Η συγκεκριμένη απόφαση του Αρείου Πάγου αφορά εργαζόμενη σε αλυσίδα κομμωτηρίων, η οποία προχώρησε μαζί με 8 συναδέλφους της σε επίσχεση εργασίας αφού ήταν 3 με 4 μήνες απλήρωτοι. Μετά την ολοκλήρωση της επίσχεσης, η εργοδοσία έδιωξε την εργαζόμενη χωρίς αποζημίωση, με το «επιχείρημα» ότι με την επίσχεση εργασίας αποχώρησε… «οικειοθελώς».
Αναιρώντας την απόφαση του Εφετείου Αθηνών, που δικαίωνε την εργαζόμενη, ο Αρειος Πάγος αναφέρει χαρακτηριστικά ότι «δεν δικαιολογείται η σχετική κρίση της (σ.σ. της απόφασης του Εφετείου) ότι η άσκηση του δικαιώματος επισχέσεως της ενάγουσας (σ.σ. της εργαζόμενης) δεν παρίσταται καταχρηστική», μεταξύ άλλων γιατί η απόφαση αυτή δεν εξέτασε με σαφήνεια τρία «δεδομένα», κατά την κρίση του Β2 Πολιτικού Τμήματος του Αρείου Πάγου.
Α. «Αν μπορούσε η αναιρεσίουσα – εργοδοσία να είναι εμπρόθεσμη στην εκπλήρωση των υποχρεώσεών της, παρά τις οικονομικές αντιξοότητες που προήλθαν από την οικονομική κρίση» (με λίγα λόγια, πρώτα να ξεπεραστεί η κρίση, μέχρι τότε οι εργαζόμενοι θα μένουν απλήρωτοι και θα προσφέρουν δωρεάν μαύρη και ανασφάλιστη εργασία στην κάθε εργοδοσία).
Β. «Αν η καθυστέρηση στην πληρωμή των ανωτέρω αναφερόμενων αποδοχών οφείλεται σε υπαιτιότητα της αναιρεσείουσας – εργοδοσίας και όχι σε δικαιολογημένη ταμειακή της δυσχέρεια» (με λίγα λόγια, δεν έχουν ακούσει ούτε μία φορά οι αρεοπαγίτες ότι οι εργοδότες κατά κόρον αυτό το λόγο επικαλείται, την… ταμειακή της δυσχέρεια, την οικονομική της ασφυξία κτλ., την ώρα που με τις πλάτες των εργαζομένων βγάζουν υπερκέρδη).
Γ. «Αν είναι χρονικά αξιόλογη η καθυστέρηση καταβολής» των μισθών (με λίγα λόγια, οι 3-4 μήνες που ήταν απλήρωτη η εργαζόμενη δεν είναι… χρονικά αξιόλογο, κι ας τρέχουν οι υποχρεώσεις της, κι ας πρέπει να βρει τρόπο να επιβιώσει αυτή και η οικογένειά της).
*Γενικός γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Καλαμάτας