Της Μαρίας Νίκα 

- Με ποιο πλοίο πήγατε Γιαννάκη στη Ζάκυνθο; ρωτάω τον 5χρονο φίλο μας που μόλις έχει γυρίσει από ταξίδι με τους γονείς του.
- Με το 11880! μου απαντάει χωρίς δεύτερη σκέψη.
- 11880; Τι είν’ αυτό;
- Το όνομά του. Έτσι λένε το πλοίο...

Της Μαρίας Νίκα 
Το απόλαυσα το βιβλίο της Ξένιας Κουναλάκη. Μου θύμισε τη ζωή μου. Πράγματα που έχω κάνει και άλλα που θα ήθελα. Άρχισα να το διαβάζω τη βραδιά της παρουσίασης στην Καλαμάτα, λίγο πριν η δημοσιογράφος-συγγραφέας πάρει το λόγο και ξεκινήσει να μιλάει γι’ αυτό. Ένα Σάββατο τέλη Μαΐου, στη "Μπουκαδούρα" της Παραλίας: "Στις ταινίες κλαίω στις πιο άσχετες σκηνές", εκδόσεις Πόλις…

Της Μαρίας Νίκα 
Γιάννενα. Σάββατο βράδυ, παραμονές του Αγίου Πνεύματος. Λίγο πριν νυχτώσει ο ουρανός έχει πάρει σκούρο μπλε χρώμα. Διασχίζω τον πεζόδρομο με τα πλατάνια στις όχθες της λίμνης. Στη τσάντα μου, ανάμεσα σε άλλα, έχω το «Πρωσικό Μπλε» της Φωτεινής Βασιλοπούλου. Καιρό τώρα θέλω να γράψω γι’ αυτό αλλά δυσκολεύομαι. Είπα λοιπόν να το πάρω μαζί μπας και μου έρθει καμιά ιδέα στο ταξίδι…

Της Μαρίας Νίκα 

Στο όμορφο Κάστρο της Ναυπάκτου υπάρχει το άγαλμα του Μιχαήλ Θερβάντες. Πήγα κάποτε εκδρομή με το Γυμνάσιο στη Ναύπακτο, αλλά το άγαλμα δεν το είδα ποτέ. Το μόνο που θυμάμαι να κάνουμε σε αυτή τη θαυμάσια πόλη είναι να βολοδέρνουμε με τους συμμαθητές μου σε κάτι καφετέριες και φαστφουντάδικα, κρατώντας ένα φορητό κασετόφωνο και περιμένοντας να πάει η ώρα 5 για να μπούμε στο λεωφορείο και να επιστρέψουμε στην Καλαμάτα…

Της Μαρίας Νίκα 

«Μαμά θέλω πασχαλινό τσουρέκι!» μου λέει η Θεανώ. «Θα σου πάρω» της απαντάω, αλλά εκείνη συνεχίζει: «Δε θέλω να μου το πάρεις, να μου το φτιάξεις θέλω»...

Της Μαρίας Νίκα 

Το πρόσεξα ένα βράδυ σταματημένη στο φανάρι γυρνώντας από τη Μεσσήνη. Μικρό μπακάλικο σε παρακμή, από αυτά που κάποτε αποκαλούσαμε mini market. Κάτι μεταξύ ψιλικατζίδικου και παντοπωλείου. Με παρέσυρε να το κοιτάζω από το τζάμι του αυτοκινήτου μέχρι ν’ ανάψει το πράσινο...

Της Μαρίας Νίκα 
Σάββατο βράδυ ανεβαίνω τα σκαλοπάτια του Ωδείου και στο μυαλό μου στριφογυρίζει η τραγωδία. Από την Παρασκευή το πρωί όλο αυτό σκέφτομαι. Τις δυο ψυχές που χάθηκαν...

Της Μαρίας Νίκα 
Επειδή αυτή η δουλειά έχει και τα τυχερά της, την Τετάρτη δεν κάναμε απλώς ρεπορτάζ, φάγαμε και πρωινό! Το πιο υπέροχο σταφιδόψωμο με μαύρη σταφίδα και πορτοκάλι από τη μαγείρισσα - foodblogger Βίκυ Κουμάντου κι ένα θεϊκό επιδόρπιο με γιαούρτι και μαύρη σταφίδα επίσης, βουτηγμένη σε σιρόπι ούζου, από την παραγωγό χειροποίητων εδεσμάτων της «Πυλιακής Γης» Γιάννα Μπαλαφούτη…

Της Μαρίας Νίκα 
Η πρώτη φορά που τον είδα από κοντά ήταν στο Κάστρο της Καλαμάτας, πριν από 17 χρόνια. Ιούλιος 2001. Το αμφιθέατρο κατάμεστο για την πρεμιέρα του 7ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού με το ισραηλινό συγκρότημα Batseva Dance Company. Ξαφνικά, λίγο πριν σβήσουν τα φώτα για την έναρξη της παράστασης, τον βλέπω να κάθεται σε μια κερκίδα ανάμεσα στον κόσμο, δίπλα στη σύζυγό του, την κριτικό Σωτηρία Ματζίρη. Όχι στις θέσεις των επισήμων. Πιο πίσω...

Της Μαρίας Νίκα 
Τα είχα ρυθμίσει όλα ώστε να προλάβω. Τι όλα δηλαδή, παράτησα τις δουλειές στη μέση κι έφυγα. Ήξερα ότι μετά θα το «πληρώσω», όμως δε γινόταν αλλιώς. Έπρεπε να πάω. Στις 7.30 ήταν η προβολή, 7.40 έκανα ακόμη βόλτες γύρω από το Εργατικό Κέντρο ψάχνοντας να παρκάρω. Η βροχή να πέφτει ασταμάτητα κι από τα χνωτισμένα τζάμια να μη βλέπεις στο ένα μέτρο. Επιτέλους βρίσκω μια θέση στην Ψαρών, πίσω από τη Νομαρχία...