-Πως εμπνευστήκατε τη νέα σας παράσταση“Akinetopsia”; Έχει θετικό μήνυμα ή όχι και γιατί;
Πάλι κατά κάποιον τρόπο έτυχε. Παρουσιάστηκε ο όρος μπροστά μου κάποια στιγμή και με εντυπωσίασε πολύ.
Είναι ένας όρος υπαρκτός ο οποίος περιγράφει μια διαταραχή στην οποία ο πάσχων αδυνατεί να αντιληφθεί την κίνηση. Μπορεί να δει τις στατικές θέσεις ενός αντικειμένου, αλλά δεν μπορεί να αντιληφθεί την κίνησή του στο οπτικό πεδίο. Βρήκα αυτήν τη διαταραχή πολύ συναφή με την πανανθρώπινη κατάσταση (με εξαίρεση κάποιες φυλές στον Αμαζόνιο, ίσως) κατά την οποία οι αφετηρίες και οι τερματισμοί μοιάζουν να έχουν γίνει οι πιο σημαντικές διαδικασίες, οι μόνες ορατές από το "οπτικό νεύρο".
Μοιάζουν να είναι οι μόνες ορατές διαδικασίες από τον ψυχισμό πίσω από κάθε προσπάθεια επιβίωσης.
Η παράσταση αντλεί σημειολογία, σημαίνον και ροή από αυτή τη γενικότερη "τύφλωση κίνησης" σε όλα τα επίπεδα και προσπαθεί να φέρει αντιμέτωπο το θεατή με κάτι που ενδεχομένως έχει ξεχάσει ή παραβλέψει, την "κίνηση" μεταξύ της αρχής και του τέλους των θέλω και των πρέπει του.
Αυτό το έργο είναι αρκετά αφαιρετικό, δεν προσπαθεί να πει μια ιστορία, επομένως δεν είμαι σίγουρη ότι έχει κάποιο καθαρό μήνυμα.
Είναι μια προσπάθεια οπτικοακουστικής απόδοσης του εκκρεμούς του "εδώ" και μία επιμονή στη σημασία του.
Πού είναι το εδώ; - Πού είσαι; - Εδώ. Και πού είναι αυτό το "εδώ";
-Άλλη μια χρονιά η Καλαμάτα θα σας δει να χορεύετε ένα δικό σας έργο. Αυτή τη συνάντηση με το κοινό της πόλης πως την περιμένετε κάθε χρονιά;
Η αλήθεια είναι πως την περιμένω πώς και πώς. Είναι σαν να επιστρέφω στην οικογένειά μου. Που είναι και η πραγματικότητα, ταυτόχρονα, όντως επιστρέφω στην οικογένειά μου, στο σπίτι μου. Κοιμάμαι στο δωμάτιό μου, χαιρετώ όλους τους φίλους που θα συναντήσω σε κάθε γωνιά σαν να είχα να τους δω μόλις από εχθές, περπατώ τους δρόμους που έχουν φιλοξενήσει τα βήματά μου από δύο χρονών. Περιμένω να γίνει η συνάντηση με το κοινό της πόλης με μεγάλη χαρά και ηρεμία.
Σαν να επέστρεψα από ταξίδι που διήρκησε έναν χρόνο και έρχομαι να μοιραστώ τα δώρα. Έχει και μεγάλο άγχος κάθε φορά, φυσικά, δε λείπει. Τόσο για την παράσταση αυτή καθαυτή (που έχει παρουσιαστεί ήδη για πρώτη φορά στα Τρίκαλα στο Μουσείο Τσιτσάνη) όσο και για τα ατελείωτα πρακτικά πράγματα που ένας άνθρωπος που πιστεύει ότι ο θεός κρύβεται στις λεπτομέρειες δεν μπορεί παρά να τα κάνει με πολύ συγκεκριμένο τρόπο.
-Το καλλιτεχνικό επίπεδο του κοινού της πόλης πως θα το χαρακτηρίζατε;
Σε αυτήν την ερώτηση ποτέ δεν μπορώ να απαντήσω καλά μου φαίνεται, γιατί για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω καν τι σημαίνει "καλλιτεχνικό επίπεδο". Έχω δει ανθρώπους που υποτίθεται δεν ξέρουν τίποτα από τέχνη να καταλαβαίνουν πολύ πιο βαθιά ένα έργο από κάποιον που "ξέρει από τέχνη" και που, συνήθως, είναι τόσο πολύ αφοσιωμένος στην προσπάθεια να αποδείξει ότι ξέρει που, τελικά, δεν βλέπει με ανοιχτό μυαλό αυτό που εκτυλίσσεται μπροστά του και τα συμπεράσματά του κινδυνεύουν να είναι κενά. Επίσης, κανένα έργο τέχνης κατά τη γνώμη μου δεν φτιάχνεται με σκοπό να είναι από το άλφα ως το ωμέγα κατανοητό μέσα σε μία στιγμή. Ή και σε καμία στιγμή. Είναι σαν να λέμε ότι καταλαβαίνουμε ακριβώς τον ουρανό. Ή έναν άνθρωπο. Πάντως, σίγουρα, το καλλιτεχνικό επίπεδο του κοινού της πόλης είναι από ένα ήδη υψηλό επίπεδο και πάνω.
-Μιας και διανύουμε περίοδο εκλογών, εσείς μέσα από την τέχνη σας εκφράζεστε πολιτικά;
Ναι. Από τον τρόπο που επιλέγω να κάνω την τέχνη μου μέχρι το τι "καταλήγουν" (με την έννοια του αποτελέσματος της δουλειάς που κάνω) να είναι τα έργα μου και νοηματικά και αισθητικά, θεωρώ ότι εκφράζομαι πολιτικά. Και ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ακριβώς η απόλυτη αδιαφορία μου ως προς το να εκφραστώ πολιτικά και το απόλυτο ενδιαφέρον μου για την ύψιστη σημασία των εσωτερικών διεργασιών και αναζητήσεων. Αν όλοι οι άνθρωποι ασχολούνταν με το να μη φοβούνται να τολμήσουν την ευτυχία τους, επιτρέποντας και στους άλλους να είναι ευτυχισμένοι, δε θα χρειαζόμασταν την πολιτική.
-Πόσο πολύ σας αρέσει ο χορός; Τι είναι πιο πολλά για μια χορεύτρια, τα “θέλω” ή τα “πρέπει”;
Ο χορός μου αρέσει πάρα πολύ. Τρομερά πολύ. Αλλά δε θεωρώ τον εαυτό μου χορεύτρια. Ακριβώς επειδή τα "θέλω" και τα "πρέπει" μου δεν έχουν ταιριάξει ποτέ ως τώρα με κανέναν άλλο χορευτή/χορεύτρια που βλέπω γύρω μου τόσα χρόνια. Νιώθω τεράστια μοναξιά ως προς αυτό. Γιατί δεν είναι ο χορός η ζωή μου. Η ζωή μου είναι η ζωή μου. Ποτέ δε θα βάλω το χορό πάνω από τη ζωή μου μόνο και μόνο για να αποδείξω ότι είμαι αυτό το αιθέριο ακατανόητο διαφορετικό από όλους πλάσμα που ακούει στο όνομα "χορεύτρια". Ο ίδιος ο ρυθμός της ζωής είναι χορός. Κάθε ξημέρωμα, κάθε όχημα, κάθε περπάτημα, κάθε παύση, κάθε συνάντηση, κάθε αποχωρισμός, κάθε μηχάνημα, κάθε σκέψη, κάθε κενό μεταξύ δύο σκέψεων είναι ο χορός. Επομένως, δεν είμαι χορεύτρια. Είμαι άνθρωπος.
Η παράσταση “Akinetopsia” παρουσιάζεται στην Καλαμάτα στις 10-11 Ιουνίου, στο Αμφιθέατρο της Φιλαρμονικής.
