Επί ξυρού ακμής πορεύεται ο Ηλίας Δ. Τσιμπλής και με τον οραματικό του λόγο οιστρηλατεί από την εποχή του τους αιώνες που προηγήθηκαν για να φτάσουμε στο σήμερα.
Λόγος με φιλοσοφικές παραληρηματικές εξάρσεις και πως αλλιώς θα γινόταν άλλωστε, αφού ο συγγραφέας του βιβλίου δεν κρύβει την παραφορά της αγάπης του για την Ελλάδα και το αδιάπτωτο ρήγος του πολιτισμού της.
Αυτή την παραφορά τη μετουσιωμένη σε λόγο παρακολουθούμε στις σελίδες του βιβλίου του να μας ταξιδεύει και να μας προσκαλεί στο ίδιο ταξίδι στην αιώνια Ελλάδα εν μέσω των αιώνων.
Και είναι ο λόγος ενθουσιώδης και γεμάτος συναισθήματα φιλοπατρίας.
Μακριά ασφαλώς από κίβδηλες και νοσηρές εθνικιστικές εξάρσεις και πατριδολαγνικές ρητορείες του συρμού.
Παραφορά ευαισθησίας και λόγος ελευθερίας και ένα ταξίδι στο διηνεκές ο δρόμος να γίνεται το διέξοδο στη σπουδή της αιώνιας συγκατάβασης. Και τι μπορεί λοιπόν να είναι η ελευθερία; Λέει ο ίδιος ο συγγραφέας: “Οι Έλληνες φιλόσοφοι δεδικαίωνται. Οι προσωπικοί θεοί των Ελλήνων αθλοφορούνται. Και οι ελάχιστοι ξενόφερτοι μύστες, προφήτες, έμμεσοι εξουσιαστές απαλύνουν τον καημό τους στις παρυφές και στις κοιλάδες της άκρας κακοδαιμονίας. Έστησαν οι Έλληνες τους Θεούς τους ήρωες τους κοινωνικούς προστάτες στη απλωσιά του στερεώματος, σύμβολα ελεύθερης διακίνησης, λήθη του τείχους του αδιεξόδου και εξασφάλιση της ελευθερίας. Οι μεγάλοι σοφοί, οι μύστες του μεταφυσικού έστρωσαν την αυλή των θαυμάτων μοιράζοντας ελπίδες για απελευθέρωση”.
Ποια είναι η απελευθέρωση και πόσο έτοιμοι είμαστε για να συναντηθούμε μαζί της; Και πάλι ο λόγος στον συγγραφέα: “Ετοιμοπόλεμοι να συμπράξουμε με την αποσφράγιση της σφραγισμένης επιστολής και τότε ανακρατούμε, είμαστε ελεύθεροι, οι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου προπορεύονται”.
Και τι είναι λοιπόν πατρίδα και ποια η θέση της μέσα σε όλα αυτά, αναρωτιέται πάλι ο Ηλίας Τσιμπλής: “Είναι η πατρίδα το αποκούμπι, οι πεδιάδες μας, τα βουνά μας, τα ποτάμια μας, τα στενά μονοπάτια μας που πολλές φορές ανέδειξαν ήρωες και ποδοπάτησαν εχθρούς και φίλους; Είμαι και εγώ ένας κρίκος στην απέραντη αλυσίδα του χθες, του σήμερα και του αύριο; Οι κρίκοι της χθεσινής απέραντης αλυσίδας με συγκρατούν, με αποτρέπουν, με ενθαρρύνουν και με κωδικοποιούν στο απρόσμενο ακατάλυτο και ακατάληπτο μέλλον. Μέχρι πότε;”.
Και τα ερωτήματα αναπάντητα να ταξιδεύουν στην τρικυμία των αιώνων, νέα ερωτήματα προκαλώντας και ο παράφορος λάτρης της πατρίδας του, Ηλίας Τσιμπλής, να βροντοφωνάζει: “Χωρίς ίχνος σοβινισμού αισθάνομαι πάντα την ανάγκη να αναβαπτίζομαι στο τοπίο και στο μεγαλείο της πατρίδος μου και στην επιμονή και στην υπομονή μου: Σχετική ή ανάπαρτη η Αλήθεια, η Δικαιοσύνη και η Ελευθερία”.
Και είναι μια αλήθεια αυτή, φευγαλέα και απλησίαστη ελευθερία ο ίδιος την χαρακτηρίζει, που σε μια δικαιοσύνη οδηγεί, που μόνο με ελεύθερη συνείδηση μπορεί να κατανοήσει κανείς. “Δικαιοσύνη άκρατη δεν υπάρχει για λόγους εγγενείς αυτόχθονες και περιστασιακούς διαφοροποιημένους κατά το δοκούν από τους περιπατητές της εκάστοτε εξουσίας. Η ειρήνη, είναι δυνατόν να υπάρχει ειρήνη; Απόλυτη ειρήνη είναι η ανυπαρξία;”
Ποιος θέλει μια τέτοια ειρήνη και πως αντέχεται η ανυπαρξία; Απαντήσεις προφανώς δεν υπάρχουν προς εύκολη κατανάλωση ούτε ο συγγραφέας του βιβλίου αυτού άλλωστε προσφέρει εύπεπτη τροφή σει ανυποψίαστους και φαύλους προφεσόρους. Τα ερωτήματα ακολουθούν καινούργια ερωτήματα: “Πως λοιπόν και με ποια κριτήρια είμαι ελεύθερος; Πως δεν έχω δεσμά και γεννήθηκα λελυμένος αυτάρκης και αυτοδύναμος; Και που η σταθερή θέση, η ανύποπτη νομοτέλεια, η αυθύπαρκτη ηθική και οι κανόνες που τη διέπουν;”.
Σε δύστηνους καιρούς πορευόμαστε και έτσι θα συνεχίσουμε όσο θα διαπραγματευόμαστε την ελευθερία της ύπαρξης από θέση ηττοπαθή. Καιρός να αλλάξουμε θέση λοιπόν. Το βιβλίο του Ηλία Δ. Τσιμπλή μπορεί να λειτουργήσει ως φωτεινός σηματοδότης για μια αλλαγή πορείας. Αν βέβαια θεωρήσουμε ότι χρειάζεται.
Κλείνοντας να τονίσω πως δεν είναι τυχαίο που το βιβλίο αυτό ξεκινά με ένα απόσπασμα από την Οκτάνα του Ανδρέα Εμπειρίκου και δύο αποσπάσματα από την ιστορία το Θουκυδίδη. Η ουσία της ελευθερίας άλλωστε δεν έχει όρια και σύνορα και είναι βεβαίως έρωτας ζωής.
Θ.Π. 
