Η άλλη ομάδα βουρ για έφοδο στην αποθήκη του αλευρά. 

Η άλλη στο μακαρονοποιείο δίπλα από τα αλεύρια. 

Όλα τέλεια στην οργάνωση. Και στην εκτέλεση ακόμη καλύτερα. 

Πολύ περήφανη και αισιόδοξη η ΡΗΝΙΩ για τον τελικό στόχο μίλησε στους δικούς της, όρισε μόνη της τις ομάδες περιφρούρησης παρακαλώ, τα τσιράκια να φυλάνε τσίλιες, νέοι,  παιδιά, κορίτσια και αγόρια σε ζευγάρια. Τέλειο άλλοθι η νιότη τους, με ένα σφύριγμα να το παίρνει στόμα με στόμα. Και με το σφύριγμα το πήδημα στις μάντρες σωτήριο.  

Ήταν 20 Ιούλη, βραδιά αφέγγαρη, υγρή, ζεστή, το πανηγύρι του Αγιλιός λίγα πράγματα. Μα οι ΓΕΡΜΑΝΟΙ είχαν το νου τους στους πανηγυριώτες προσκυνητές. Όχι πως υπήρχε χαροκόπι ή φαΐ, μόνο εσπερινός. Όμως αυτοί κάτι έμαθαν από την ως τώρα παραμονή τους στη χώρα. Όπου υπάρχει πολλή ησυχία κάτι μπορεί να ετοιμάζου, έτσι η προσοχή τους στραμμένη στον Αγιολιά, ψηλά στο ύψωμα και στους προσκυνητές. 

Τότε είχαν ορίσει το ξαφνικό ΝΤΟΥ τα παιδιά της ΕΠΟΝ και η ομάδα της ΡΗΝΙΩΣ, με τους κατοίκους από τριγύρω στη γειτονιά και τα περίχωρα, τους πεινασμένους. 

Χέρι-χέρι έκαναν φτερά πολλές οκάδες λάδι, πολλά μικρά σακούλια από μαξιλαροθήκες γεμάτα με αλεύρι, μακαρόνια, όσπρια, κι ας είχαν και μαμούνια μέσα τους, μα και ρύζι και σταφίδες. 

Η ΡΗΝΙΩ τα είχε κανονίσει όλα. Πρώτοι θα έπαιρναν γονείς με μικρά παιδιά, μετά για αρρώστους και μετά οι υπόλοιποι. 

“Δεύτερη φορά δεν μπορούμε να ξανάρθουμε, θα μας την έχουν στημένη” τους λέει, “ό,τι πα΄ρουμε θα είναι μόνο απόψε, όσα μπορούμε περισσότερα να σηκώσουμε απόψε”. 

Τα παιδιά της ΕΠΟΝ ανοίγουν τα λουκέτα, κόβουν σύρματα, σπάνε κλειδαριές, σηκώνουν σανίδια. Όλα μέχρι τώρα καλά και από τα σκοτεινά σοκάκια ξεπροβάλλουν ένας-ένας οι πεινασμένοι, τρέχοντας, με το δικό του μερτικό ο καθένας στη ζωή μα και δική του ευθύνη να το πάρει. 

Ή απόψε ή μετά θα έχουν μείνει λιγότεροι, η πείνα παραμονεύει, δεν φεύγει. Όχι πως θα τους έσωνε αυτό για πολύ μα ήταν, είπαμε, μικρή βοήθεια μα μεγάλη πράξη. Κι αυτό μέτραγε περισσότερο στις μαύρες μέρες που ζούσαν. 

Η ΡΗΝΙΩ είχε κι άλλον έναν τρόπο να βοηθήσει την οργάνωση της ΕΠΟΝ του ΛΕΥΤΕΡΗ. 

Η ΚΑΤΡΙΝ η ΓΑΛΛΙΔΟΥΛΑ, δασκάλα του πιάνου, την θυμάστε με τη σχολή, που είχε δει κάποτε μεγάλες δόξες,  τώρα είχε έναν ξέχωρο λόγο να θέλει να βλέπει τη ΡΗΝΙΩ πιο συχνά. Στο δικό της σπίτι, που είχαμε ήταν και σχολή και σπίτι μαζί, πολύ συχνά μπαινόβγαιναν άνθρωποι για κάποιον λόγο. Μπορεί πάντως η ΚΑΤΡΙΝ να είχε τον τρόπο της και στη ζωή και στο να μαθαίνει πράγματα και νέα. Και να τα λέει στη ΡΗΝΙΩ. 

Με τα λίγα γερμανικά που ήξερε μπορούσε, είπαμε είχε τον τρόπο της, να καταλαβαίνει από τις συζητήσεις που γίνονταν στο μικρό καμαράκι της, το τι ετοίμαζαν στο αύριο οι γερμαναράδες, με βοηθούς πάντοτε τους ντόπιους δοσίλογους. 

Η ΚΑΤΡΙΝ για την ΡΗΝΙΩ ήταν πολύτιμη μα έπρεπε και να την περιφρουρεί πάντα, να μην αφήσει να την πάρει κρίμα στο λαιμό της. Ό,τι μπορούσε να της πει έπρεπε να το μεταφέρει γρήγορα και αυτούσιο στον ΛΕΥΤΕΡΑΚΗ και μετά να το έχει ξεχάσει η ίδια και η ΚΑΤΡΙΝ. 

Έτσι έμαθε για τον μεγάλο βομβαρδισμό που θα γινόταν στον ΠΕΙΡΑΙΑ. Για το μπλόκο στη ΝΙΚΑΙΑ. Όλα αυτά για τον ΛΕΥΤΕΡΑΚΗ ήταν πολύτιμα και για την οργάνωση πολυτιμότερα. 

Έτσι πορευόταν η ΡΗΝΙΩ. Η ΚΑΤΟΧΗ, η πείνα, ο θάνατος γύρω της την κρατούν πάντα ξύπνια στο μυαλό και στο κορμί ακούραστη, με θέληση και πείσμα. Ό,τι την χρέωνε η οργάνωση το έφερνε εις πέρας και πάντα με επιτυχία. 

Εκεί, στα μέσα του ‘43, μετά από καιρό συναντιέται με τον ΝΙΚΟΛΗ, τον αδελφοποιητό της. Έχει γίνει τώρα πρώτος στο καινούργιο καΐκι του ΣΤΑΜΑΤΗ. 

ΙΚΑΡΙΩΤΙΣΣΑ

-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-