Αυτός ο άνθρωπος που στηριζόταν στη λογική όπως ο τυφλός στο μπαστούνι του, και πίστευε βαθειά στην αξία του λογοτεχνικού κανόνα, χωρίς να αγνοεί καθόλου τη σύμφυτη αυταρχικότητά του, είχε ένα έντονο ενδιαφέρον για το παιγνιώδες. Αναζητούσε τέτοια κείμενα και στα ελληνικά, και πραγματικά τον στενοχωρούσε λίγο που δεν έβρισκε πολλά. Οι περισσότεροι φίλοι του εξηγούσαμε ότι η καθημερινή ζωή την Ελλάδα, όπως θα ώφειλε να ξέρει, δεν κυριαρχείται από έναν άτεγκτο ορθολογισμό, από τον οποίο άνθρωποι σαν αυτόν προσπαθούν να διαφύγουν. Αντίθετα, ταλαιπωρείται σε ένα πανίσχυρο σύμπλεγμα από παραλογισμούς, ψέμματα και διαφανείς σοφιστείες. Συνεπώς, η αναγκαία διαφυγή εκφράζεται κυρίως με τη σάτιρα, τη χλεύη και έναν ισοπεδωτικό, αυτοκαταστροφικό κυνισμό. Αυτό τον κλόνιζε, αλλά ποτέ δεν τον έπεισε απόλυτα. Ίσως μάλιστα να ενίσχυσε την εκτίμησή του για τις εξαιρέσεις: τον Μποστ, τον Πάνο Κουτρουμπούση, και τον ελάχιστα γνωστό Νίκο Δαμίγο.
Πρόδρομος Ιωαννίδης
Το Πλήρωμα του Χρόνου
Ήταν ένας νέος που μ’ ένα κοντάρι
Δοκίμασε να φτάσει ως το φεγγάρι.
Μετά από πολλές αποτυχίες
Είπε, «Τέρμα οι ανώφελες φιλοδοξίες!»
Και πέταξε με βία το κοντάρι
Στο χλωμό φεγγάρι.
Το πλοίο
Ήταν ένας νέος απ’ τη Σκιάθο
Που έλεγε, «Αν ήξερα να γράφω,
Θα έγραφα ολόκληρο βιβλίο
Για τ’ ολόφωτο πλοίο
Που έρχεται αόρατο τις νύχτες στη Σκιάθο.»
Προβλήματα επαρχιώτη ποιητή
Ήταν ένας ποιητής στο Βόλο
–με βλέμμα ονειροπόλο
και κράση ασθενική.
Κι όλα όσα έγραφε με κόπο
Έμεναν πάντοτε ημιτελή.
Κι αυτό πίκραινε πολύ
Το φτωχό ποιητή στο Βόλο.
Χειροπιαστό σκοτάδι
Ήταν ένας λόγιος σ’ ένα υπόγειο
Που είχε πλουσιότατο λεξιλόγιο.
Κι έλεγε: «Αλίμονο! Από τόσες λέξεις,
Πώς να καταφέρεις να διαλέξεις
Αυτή που θα σε βγάλει απ’ το υπόγειο;»
*Η Kalamata Journal ευχαριστεί ειλικρινά τους φίλους του Σπύρου Φέγγου που μας παραχώρησαν, για να προδημοσιεύσουμε, το κείμενο και τους στίχους, που περιλαμβάνονται σε βιβλίο που είναι έτοιμο να κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις “Απόπειρα”. Η προδημοσίευση γίνεται με αφορμή την έκθεση “Ruit Hora(s)”, που είναι αφιερωμένη σε εκείνον.
