Αυτά έλεγε ο ΝΙΚΟΛΗΣ. Πολύ αργότερα, μετά την απελευθέρωση θα καταλάβει πικρά πως ήταν αδυναμία στον αγώνα το φευγιό. 

Όμως ο αγώνας του Αρμενιστή με τον ΝΙΚΟΛΗ πρώτο και τον ΣΤΑΜΑΤΗ καραβοκύρη ήταν ηρωικός και τίμιος, πατριωτικός. 

Έναν χρόνο περίπου μετά θα μάθαινε από ΙΚΑΡΙΩΤΕΣ στο ΠΕΡΑΜΑ ότι ο ΣΤΑΜΑΤΗΣ και ο ΝΙΚΟΛΗΣ προδόθηκαν κάπου στο ΣΟΥΝΙΟ νύχτα, που είχαν δώσει ραντεβού για φευγιό. Και αφού πέρασαν από Χαϊδάρι, Μπουμπουλίνας και άλλα κολαστήρια βρέθηκαν στην ΑΙΓΥΠΤΟ, σε μια έρημο στη μέση του πουθενά με τον ήλιο κατακόρυφα ολημερίς να τους ψήνει στο συρματόπλεγμα, έτσι το έλεγαν στο ΕΛ-ΝΤΑΜΠΑ. 

Πολλοί αγωνιστές εκεί, από απλοί άνθρωποι που έβλεπαν το δίκιο του αγώνα και την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ σαν καθήκον εθνικό ως και καλλιτέχνες, διανοούμενοι, επιστήμονες, μεγάλα μυαλά που πίσω από τον αγώνα τους είχαν την ελπίδα για καλύτερο αύριο, για ισότητα, προκοπή, ελευθερία. 

Εκεί έμειναν μέχρι την απελευθέρωση, κοντά περίπου ένα χρόνο. 

Στα ξαφνικά γιουρούσια που λέει ο ποιητής πιάστηκαν πολλοί άντρες, γυναίκες, ακόμα και παιδιά. Γεμάτα τα τρένα με αιχμαλώτους, τραβάνε για χώρα μακρινή, να βρεθούν σε στρατόπεδα, θανάτου τα λέγανε, σε κρεματόρια, εκεί όπου η θηριωδία δεν χωράει στο νου του ανθρώπου, εκεί που δοκιμάζεται το ανθρώπινο γένος. 

Οι χαρούμενες μέρες, έλεγε η ΡΗΝΙΩ, περνούν γρήγορα, οι μαύρες κρατάνε χρόνια. Μέτρα εσύ τώρα πόσο δύσκολα πέρασαν, έλεγε και μέτραγε πόσοι έφυγαν, πόσοι έμειναν. 

Έφυγε και η ΒΑΣΙΛΙΚΗ από πείνα κι απ’το ΧΤΙΚΙΟ που της κατέτρωγε τα σωθικά. Όσο κι αν προσπάθησε η ΡΗΝΙΩ δεν μπόρεσε να νικήσει το θεριό που το είχε πάρει προίκα της η ΒΑΣΙΛΙΚΗ. 

Μεγάλη ήττα και καημός για την ΡΗΝΙΩ αλλά παρηγοριώταν ότι έζησε να δει τα παιδιά της να μεγαλώνουν. Πρόλαβε να δει και το γάμο της ΜΑΡΙΑΣ της. Είδε και εγγόνια από τη ΜΑΡΙΩ της. 

Έμεινε μόνο ο σακάτης άντρας της, έτσι έλεγε, για να τους είναι βάρος δια βίου και η ΡΗΝΙΩ του αντιλέγει: “Πως εγώ θα έχω άνθρωπο να νοιάζομαι. Οι άνθρωποι στα δύσκολα φαίνεται η χρεία τους. Εδώ θα είμαστε και στη ΝΙΚΗ θα δεις. Θα τους τσακίσουμε τους γερμαναράδες” του λέει και το πιστεύει. 

Τα μεγάλα νέα από το ΜΕΤΩΠΟ κάπου μακριά, σε χώρα που έχει τον ήλιο κόκκινο να λιώνει τους πάγους και τα χιόνια, κάπου βόρεια, οι πατριώτες αυτής της χώρας δίνουν σκληρές μάχες. Θα νικήσουν το σκοτάδι κι έτσι ο ήλιος θα λάμπει ολοστρόγγυλος σε όλη την ΕΥΡΩΠΗ, μαζί και στη χώρα μας. 

Το πίστευε αυτό η ΡΗΝΙΩ χωρίς πολύ, μάλλον καθόλου, φιλοσοφία. 

Μάθαινε και για την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ των ΕΛΛΗΝΩΝ σε όλη τη χώρα, που ήταν μεγαλύτερη από τη θηριωδία των κατακτητών. Πλησιάζει η ώρα που θα βγάλουμε τις σημαίες στα μπαλκόνια μας πάλι, έλεγε στους πιο έμπιστους και ένθερμους πατριώτες της γειτονιάς, του μικρού τους κόσμου. 

ΑΝΟΙΞΗ μπήκαν οι ΓΕΡΜΑΝΟΙ στη χώρα, ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ-ΟΚΤΩΒΡΗΣ ήταν όταν τα μάζεψαν και έφυγαν. Οι καμπάνες σήμαναν ξανά όπως τότε, μα όχι για τα μαύρα που θα ξανάρθουν αλλά για τη ΝΙΚΗ που περίλαμπρη ξεπροβάλλει σε όλη τη χώρα, φορώντας κυματιστό φόρεμα, γαλανόλευκο και η κορμοστασιά της και η θωριά της πανώρια και επιβλητική. 

ΔΙΚΑΙΑ καμαρώνει η ΝΙΚΗ στην ΕΛΛΑΔΑ. Χρειάστηκε πολύς αγώνας και αίμα για να κρατηθεί ζωντανή η ΕΛΠΙΔΑ της ΝΙΚΗΣ. Τέτοιο πανηγύρι η ΡΗΝΙΩ δεν είχε ξαναζήσει. Όλα τα σπίτια βγάλαν τη γαλανόλευκη στα μπαλκόνια, όλα τα πορτοπαράθυρα διάπλατα στο φως. Ο κόσμος λες και δεν είχε ποτές του σπίτι, ολημερίς και ολονυχτίς στους δρόμους,  πανηγύρι σου λέω, νέοι, γέροι, γυναίκες, παιδιά, όλοι στο χαρμόσυνο νέο συμμετέχουν, μαζί με τον ΗΛΙΟ στους δρόμους, στα σοκάκια, στις πλατείες. 

Ως και η τζιτζιφιά, που τώρα είχε μεγαλώσει τόσο που να σκεπάζει όλη τη μικρή πλατεία του συνοικισμού (το όνειρο της ΡΗΝΙΩΣ που την φύτεψε πριν τόσα χρόνια), ως κι αυτή στολίστηκε με κορδέλες λευκές και γαλανές, έτσι για να μην μένει παραπονούμενη (εγώ τόσα χρόνια σας σκιάζω, ακούω τους καημούς και τις χαρές σας κι εσείς με ξεχάσατε. Έχω κι εγώ μερτικό στη χαρά σας και βάλθηκε να ανεμίζει τα κλαδιά της με τις κορδέλες σαν θυμιατά σε δοξαστικό”. 

ΙΚΑΡΙΩΤΙΣΣΑ

-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-