Η Ρηνιώ της Ανατολής (23ο μέρος - τελευταίο)

Παρασκευή, 04 Οκτωβρίου 2024 00:11

Η Ρηνιώ της Ανατολής (23ο μέρος - τελευταίο)

Το Κε της Σμύρνης

Της Ικαριώτισσας

Μα ο αγώνας είναι άνισος. Λυσσασμένα σκυλιά ο εχθρός (μέχρι πριν από χρόνια συγγενείς, φίλοι, αδέλφια). Έχουν όλα τα μέσα, όπλα, εξουσία, μεγάλα λόγια, όλα με το μέρος τους.

Οι ΑΓΓΛΟΙ, που το ‘40 τους κρύψαμε στα σπίτια μας, τους δώσαμε μασημένη την τροφή από τα παιδιά μας για να ζήσουν, τώρα απλόχερα δίνουν όπλα στους ντόπιους δοσίλογους.

Η ΡΗΝΙΩ το νιώθει πως σύντομα θα γείρει η ζυγαριά. Όσο μπορούσε να φανταστεί τη συνέχεια τόσο με πείσμα φρόντιζε τους αρρώστους, έτρεχε όπου χρειαζόταν με τη νοσοκομειακή ρόμπα να ανεμίζει σαν σημαία.

Φέρνει στο νου της όλη την πορεία της ζωής της, από τον ΑΝΩ ΜΑΧΑΛΑ της ΣΜΥΡΝΗΣ, από τα ριζά του ΠΕΡΑΜΑΤΟΣ, μα πιο πολύ έφερνε στη μνήμη της την τζιτζιφιά στη στρογγυλή αυλή, εκεί που έζησε περίπου τα μισά χρόνια της μέχρι τώρα ζωής της. Εκεί που οι αγαπημένοι της άνθρωποι συνεχίζουν. Σκεφτόταν τα σημάδια που θα τους έχουν αφήσει τα χρόνια. Τους νοσταλγούσε, ήθελε να τους έβλεπε έστω και στο όνειρό της, να της φύγει ο καημός.

Η διαταγή ήρθε αποβραδίς και πέρασε σε όλους, οπλισμένους, βοηθητικούς, τραυματίες, νοσοκόμους, όλους. Οπισθοχώρηση, φωτιά, ατσάλι, απέναντι σε λίγα όπλα και προμήθειες (κομμένα τα γιορύφια πίσω μας, που λέει ο ποιητής). Δεν υπάρχει διέξοδος. Από πάνω αεροπλάνα ρίχνουν μολύβι και φωτιά. Η ΗΤΤΑ ήταν ολοφάνερη. Πίσω στα βουνά της Αλβανίας να γλιτώσουμε. Οργανωμένη υποχώρηση στα σύνορα. Βοήθεια από πουθενά να μην περιμένουν. Ο δρόμος για τον γλιτωμό ήταν ίσια μπροστά στα σύνορα.

Εφτά νύχτες περπατούσε η ΡΗΝΙΩ. Μόνο τη νύχτα περπατούσαν, ο ένας πίσω από τον άλλον. Τη μέρα κούρνιαζαν σε κόχες και χαράδρες, τα αεροπλάνα κόβαν βόλτες σαν όρνια πάνω από τα κεφάλια τους.

Η δική της διμοιρία διέφυγε από ένα πέρασμα δίπλα στη λίμνη ΟΧΡΙΔΑ (μισή Αλβανία, μισή Ελλάδα). Από εκεί ο δρόμος ήταν ελεύθερος. Που πάμε δεν ήξερε κανείς να μας πει, λέει η ΡΗΝΙΩ. Μόνο γλιτωμός.

Δεύτερη φορά στο φευγιό. Ξεριζωμένη στο δρόμο της ξενιτιάς, να γλιτώσει το κορμί και τη ζωή της από το θάνατο, που ήταν σίγουρη πως θα τον αντιμετωπίσει όρθια, στητή και περήφανη.

Μόνο λίγες άσπρες τρίχες εκεί στα ριζά των κροτάφων της φανέρωναν την ηλικία της. Όμως αυτή η σπίθα η μαργαριταρένια στην έξω άκρη των ματιών της κρατούσε πάντα και κάθε στιγμή συγκίνησης ή χαράς σου αστραποβολούσε σαν μάργαρο.

Ο δρόμος προς την ΤΑΣΚΕΝΔΗ μακρύς, ατελείωτος, ώρες, μέρες, κοντά 20 μέρες με το τρένο. Αγνάντευε τον ορίζοντα, άλλοι τόποι, διαφορετικοί απ’ ότι ήξερε μέχρι τώρα. Ατελειωτες στέπες, τότε δεν ήξερε και τις έλεγε ξέρες. Άλλοι άνθρωποι. Μακάρι να είναι και φιλόξενοι όπως οι ΈΛΛΗΝΕΣ, σκεφτόταν.

Τι κρίμα που δεν πρόλαβε να δει τα παιδιά και τα εγγόνια που βοήθησε στη γέννα τους να μεγαλώνουν σε χρόνια ΕΙΡΗΝΗΣ, που κι αυτή είχε παλέψει. Κι ας μην άκουσε εδώ και 20 χρόνια να την φωνάζουν με το πραγματικό της όνομα, ΕΙΡΗΝΗ.

ΡΗΝΙΩ την ξέραμε, όλοι έτσι τη φωνάζαμε, είπαμε το ΕΙΡΗΝΗ έμεινε σε μια προβλήτα της ΣΜΥΡΝΗΣ, στο Κε, το ‘22.

Καλή ΡΗΝΙΩ δεν ξέρω αν ήσουν αερικό, όνειρο ή φαντασία ή πραγματικότητα που ζούμε οι άνθρωποι. Ό,τι κι’ αν ήσουν θα είσαι η δική μας ΡΗΝΙΩ από την ΑΝΑΤΟΛΗ.

Η ΙΚΑΡΙΩΤΙΣΣΑ