Να ταχτοποιήσουμε τη ζωή μας, έλεγε η ΡΗΝΙΩ και φτου απ’ την αρχή. Ο λαός έχει, με τη σοφία του, μια φράση που πιάνει τόπο τώρα: Ποτέ μην εμπιστεύεσαι το λύκο, ό,τι προβιά κι αν φοράει πάντα λύκος θα παραμείνει και στη γνώμη και στην πράξη. Ποτέ δεν παζαρεύουμε τη δύναμή μας με τον εχθρό, ό,τι τίμημα και αν μας τάζουν. 

Όσο και να θες να πιστεύεις θετικά πάντα θα υπάρχουν ΕΦΙΑΛΤΕΣ που θα σε προδώσουν. Έτσι, εκεί κοντά στις γιορτές (μέσα στο καταχείμωνο) είχαν δεν είχαν περάσει τρεις μήνες από τα γλέντια και τα πανηγύρια της λευτεριάς, ξανά ακούστηκαν τα χωνιά και οι τηλεβόες. Όλοι στην Αθήνα, όλοι στους δρόμους, όλοι στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ, κινδυνεύει η ελευθερία. 

Η ΡΗΝΙΩ σαστισμένη στην αρχή μαθαίνει τα νέα και παίρνει τους δρόμους για εκεί που πάει το λεφούσι, από τη γειτονιά της, από όλους τους δρόμους που πρωτύτερα έβλεπε τη γαλανόλευκη να κυματίζει γεμάτη περηφάνεια. Τώρα δεν είναι μόνο η γειτονιά της, φορτωμένα τα τραμ και τα λεωφορεία, κόσμος, αποφασισμένα πρόσωπα, σκληρά, με φωτιά στο βλέμμα, με σηκωμένα τα χέρια ψηλά να φαίνεται η απόφασή τους.

Ξεκινούν με ΕΙΡΗΝΙΚΗ διαδήλωση και ξαφνικά ΝΤΟΥ κάνουν από τα γύρω ξενοδοχεία, από τη Μεγάλη Βρετανία από όλα τα υπουργεία, από την Κάνιγγος, από παντού ελεύθεροι σκοπευτές, έτσι τους λένε, οι πρώην φίλοι και συναγωνιστές ΑΓΓΛΟΙ. Οι ΑΓΓΛΟΙ που τους κρύψαμε, τους γιάναμε τις πληγές, τους δώσαμε το φαΐ από το στόμα μας, τους κάναμε να ζήσουν, να γυρίσουν στην πατρίδα τους και στην αγκαλιά της μάνας τους. Αυτοί οι ΑΓΓΛΟΙ ήταν τώρα οι υποκινητές, οι αυτουργοί και οι εκτελεστές, μαζί με τους ντόπιους δοσίλογους και συνεργάτες τους, τους ρουφιάνους. Σκύλιασαν πιο πολύ, τους οπλίζει το χέρι κατα΄των διαδηλωτών.

Εδώ η ΡΗΝΙΩ δεν πιστεύει αυτό που βλέπει στις πρώτες αράδες των διαδηλωτών. Πολλοί νέοι, φοιτητές, μια που οι φοιτητές είναι οι φωτοδότες του αύριο πάντα μπαίνουν μπροστά. Βλέπει να πέφτουν κάτω νεκροί από τους πυροβολισμούς. Από ψηλά μας ρίχνουν φωνάζει και δείχνει τη Μεγάλη Βρετανία. Εδώ η ΡΗΝΙΩ είδε με τα μάτια της έναν φοιτητή να του φεύγει το μισό σαγόνι. Φοιτητής της ιατρικής ήταν. Είπαν ότι τον έλεγαν ΓΙΑΝΝΗ. Μετά από πολλά χρόνια και αφού γλίτωσε από τον θάνατο δραπέτευσε στη ΓΑΛΛΙΑ και στο ΠΑΡΙΣΙ. Μάθαμε πως έκανε καριέρα με πρωτοποριακή μουσική, μεγάλος συνθέτης. 

Αυτό το είδο με τα ίδια της τα μάτια. Γύρω πολλοί νέοι σκοτωμένοι και κοπελιές, οι περισσότεροι αυριανοί επιστήμονες. Αυτή την εικόνα, όσο θα ζει η ΡΗΝΙΩ, θα την έχει στα μάτια της όπως πριν 25 και βάλε χρόνια την εικόνα από τον χαλασμό στην πατρίδα της. 

Πόσο κράτησε το μακέλεμα ούτε που το κατάλαβε η ΡΗΝΙΩ. Μόνο τα πτώματα θυμάται και τους τραυματίες που τους χώνανε σε όποια πόρτα χτυπούσαν και τους άνοιγαν να τους δώσουν όπως όπως τις πρώτες βοήθειες να ζήσουν. 

Πολλές πόρτες ήταν κλειστές ερμητικά και τα παράθυρα, από φόβο για το τι γίνεται στους δρόμους. Θυμάται η ΡΗΝΙΩ ξανά τις πόρτες και τα παράθυρα να είναι κλειστά στη μεγαλειώδη είσοδο που κάναν οι ΓΕΡΜΑΝΟΙ τον ΑΠΡΙΛΗ του ‘41. Το μακέλεμα δεν τελειώνει, έμεινε στην ιστορία ως μαύρος ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ, ΔΕΚΕΜΒΡΙΑΝΑ τα ξέρουμε εμείς τώρα. 

ΙΚΑΡΙΩΤΙΣΣΑ 

-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-