Συνέντευξη στον Σταύρο Χ. Μαρτίνο
Επί μήνες βλέπαμε τον Βασίλη να περνάει έξω από τα γραφεία μας με τα αθλητικά ρούχα του δρομέα, με το σακίδιο στην πλάτη, ιδρωμένος, με ακουστικά στα αυτιά. Προετοιμαζόταν επί 72 εβδομάδες για την τεράστια δοκιμασία που θα ξεκινήσει την Κυριακή του Πάσχα, τον 33ο Marathon des sables (Μαραθώνιος της Άμμου), που γίνεται στην έρημο του Μαρόκου, έναν αγώνα επιβίωσης, όπως χαρακτηρίζεται.
Ο Βασίλης Κουμανάκος αναχωρεί για το Μαρόκο σήμερα, Μεγάλη Τετάρτη και ήρθε πλέον η ώρα να μιλήσουμε για τον αγώνα που θα δώσει και για όσα έχει ήδη ζήσει κατά τη μακρά προετοιμασία του.
-Το Πάσχα που οι φίλοι σου θα διασκεδάζουν στην Καλαμάτα για το Πάσχα εσύ θα ξεκινάς έναν αγώνα επιβίωσης στη έρημο της Σαχάρας. Πως σου ήρθε να το κάνεις αυτό;
Όταν είδα τι είναι αυτός ο αγώνας, όταν παρακολούθησα τα βίντεο και τις φωτογραφίες, γοητεύτηκα. Επίσης ήταν από τις λίγες φορές στη ζωή μου που αισθάνθηκα φόβο αλλά και δέος. Τότε είπα το γουστάρω και θα το κάνω. Και ξεκίνησα να οργανώνομαι, κανόνισα τις δουλειές μου και βρήκα τον καταλληλότερο, πιστεύω, άνθρωπο που θα μπορούσε να με βοηθήσει, τον Δημήτρη Κασσίμη. Με τον Δημήτρη ταιριάξανε αμέσως τα χνώτα μας, μου άρεσε η προπονητική φιλοσοφία του, ενώ το μεγαλύτερο προσόν του είναι ότι πριν δύο χρόνια έκανε και εκείνος αυτόν τον αγώνα. Νοιώθει δηλαδή τους φόβους μου, τις αγωνίες μου, ενώ ξέρει ποια λάθη πρέπει να αποφύγω τα οποία είτε έκανε ο ίδιος είτε είδε άλλους να τα κάνουν.
Σε ό,τι αφορά τη γιορτή του Πάσχα, πάντα αυτή τη μέρα δούλευα, πριν ακόμη τελειώσω το σχολείο. Θα είναι λοιπόν ένα σχετικά συνηθισμένο Πάσχα για μένα, με τη διαφορά ότι θα έχω φουλ δουλειά στην έρημο αντί στο μαγαζί.
-Αυτό που σε γοήτευσε στο Marathon des sables ποιο είναι;
Είναι πολλά και μεταξύ αυτών ότι δεν πρόκειται για έναν αγώνα που τον τελειώνεις, πας μετά σπίτι σου και την άλλη μέρα πας πάλι να τρέξεις. Είναι ένας αγώνας που ζεις για 10 ημέρες με άλλους χίλιους αθλητές στην έρημο. Είναι μια δοκιμασία που γίνεται σε ένα πολύ διαφορετικό τερέν, στην άμμο της ερήμου, με τη θερμοκρασία να αγγίζει τους 40 και τους 50 βαθμούς κελσίου τη μέρα, ενώ τη νύχτα πέφτει και κάτω από το μηδέν. Τρέχεις και στο τέλος του αγώνα κάθε μέρας γυρνάς στο καμπ και μένεις στις σκηνές των βεδουίνων παρέα με παγκόσμιους πρωταθλητές, τους ζεις, βλέπεις τη ζωή τους, μαθαίνεις πράγματα, κοιτάς τις συνήθειες τους, τις αδύνατες στιγμές τους. Δεν είναι λοιπόν μόνο αφετηρία, τερματισμός και μετάλλια. Είναι δέκα ημέρες που τις ζεις.
-Επειδή είπες ότι αισθάνθηκες φόβο, νοιώθεις αυτή τη δοκιμασία και ως μια αναμέτρηση με τον εαυτό σου;
Θα έλεγα ότι είναι μια δοκιμασία αναζήτησης πραγμάτων μέσα μου, ένα σκάψιμο στον εαυτό μου.
-Λένε ότι για να ανταπεξέλθει ένας αθλητής στις απαιτήσεις ενός τέτοιου αγώνα δεν χρειάζεται μόνο σωματική και ψυχική δύναμη αλλά ίσως περισσότερο απαραίτητη είναι η ωριμότητα, το μυαλό, η στρατηγική. Πόσο έχεις δουλέψει επάνω σε αυτά;
Έτσι είναι, δεν πρόκειται ακριβώς για αγώνα δρόμου και δεν χρειάζονται μόνο δρομικά προσόντα, τα οποία έτσι κι αλλιώς δεν είναι αυτά που με χαρακτηρίζουν.
Σίγουρα το Α και το Ω του αγώνα είναι η στρατηγική. Έχουμε ήδη μιλήσει με τον προπονητή μου για τη στρατηγική, αν και στην έρημο δεν ξέρεις τι μπορεί να βρεις μπροστά σου. Τώρα για παράδειγμα είναι η εποχή των αμμοθυελλών και αν βρεθείς σε αμμοθύελλα σίγουρα θα βγεις έξω από τον χρονικό προγραμματισμό που έχεις κάνει. Άσε που μπορεί να χαθείς στην έρημο, αν και η διοργάνωση φροντίζει να είμαστε όλοι εφοδιασμένοι με gps ενώ διαθέτει μέσα, οχήματα 4Χ4 και ελικόπτερα, για να προσεγγίσει όποιον χαθεί.
Η στρατηγική που έχουμε καθορίσει με τον Δημήτρη Κασσίμη είναι κάθε μέρα να ξεκινάμε αργά και σιγά σιγά να τα δίνουμε όλα. Κάθε μέρα χωριστά αλλά και συνολικά στον αγώνα. Αυτή η στρατηγική μας είναι βέβαια πολύ συνετή και θα με βοηθήσει να τερματίσω. Από εκεί και πέρα όμως έχω μια ξεροκεφαλιά στο μυαλό μου και δεν θέλω να μετανιώσω αργότερα ότι πήγα σε ένα τέτοιο αγώνα και δεν τα έδωσα όλα. Υπάρχει μια ζυγαριά στο μυαλό μου και δεν ξέρω τι θα γίνει.
-Συνολικά πόσες ημέρες θα τρέχετε;
Έξι μέρες αλλά η παραμονή μας στην έρημο θα είναι 10 μέρες. Τις τρεις πρώτες μέρες θα τρέχουμε στην έρημο από ένα Μαραθώνιο, την τέταρτη θα κάνουμε δύο συνεχόμενους Μαραθωνίους, 85 χιλιόμετρα, μέρα νύχτα. Θα ακολουθήσει μια μέρα ρεπό, μετά άλλος ένας Μαραθώνιος και την άλλη ημέρα θα τρέξουμε για τη Unicef. Κάθε χρόνο γίνεται στο πλαίσιο του υπερμαραθωνίου αυτού ένας αγώνας για κοινωνικό σκοπό και τα έσοδα προσφέρονται σε κάποιο φιλανθρωπικό φορέα.
-Όταν έτρεχες κατά την προετοιμασία, αλλά και όταν θα τρέχεις στην έρημο, ποιες σκέψεις έρχονταν στο μυαλό σου;
Το τρέξιμο είναι το καταφύγιό μου. Εκείνες τις ώρες κάθομαι με τον εαυτό μου. Γιατί τις υπόλοιπες ώρες πρέπει να είμαι σε επαφή με πολύ κόσμο, να ανταλλάσσω απόψεις, να κουβεντιάζω, αυτό είναι το είδος και το ύφος της δουλειάς μου.
Γενικά όταν τρέχω ακούω πάντα μουσική. Υπάρχουν μέρες που τρέχω και θυμάμαι όλα τα τραγούδια που έχω ακούσει. Υπάρχουν όμως και μέρες που κάτι με απασχολεί και ενώ παίζει μουσική δεν θυμάμαι τίποτα παρά μόνο τις σκέψεις μου. Πιστεύω έτσι θα γίνει και στον αγώνα, έχω επιλέξει τα τραγούδια και θα ακούω μουσική, εκτός από κάποια δύσκολα σημεία, κάποιες αναβάσεις, στις οποίες θέλω να ακούω τους συναθλητές μου αλλά εκτός και από όταν θα περνάμε από χωριά όπου θα θέλω να ακούσω τους ήχους των ανθρώπων.
Επίσης όταν τρέχω καταφέρνω να υποβάλλω τον εαυτό μου. Κατά την προετοιμασία μου στις παραλίες της Μεσσηνίας και στον Ταΰγετο, όταν βαριόμουν και έλεγα άντε πάλι η ίδια παραλία και η ίδια παραλία σκεφτόμουν αμέσως ότι δεν είμαι στην παραλία αλλά στην έρημο και δεν πρέπει να σταματήσω. Πιστεύω ότι αυτό θα λειτουργήσει αντίστροφα στην έρημο και όταν θα νοιώθω κουρασμένος θα λέω στον εαυτό μου τώρα είμαστε στην παραλία του Κορδία και φτάνουμε στη μαρίνα.
-Η δουλειά φαντάζομαι δεν πρέπει να περνάει από το μυαλό σου όταν θα τρέχεις στην έρημο…
Όχι, είμαι σίγουρος για τα παιδιά. Έχουν καταλάβει πόσο σημαντικό είναι για μένα, έχουν δει τι θυσίες κάνω σε ώρες κάθε μέρα και πόσο το θέλω. Με έχουν στηρίξει απίστευτα και θέλω να τους ευχαριστήσω και δημόσια που με κάνουν να νοιώθω ήσυχος.
-Οι φίλοι και οι πελάτες στο μαγαζί τι σου λένε όσο πλησιάζει η μέρα της αναχώρησης;
Τα μηνύματα που έχω πάρει αυτές τις μέρες είναι συγκινητικά.
-Φτάνει λοιπόν η μέρα που αναχωρείς. Τι νοιώθεις;
Και μόνο που τελείωσα υγιής την προετοιμασία, η οποία διήρκησε 72 εβδομάδες, είναι σημαντικό για μένα. Αυτό που θέλω, τέλος, να σημειώσω, είναι ότι νοιώθω πολύ τυχερός που οι συνθήκες της ζωής μου με αξιώνουν να μπορώ να κάνω αυτό που θέλω.
