Δευτέρα, 12 Ιουνίου 2017 16:23

True Blue: Ένα ντοκιμαντέρ που ανοίγει μια χαραμάδα στο φως της ζωής

True Blue: Ένα ντοκιμαντέρ που ανοίγει μια χαραμάδα στο φως της ζωής

Της Μαρίζας Νταϊφά 
Κάτω από το βάρος των άσχημων ειδήσεων για το χαμό αγαπημένων προσώπων άνοιξα το σημειωματάριο με τα απολειφάδια της καθημερινότητας: “True Blue” ένα ντοκιμαντέρ που ανοίγει μια χαραμάδα στο φως της ζωής. Η διφορούμενη προσωπίδα της καθημερινότητας, άλλοτε τυραννική άλλοτε αγία, εξυμνείται σε αυτό το ντοκιμαντέρ του Χάρη Ραφτογιάννη. Τον κυρ Σταμάτη παρέα με την “πιτσιρίκα” του, τους βλέπουμε να διαβιούν στη νήσο Ίκαρος. Κάποτε η καθημερινότητά τους ήταν κάπου αλλού, στην Αμερική, τότε ίσως τυραννική με τη δουλειά, τα παιδιά, τις σκοτούρες. Ώσπου, μια μέρα ο χρόνος σταμάτησε, ο κυρ Σταμάτης διαγνώστηκε με καρκίνο, τα προγνωστικά δεν άφηναν πολλά περιθώρια, βουτιά στο κενό...

Και ο κυρ Σταμάτης βούτηξε με θάρρος λέγοντας “Στον Καναδά η κηδεία κοστίζει 15.000, στην Ικαρία καθαρίζεις με 200, δεν πάμε Ικαρία να σου μείνουν και σένα “πιτσιρίκα” μου τα χρήματα;”. Και έτσι γίνεται αυτή η απόφαση το εισιτήριο της αθανασίας, η συντροφικότητα θριαμβεύει του εγωκεντρισμού. Στην Ικαρία τσουγκρίζοντας το ένα ποτηράκι μετά το άλλο η αγία καθημερινότητα κορόιδεψε το Χάρο για 40 ολόκληρα χρόνια. Σκηνές καθημερινότητας με πλάνα μέσα από το αυτοκίνητο όταν οδηγεί η “πιτσιρίκα”, η τακτική συνάντηση με τη γραφειοκρατία για ανανέωση των βιβλιαρίων, η συνεύρεση στην ταβέρνα με το κόκκινο κρασί και το αυθόρμητο τραγούδι του ψαρά “Αγαπώ, αγαπώ μια πιτσιρίκα”, ακτίνες στο τροχός της ζωής που κυλάει ήσυχα μέσα στο φως. Στην ιστορία του κυρ Σταμάτη φαίνεται πως μάλλον είναι πιο επικίνδυνο να ζεις με ασφάλεια τη ζωή σου.

Ξεμακραίνοντας πια από τη γλυκιά αίσθηση της προβολής του ντοκιμαντέρ, που έγινε στα πλαίσια του τρίτου Διεθνούς Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου, αναρωτιέμαι τι ήταν αυτό που μου μίλησε τόσο βαθιά και αυτή τη στιγμή μέσα από τον πόνο της απώλειας μου ήρθε στο μυαλό σαν εκκρεμότητα ο σχολιασμός του. Κανείς δεν είναι προετοιμασμένος για το τέλος. Και αυτές τις στιγμές που ο χρόνος σταματά, η διερώτηση αν έζησες τη ζωή σου ή σε έζησε εκείνη ανοίγει συνήθως διχαλωτά το μονοπάτι της απομόνωσης. Απομόνωση από τον ίδιο σου τον εαυτό για να αντέξεις την οδύνη, αλλά και από τους άλλους για να μην τους παρασύρεις στην απόγνωσή σου. Η απομόνωση, όμως, υπάρχει μόνο στην απομόνωση, όταν ανοιχτεί κανείς προς τη ζωή και τη μοιραστεί εξανεμίζεται. Ο ήρωας του ντοκιμαντέρ, ο κυρ Σταμάτης, λοιπόν, μου θύμισε τους ανθρώπους αυτούς που κοντά στο τέλος ζήτησαν, σαν τελευταία τους επιθυμία, να συνεχίσουν οι δικοί τους άνθρωποι να χαίρονται τη ζωή. Τότε, ίσως, όταν η αγάπη γίνει ευχή, στο αγνάντι ενός ανθισμένου ηλιοφώτιστου κήπου υπάρχει η σωστή στιγμή για να συμφιλιωθεί κανείς με το θάνατο ενός αγαπημένου ή ακόμα και με το δικό του. Καλοτάξιδοι να είναι.

Το ντοκιμαντέρ “True Blue” προβλήθηκε τον περασμένο Ιανουάριο στο 3ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Πελοποννήσου, στην Καλαμάτα
Δημιουργός: Χάρης Ραφτογιάνννης - fcbk: True blue movie