανακέψει. Ήχος μεθυστικός σε ανέβαζε στα ουράνια. Από κοντά και το φαγοπότι με το κρασί. Όλα ήταν συνεισφορά απ’ όλους και για όλους. Ένας γάμος ήταν πάντα για όλους υποχρέωση και καθήκον. 

Από κοντά και ο ΝΑΡΓΙΛΕΣ, κοινός, από καρέκλα σε καρέκλα, πολλές φορές και σε γυναίκες παρακαλώ. Δίκαιη μοιρασιά. 

Μα δεν περίμεναν ένα γάμο για να ξεκινούν το γλέντι και το τραγούδι. Έτσι απ΄το πουθενά οι καρτσιλαμάδες, τα ανατολίτικα, με λυκνιστά κορμιά οι κοπελιές και με ντέφι στο χέρι να φέρνουν βόλτα τα πάνω κάτω της ζωής τους. Μα και ΕΥΡΩΠΑΪΚΑ βαλσάκια και ΠΟΛΚΕΣ. Βλέπετε η ΣΜΥΡΝΗ ήταν η κοσμοπολίτισσα με τα ακούσματα της ΔΥΣΗΣ και ΑΝΑΤΟΛΗΣ. 

-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-

Η ΙΚΑΡΙΩΤΙΣΣΑ