Χρονογράφημα του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Οι Ιδέες του φίλου Πλάτωνα, διαδέχονται η μία την άλλη. Άλλες ιδιαζόντως ειδεχθείς κι άλλες, ήπιες, προβλέψιμες, λογικές. Στη βόλτα μας προχθές στην παραλία ξέχασε το νοσογόνο στέλεχος του ιού για να καταπιαστεί με τους αβροδίαιτους του Μαξίμου, Κεραμέως και Χρυσοχοϊδη.
Χρονογράφημα του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Διαβάζοντας κάποιο βιβλίο, νιώθω μείζων και ως άνθρωπος αλλά και ως υπηρέτης των γραμμάτων. Και ως μείζων << εραστής των μακρισμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων >> κλίνω το γόνυ σε κάθε παραμυθά που μέσα απ’ τις σελίδες του, με κάνει να πιάνω κουβεντολόι με τα λαϊκότροπα ενδιαφέροντα. Αυτά τα ωραία που διάβασα στο βιβλίο του Δημήτρη Κολέτσου, εξ Αυλώνος Μεσσηνίας με συγκίνησαν τόσο, που τα δέχτηκα μέσα μου ως το άκρατο κεχριμπάρι του βαρελιού. Πληρεξούσιοι πλιατσικολόγοι που να περιγελούν το πόπολο δεν υπάρχουν στις σελίδες του. Σ’ αυτές πλειοδοτούν οι άνθρωποι του λαού, οι απολωλότες ξωμάχοι της υπαίθρου, οι φυλακισμένοι του κοινωνικού κράτους, οι ιδιώτες που έχτισαν τη ζωή τους και συνεχίζουν να τη χτίζουν οι επίγονοί τους, μέσα στη στάχτη και στη μπούλμπερη.
ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Η καραντίνα εθίζει στην τεμπελιά. Αν αράξεις στον καναπέ, καλομαθαίνεις και αντί να ξεκαρφωθείς και να φύγεις, καρφώνεσαι και μένεις. Δοθείσης ευκαιρίας να πάω στο φαρμακείο, να προμηθευτώ ένα HAND HYGIENE GEL αντισηπτικό, ξεπόρτισα. Δυστυχώς στην αγορά η καλή μου διάθεση και η άριστη εσωτερική ψυχική φωτοχυσία μου, εξαφανίστηκαν. Τα μαγαζιά κλειστά, οι ευφορικές συμπεριφορές των περιπατητών ψυχρές, η κυκλοφορία πεζών και οχημάτων σε ακινησία, οι αλλοτινές στιγμές του γέλιου και του θορύβου αποτραβηγμένες στις έρημες γωνιές. Τρομοκρατήθηκα! Με τέτοιο νταραβέρι ξενέρωτο, το ‘βαλα στα πόδια κι έγινα Λούης. << Δε φταίνε οι συμπολίτες μου που κλείστηκαν στα σπίτια αλλά αυτός ο εστεμμένος ιός που τους αμπάρωσε μέσα >> σκέφτηκα και τράβηξα για το σταθμό του τρένου.
ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Ο εστεμμένος ιός δεν το βάζει κάτω. Μας δημιουργεί προσωπική πλήξη εξαιτίας του αναγκαστικού εγκλεισμού και μας παραμορφώνει το χαρακτήρα μέχρι τρέλας. Απεχθανόμενος ανέκαθεν τη στέρηση της ελευθερίας, δύσκολα κλείνομαι μέσα, και, λακάω όποτε η κλεισούρα απλώνει τους πλοκάμους της να με πνίξει. Έτσι και χθες ελλοχεύοντος του κορονοϊού και της πνιγηρής αφρικανικής σκόνης, εξήλθα. Εισπνέοντας το δροσερό αεράκι της έρημης πόλης, όδευσα δυτικά προς την παραλία, όπου κι άλλοι συμπολίτες κυρίως της συμπαθέστατης πρώιμης και μέσης ηλικίας, απολάμβαναν τον περίπατο, τη θάλασσα και την εξ αποστάσεως κουβέντα.
ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Τιμά μια χρονογραφική στήλη να μην ξεχνά ντόπιους, παλιούς και σύγχρονους μάστορες της ποίησης. Άκρως συμβολικά αντιγράφω δείγματα γραφής τους, αν μη τι άλλο, και, για να τους θυμηθούμε αλλά και να καταστήσουμε εαυτούς έτι επιμελέστερους.
XΡΟΝΟΓΡAΦΗΜΑ του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Άμα καλομάθεις, δύσκολα αφήνεις τον καναπέ. Για να μην κολλήσω πάνω του, μιας και είχα ρομαντική διάθεση, είπα να βολτάρω ως το Σταθμό του τρένου της πόλης. Ελάχιστοι οι περιπατητές, ολιγομελείς οι νεανικές παρέες, μετρημένα στα δάχτυλα δίκυκλα και οχήματα. Ο χριστιανός τι ήθελα που πήγαινα. Λίγα μέτρα πριν πατήσω τις σκουριασμένες γραμμές, δυο ογκωδέστατα λυκόσκυλα μου ρίχτηκαν. Μ’ έσωσε ένας ένοικος του Σταθμού, που εν γρηγόρσει κινήθηκε εναντίον τους και με δυνατό κλοτσοσκούφι τα μάντρωσε, βρίζοντάς τα με τη λιποβαρή μόρφωσή του.
ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Σπούδαζα σ’ ένα πνευματικό ίδρυμα και ο πίθηκος γυμναστής ήταν χαβαλετζής, ψευτόμαγκας, σκληρός και νεοναζί κρυφός. Μας έβγαζε το λάδι του νονού μας με ανακύψεις, επικύψεις και στρατιωτικό τροχάδην και όταν φεύγαμε μας πονούσαν αρθρώσεις, σπόνδυλοι, ωλένες, μύες και καταπονημένοι τένοντες. Ποιος τολμούσε να του μιλήσει. Όταν μας ξέκανε, μας μάζευε στο υπόστεγο και άρχιζε το κήρυγμα. << Βιβλία δεν παρέχονται, θα σας δίνουμε σημειώσεις, τις θέλω αυτολεξεί και όποιος δεν το κάνει καλύτερα να πέσει στο πυρ το εξώτερο να καεί μόνος του παρά να ‘ρθει στο μάθημά μου αδιάβαστος και να τον ρίξω εγώ! >>
Χρονογράφημα του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Από εφημερίδα της εποχής: Ιλαροτραγικαί σκηναί συνέβησαν την εσπέραν της Κυριακής εις τινα οικίαν της πόλεως μας, όπου μαθηταί και μαθήτριαι του ενταύθα Γυμνασίου διασκεδάζοντες δια μοντέρνων χορών, << ροκ- εντ-ρολ >> κ.λ.π. αιφνιδιάστηκαν παρά του γυμνασιάρχου των, όστις κατέλαβε και τινάς εξ αυτών καπνίζοντας,
Χρονογράφημα του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
<< Χειμών, πούθε φυτρώνει;; >> με ρώτησε ο γεννήτορας και περίμενε την απάντησή μου. << Δύσκολα μου βάζει >> σκέφτηκα και σηκώθηκα να σαλτάρω να φέρω το λεξικό. << Ε, πού πας; Κάτι σε ρώτησα, πες μου; >> μου είπε και απλώνοντας το χέρι με κόλλησε πάλι στο σκαμνί << Πάω να φέρω το λεξικό, να δούμε τι γράφει; >> ψέλλισα και ζαλικομένος ντροπή λούφαξα. << Έλα, ρε , που θα συμβουλευτείς λεξικό, εύελπις νέος και γυμνασιόπαις! Άκου: Χειμών βγαίνει από τη λέξη χείμα ίσον χειμωνιάτικος καιρός. ψύχος, παγετός, εξ΄ου και το ρήμα χειμάζομαι από τον παγετό. Αυτό λέει το λεξικό του λαού. Το δικό σου να το βράσω! >> Έτσι ενθυμούμενος αυτά, και, βλέποντας το χειμαζόμενο πόπολο να τουρτουρίζει, είπα να τον τρομάξουμε το Χειμώνα με στίχους, βέβαιος πως θα σταθούν οικείοι και ζεστοί απέναντι σας!
Χρονογράφημα του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Σκέφτηκα μέρες γιορτινές που ‘ναι να συναθροίσω στίχους Ελλήνων ποιητών που μιλούν για την Πρωτοχρονιά, ανεκτίμητα διαμάντια λόγου και συγκίνησης. Είμαι σίγουρος πως κάποιο εσωτερικό κραδασμό θα αφήσουν στον αναγνώστη, βέβαιος πως στα μεταλλεία της ψυχής του ένας ρόδινος ανθός θ’ ανθίσει.
