Η Αγορά θέλει περπάτημα και καλή διάθεση, γιατί όλο και κάποιο γνωστό θα συναντήσεις, όλο και κάποια κουβέντα θ’ ανταλλάξεις. Αλλά και με άσχημη διάθεση να πας, το πιο πιθανό είναι να σου φτιάξει στην πορεία.
Η Αγορά θέλει και παρατηρητικότητα. Να ξεχωρίζεις τα ποιοτικά προϊόντα, να βρίσκεις τις καλές τιμές. Θέλει και γνωριμίες. Να ανακαλύπτεις τους καλούς παραγωγούς, τους καλλιεργητές με μεράκι. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είσαι τακτικός επισκέπτης. Να μη χάνεις την επαφή. Να ξέρεις πότε βγαίνει τι και ποιος το έχει.
Σάββατο πρωί. Δυο πράγματα πετάχτηκα να πάρω στα γρήγορα. Δέκα λεπτά υπόθεση δηλαδή. Τελικά πέρασε μια ώρα κι ακόμη εκεί ήμουν να χαζεύω στους πάγκους τα σταφύλια, τα πεπόνια, τις πρασινοκόκκινες ραβδωτές ντομάτες Αλαγονίας, τα μικρούλικα πεντανόστιμα μήλα Πολιανής. Και ανά διαστήματα τα τυροπωλεία, τα κρεοπωλεία, τα ψαράδικα. Κι ο μεγάλος διάδρομος να πλημμυρίζει με μυρωδιές από βότανα Ταϋγέτου.
Ανάμεσα στους Μεσσήνιους καταναλωτές και κάποιοι φθινοπωρινοί ξένοι τουρίστες. Το συνηθίζουν να επισκέπτονται την Αγορά. Είναι από τα ωραιότερα αξιοθέατα της πόλης. Βρίσκεται άλλωστε δίπλα στο Ιστορικό Κέντρο και κάτω από το Κάστρο.
Τα Σάββατα που λειτουργεί η λαϊκή, ζωντανεύει όλη η περιοχή. Κυρίως τα καφενεία. Γεμίζουν κόσμο. Άλλοι που τέλειωσαν τα ψώνια τους και κάθονται να ξαποστάσουν με μια πορτοκαλάδα, σύζυγοι που περιμένουν τις γυναίκες τους να ψωνίσουν, παρέες που απλώς πίνουν καφέ ή τσιπουράκι και συζητάνε… 
Το Σάββατο στην Αγορά η κοινωνικότητα είναι στο φουλ! Με το που αφήνεις τον ένα γνωστό συναντάς τον άλλο. Από τον κύριο Γιάννη στο Νίκο κι από την Κέλλυ στον Παναγιώτη, τον παλιό μου συμμαθητή, ο οποίος μου είπε και τα νέα του ότι παντρεύτηκε πρόσφατα. Δεν πρόλαβα να του ευχηθώ και να τον χαιρετίσω, να σου κι ο Σωτήρης, φίλος που άρχισε να μου λέει για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει στην επιχείρησή του λόγω της οικονομικής κρίσης. Τον άκουγα και τον συμπονούσα πραγματικά, αλλά την ίδια στιγμή αγωνιούσα κι όλας μη μου χαλάσουν τα ψάρια που είχα αγοράσει νωρίτερα και τα γύριζα εδώ και μία ώρα πέρα δώθε με τη σακούλα. Όλο βιαζόμουν κι όλο έπιανα την κουβέντα.
Μέχρι ν’ αφήσω την Αγορά πήγε 12 το μεσημέρι. Ο τελευταίος πάγκος που προσπέρασα είχε ντομάτες Κυπαρισσίας και ο παραγωγός κόντευε να ξεπουλήσει. "Έλα γιατί θα φύγω νωρίς! Έχω γάμο σήμερα!!!" τον άκουγα να επαναλαμβάνει καθώς απομακρυνόμουν...