Συνέντευξη στον Σταύρο Μαρτίνο
-Έχετε παίξει πριν 25 χρόνια στην παράσταση «Ατρείδες» και τώρα παίζετε στην παράσταση «Ατρείδες: Η επιστροφή». Το καλλιτεχνικό κίνητρο ποιο είναι στη νέα παράσταση;
Στην παράσταση “Ατρείδες” έχω παίξει πριν από 26 χρόνια. Τότε ήμουν αρκετά νέα και έπαιζα τον ρόλο της Κλυταιμνήστρας, αλλά και αυτόν της Ηλέκτρας. Τα εφόδια μου τότε ήταν οι σπουδές μου στην Ελλάδα, η συνεργασία μου - εκπαίδευση με τον μεγάλο ερευνητή του θεάτρου, Γιέρζι Γκροτόφσκι και η μεγάλη βοήθεια του σκηνοθέτη μου. Σήμερα ισχυρό καλλιτεχνικό κίνητρο αποτελεί η προσέγγιση του ρόλου της Κλυταιμνήστρας μέσα από μια άλλη ωριμότητα πια, αφού στο πέρασμα του χρόνου έχουν προστεθεί προσωπικά βιώματα, προσωπικά τραύματα αλλά και η εμπειρία πολλών ρόλων.
-Άκουσα από τον της παράστασης και καλλιτεχνικό διευθυντή του ΔΗΠΕΘΕ, Γιάννη Μαργαρίτη, ότι έχετε βραβευτεί σε διεθνές φεστιβάλ στο Κάιρο της Αιγύπτου για την ερμηνεία σας στην παράσταση «Ατρείδες». Τι θυμόσαστε από τότε; Ο μύθος των Ατρειδών πόσο άγγιξε το ξένο κοινό του φεστιβάλ;
Πράγματι βραβεύτηκα ανάμεσα σε 43 χώρες που συμμετείχαν, με το βραβείο καλύτερης γυναικείας ερμηνείας ομόφωνα και από την διεθνή κριτική επιτροπή και από την επιτροπή κριτικών της Αιγύπτου. Η διεθνής κριτική επιτροπή επέλεξε να παίξουμε σε θέατρο μπροστά στις Πυραμίδες και την Σφίγγα. Είμαι ευγνώμων που ερμήνευσα αυτά τα κείμενα σε έναν τέτοιο τόπο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την απίστευτη ανταπόκριση του κοινού που ξέσπασε σε επευφημίες μετά το τέλος της παράστασης. Δεν θα ξεχάσω, επίσης, την διοργάνωση ειδικής παρουσίασης της δουλειάς μας για τον διεθνή Τύπο. Δεν θα ξεχάσω όμως και την εκκωφαντική σιωπή και απουσία της ελληνικής πρεσβείας, ακόμα και κατά την βράβευσή μου από τον Υπουργό Πολιτισμού της Αιγύπτου στην Όπερα του Καΐρου. Αλλά και την σιωπή από το δικό μας Υπουργείο όταν επιστρέψαμε. Ενώ μας είπαν ότι θα γινόταν συνέντευξη Τύπου από τον Υπουργό ειδικά για να παρουσιαστεί η επιτυχία μας, ακόμα την περιμένουμε. Πρέπει να αναφέρω ότι η εφημερίδα του Φεστιβάλ που έβγαινε καθημερινά σε δύο γλώσσες, Αραβικά και Αγγλικά, στο τελευταίο της τεύχος είχε ως τίτλο “Οι Έλληνες σάρωσαν τα βραβεία”.
-Η παράσταση «Ατρείδες: Η επιστροφή» πώς θα κάνει το κοινό να νιώθει όταν θα φεύγει από το θέατρο;
Συγκίνηση και αναστοχασμός πάνω στον μύθο των Ατρειδών είναι το ζητούμενο. Οι παρεμβάσεις που έχουν πραγματοποιηθεί από την δραματουργική σύνθεση με τα αποσπάσματα των ποιητικών - θεατρικών μονολόγων του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου, μας βοηθούν νομίζω να προσεγγίσουμε τον μύθο και τα πρόσωπα από διαφορετική οπτική γωνία.
-Γιατί είναι τόσο ανεξάντλητα για τους ανθρώπους του θεάτρου, αλλά και για το κοινό, τα έργα της αρχαίας τραγωδίας;
Πράγματι, τα μεγάλα έργα τέχνης είναι ανεξάντλητα. Ιδιαίτερα το αρχαίο δράμα που έχει περάσει μέσα μας, αποτελεί κομμάτι της ψυχής μας. Στα κείμενα αυτά κάθε φορά που έχουμε την ευκαιρία και την τύχη να έρθουμε σε επαφή μαζί τους, ανακαλύπτουμε έναν απίστευτο πλούτο βαθύτερων νοημάτων.
-Έχετε παίξει σε θεατρικές σκηνές σε όλη την Ελλάδα. Το κοινό είναι παντού το ίδιο; Υπάρχουν περιοχές με περισσότερη αγάπη για το θέατρο από άλλες;
Ίσως παλιότερα να μπορούσαμε να διακρίνουμε διαφορές στο κοινό διαφορετικών περιοχών. Η Επίδαυρος, για παράδειγμα, γέμιζε από θεατές που ήθελαν να δουν τους ηθοποιούς που είχαν κερδίσει την εμπιστοσύνη τους από τις ερμηνείες τους. Σήμερα οι θεατές αναζητούν τα τηλεοπτικά τους είδωλα ανεξάρτητα από το ερμηνευτικό τους επίπεδο. Η τηλεόραση και οι τηλεοπτικές πλατφόρμες ομογενοποιούν το κοινό και του αλλάζουν τα αισθητικά κριτήρια.
-Διαβάζουμε στις εφημερίδες ότι στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας παρουσιάζονται πολύ καλές δουλειές και οι αίθουσες είναι γεμάτες. Πώς θα γίνει να γεμίσουν οι αίθουσες και στα περιφερειακά θέατρα, στα οποία οι φίλοι του θεάτρου λένε ότι επίσης παρουσιάζονται καλές δουλειές;
Πιστεύω ότι χρειάζεται ομαδική δουλειά και συνεννόηση. Δεν πρέπει να υπάρχουν αντιπαλότητες. Δεν πρέπει να κριτικάρονται τα περιφερειακά θέατρα με αρνητικό τρόπο πριν ακόμα παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Όλοι μαζί, καλλιτέχνες και τοπικοί παράγοντες, θα βοηθήσουν για να ξαναδούμε τις θεατρικές αίθουσες γεμάτες. Βεβαίως, το θέμα είναι αρκετά σύνθετο αλλά νομίζω ότι βασικός παράγοντας της λύσης του προβλήματος είναι η συνεργασία.
