Της Μαρίας Νίκα
Επειδή αυτή η δουλειά έχει και τα τυχερά της, την Τετάρτη δεν κάναμε απλώς ρεπορτάζ, φάγαμε και πρωινό! Το πιο υπέροχο σταφιδόψωμο με μαύρη σταφίδα και πορτοκάλι από τη μαγείρισσα - foodblogger Βίκυ Κουμάντου κι ένα θεϊκό επιδόρπιο με γιαούρτι και μαύρη σταφίδα επίσης, βουτηγμένη σε σιρόπι ούζου, από την παραγωγό χειροποίητων εδεσμάτων της «Πυλιακής Γης» Γιάννα Μπαλαφούτη…
Της Μαρίας Νίκα
Η πρώτη φορά που τον είδα από κοντά ήταν στο Κάστρο της Καλαμάτας, πριν από 17 χρόνια. Ιούλιος 2001. Το αμφιθέατρο κατάμεστο για την πρεμιέρα του 7ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού με το ισραηλινό συγκρότημα Batseva Dance Company. Ξαφνικά, λίγο πριν σβήσουν τα φώτα για την έναρξη της παράστασης, τον βλέπω να κάθεται σε μια κερκίδα ανάμεσα στον κόσμο, δίπλα στη σύζυγό του, την κριτικό Σωτηρία Ματζίρη. Όχι στις θέσεις των επισήμων. Πιο πίσω...
Της Μαρίας Νίκα
Τα είχα ρυθμίσει όλα ώστε να προλάβω. Τι όλα δηλαδή, παράτησα τις δουλειές στη μέση κι έφυγα. Ήξερα ότι μετά θα το «πληρώσω», όμως δε γινόταν αλλιώς. Έπρεπε να πάω. Στις 7.30 ήταν η προβολή, 7.40 έκανα ακόμη βόλτες γύρω από το Εργατικό Κέντρο ψάχνοντας να παρκάρω. Η βροχή να πέφτει ασταμάτητα κι από τα χνωτισμένα τζάμια να μη βλέπεις στο ένα μέτρο. Επιτέλους βρίσκω μια θέση στην Ψαρών, πίσω από τη Νομαρχία...
Της Μαρίας Νίκα
Από Σκαρίμπα δεν είχα ιδέα. Το μόνο που είχα ακούσει ήταν οι στίχοι του σ’ εκείνο το τραγούδι που λέει ο Δημήτρης Μπάσης: «Σπασμένο καράβι να ΄μαι πέρα βαθιά…». Αφορμή για τη γνωριμία μου με τον ιδιαίτερο αυτόν λογοτέχνη, στάθηκε το βιβλίο της Χαράς Νικολακοπούλου «Γιάννης Σκαρίμπας. Παραδοξολογίες και γλωσσικές ακροβασίες στο πεζογραφικό έργο του»…
Της Μαρίας Νίκα
Παραμονή των Θεοφανίων στην Παραλία της Καλαμάτας. Tίποτα δεν προϊδεάζει για την αυριανή γιορτή. Ή σχεδόν τίποτα. Μονάχα τα φρεσκοκομμένα κλαδιά από φοίνικα αφημένα στην προβλήτα του λιμανιού και η στημένη εξέδρα των επισήμων δείχνουν ότι κάποια εκδήλωση αναμένεται. Κατά τα άλλα, κρύο, βροχή, ερημιά και γκρίζα σύννεφα πάνω από το ψηλό κτήριο των Μύλων...
Της Μαρίας Νίκα
«Θυμάμαι τα παιδικά μου Χριστούγεννα στο χωριό. Μαυρίλα σκέτη. Σκοτάδι κι ερημιά. Τα βράδια στο δρόμο δεν κυκλοφορούσε ψυχή. Κλεινόμαστε από νωρίς στο σπίτι. Δεν ήθελα να πηγαίνω, αλλά τι να κάνα;», μου ΄λεγε τις προάλλες φίλος και στο πρόσωπό του είχε ζωγραφιστεί μια θλίψη. Το περιέγραφε με τέτοιο παράπονο, λες και του είχε μείνει παιδικό τραύμα. Δε ζούσε μόνιμα στο χωριό, ωστόσο και μόνο που ως παιδάκι έπρεπε να περνά εκεί τις χριστουγεννιάτικες διακοπές με τους γονείς του, υπέφερε...
Της Μαρίας Νίκα
«Η νέα σας ιατρική καριέρα στη Γαλλία» έγραφε το χαρτί στον πίνακα ανακοινώσεων του Νοσοκομείου, προχθές το μεσημέρι. Πλησίασα για να βλέπω καλύτερα και άρχισα να διαβάζω…
Της Μαρίας Νίκα
Όταν μπήκαμε Παρασκευή μεσημέρι στο αμφιθέατρο του Υπουργείου Πολιτισμού και είδα τον Φίλιππο Κουτσαφτή να κάθεται ανάμεσα στους Ελευσίνιους, είπα μέσα μου: «Η Ελευσίνα θα νικήσει». Και μόνο την ταινία του «Αγέλαστος πέτρα» να είχαν δείξει στους Ευρωπαίους, θα ήταν αρκετή για να τους φέρει άνετα τον τίτλο της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας…
Της Μαρίας Νίκα
Τόσα χρόνια στην Καλαμάτα αγνοούσα την ύπαρξή τους. Τους ανακάλυψα τυχαία ένα πρωί, περπατώντας στα στενά μεταξύ Αύρας και Μεσογείων, νότια της οδού Κρήτης. Κάπου εκεί, ανάμεσα σε διώροφα σπίτια και μονοκατοικίες με κήπο, βρίσκονται οι οδοί των ποιητών...
Της Μαρίας Νίκα
Προχθές μας ειδοποίησαν ότι ανοίγουν οι παιδικοί σταθμοί του Δήμου. Αμέσως άφησα ό,τι δουλειές είχα και άρχισα να ετοιμάζω τη μικρή. Σιδέρωσα τα ρούχα που θα φορούσε και μια δεύτερη αλλαξιά για να πάρει μαζί της. Ύστερα σαπούνισα το καινούργιο παγουρίνο που αγοράσαμε, έδεσα με μια ροζ κορδελίτσα το ποτήρι με το καπάκι για να μην το χάσει, καθάρισα τα εσωτερικά μέρη της τσάντας της κι έβαλα μέσα τα φρεσκοσιδερωμένα ρούχα...
