Του Θανάση Παντέ
Περιττό να επισημανθεί πως ο Ιάσων Γουηβέριος όχι μόνο είχε δει το ζευγάρι της ιστορίας μας, που είχε καλέσει στο αρχοντικό του να τους προσφέρει δείπνο και είχε φροντίσει ο ίδιος να απουσιάζει, αλλά τους είχε κιόλας αποφύγει όσο πιο επιδειχτικά μπορούσε.
Του Θανάση Παντέ
Ο Ιάσων Γουηβέριος ήταν καλός οικοδεσπότης, “αν και ιδιότροπος”, τόνισε ο μπάτλερ Τζιάκομο και “μια από τις ιδιοτροπίες του είναι να μην επιτρέπει τα ανοιχτά παράθυρα παρά μόνο σε ειδικές περιστάσεις και παρόντος του ιδίου”.
Του Θανάση Παντέ
Ο μπάτλερ του Ιάσονα Γουηβέριου λοιπόν μόνο μπάτλερ δεν ήταν, όσο και αν τον γοήγευτευε αυτή η ιδιότητα, την οποία και περιέβαλε με εξαιρετικές συστάσεις ανά την ευρωπαϊκή επικράτεια, για να φτάσει τελικά στον Ιασονα Γουηβέριο, που τον εκτίμησε αμέσως και τον τίμησε δεόντως με την εμπιστοσύνη του.
Του Θανάση Παντέ
Ιδού λοιπόν και πάλι το πλοίο “Αχαιός”, που καμία σχέση με την Αχαΐα έχει, φτάνει στο λιμάνι της εγκαυλωτάτης νήσου Αίγινας, όπως είχε συμβεί και στην πρώτη συνέχεια αυτής της αφήγησης.
Του Θανάση Παντέ
“Όταν η φύση ερεθισμένη βάζει τα κάλλη της παντού, με φόρα πια διαβολεμένη, καρδούλες κάνει να ριγούν.
Του Θανάση Παντέ
Αύγουστος, έκλυτος αγάπης αλητάμπουρας στη δόξα του καλοκαιριού.
Του Θανάση Παντέ
Οι μακροσκελείς εισαγωγές είναι περιττές όταν τα εγκώμια προκύπτουν από μόνα τους και άνευ ενδιασμών.
Του Θανάση Παντέ
Από τις εντυπωσιακές φωτογραφίες του Νίκου Τσιακαλάκη, στο καλοκαιρινό “Flash της Μεσσηνίας”, τεύχος 339, στάθηκε στη φωτογραφία της σελίδας 32 όπου απεικονίζεται ένα καταπληκτικό ηλιοβασίλεμα.
Του Θανάση Παντέ
Καημό το έχει ο μαστρομπέκος να βρει κάποιον που να ξέρει και να του πει αν είχαν συναντηθεί στην Κυπαρισσία ο Μιχάλης Kατσαρός και ο Κωστής Παλαμάς, αλλά όσο και αν έψαχνε δεν έβρισκε.
Του Θανάση Παντέ
Γιατί κλαίει μια πόρτα ακόμα και αν είναι γλυπτό; Που οφείλεται η τόση συγκίνηση;Γιατί ξαφνιάστηκε το ζευγαράκι της ιστορίας μας; Ερωτήματα αφελούς εκμαυλίστριας που εντελώς τυχαία συνάντησε τον αφηγητή και εκμυστηρεύτηκε τις ανησυχίες της. Το γλυπτό πόρτα του Βαρώτσου λοιπόν έκλαιγε ή έμοιαζε να κλαίει. Αλλά αυτό το καταλάβαιναν μόνο εκείνος και εκείνη, που σαν ζευγαράκι είχαν βρεθεί στην Αίγινα και κανένας άλλος.
