Μια απελευθέρωση που γεννούσε ελπίδες για μια νέα πορεία προς ένα καλύτερο μέλλον. 

Ναι ήταν μια αισιόδοξη στιγμή ελευθερίας εκείνη η μέρα και δικαιολογημένα οι κάτοικοι της πρωτεύουσας, που για χρόνια είχαν δει το χάρο με τα μάτια τους, πανηγύριζαν αναμένοντας και ελπίζοντας τα καλύτερα που θα ερχόντουσαν. 

Γρήγορα όμως τα πανηγύρια σταμάτησαν και η αισιοδοξία για ένα καλύτερο μέλλον έγινε τρόμος μπροστά στο χειρότερο παρόν που είχε προκύψει. Αναπάντεχα ίσως για κάποιους ανυποψίαστους και βαθιά νυχτομένους αλλά όχι και για όσους ήταν χωμένοι για τα καλά στα πράγματα και υποψιαζόντουσαν ήδη από καιρό τι θα ακολουθήσει. Και ως γνωστόν ακολούθησε η προβοκατόρικη σύγκρουση της 3ης Δεκεμβρίου 1944 στην πλατεία Συντάγματος με νεκρούς. Και η βία έδειξε για άλλη μια φορά απροκάλυπτα το μισητό πρόσωπό της.

Η αρχή του εμφυλίου σπαραγμού, που θα κρατούσε σε πολεμικό επίπεδο μέχρι το 1949 αλλά σε κοινωνικό επίπεδο για πολλά ακόμα χρόνια, είχε γίνει. 

Δεν γράφω ιστορία όμως σε αυτό το σημείωμα αυτό για να αναφερθώ στους μεν και τους δε. Γνωστούς άλλωστε και μη εξαιρετέους από τα επίσημα και ανεπίσημα κιτάπια της ιστορίας. Και ούτε θα αναφερθώ στα όσα έγιναν και στις αναπόφευκτες όσο και ολέθριες ευθύνες που προέκυψαν. Γράφω όμως αυτά τα λόγια για να θυμίσω την επέτειο της 12ης Οκτωβρίου 1944, αυτή που θα πρεπε ίσως να θυμόμαστε και να γιορτάζουμε με κάθε επισημότητα. 

Αλλά φαίνεται τελικά πως ίσως και να μην βολεύει και τόσο.