Έλαβες μέρος πρωταγωνιστικό σ’ ένα από τα πρώτα μας έργα, την «Αρκούδα» του Α. Τσέχωφ.

Μία από τις παραστάσεις ήταν κι’ αυτή που το Διοικητικό Συμβούλιο είχε αποφασίσει να συμμετέχει το ΜΕΘ στην Πανελλήνια Συνάντηση Ερασιτεχνικών Θιάσων στη Χαλκίδα.

Συνάντηση που διοργάνωσε το «Άρμα Θέσπιδος» του Εθνικού μας Θεάτρου.

Την ξεχωρίζω αυτή την παράσταση γιατί ήταν ιδιαίτερη και με πολλές δυσκολίες.

Μία δυσκολία η παραίτηση τεσσάρων μελών του Διοικητικού Συμβουλίου και οι δύο πρωταγωνίστριες στα δύο μονόπρακτα που απεχώρησαν. Έγινε όμως αντικατάσταση (στο θέατρο λένε, ουδείς αναντικατάστατος) και ο Κώστας Γκέκας, σκηνοθέτης, μέσα σε 20 ημέρες είχε πάλι έτοιμες τις παραστάσεις.

Δεύτερη τραγική δυσκολία ήταν ότι έπεσε στον «Κολοσούρτη» το αυτοκίνητο του γαμπρού σου Μιλτιάδη Αβραμόπουλου, δάσκαλου.  Και ήταν θανατηφόρο για τον δάσκαλο. Η γυναίκα σου και ο γιος σου βαριά τραυματισμένοι στο Νοσοκομείο Καλαμάτας.

Έγινε η κηδεία την παραμονή της παράστασης της Χαλκίδας.

Τότε εσύ φίλε μου έδειξες πόσο μεγάλη καρδιά είχες και έχεις και η απόφασή σου ήταν ένα μεγάλο μάθημα για όλους εμάς.

Με πόνο μας ανακοίνωσες ότι θα παίξεις στην παράσταση την άλλη μέρα. Αυτό μας είπες εκείνο το βράδυ αυτής της τραγικής ημέρας. Έδωσες μάθημα ήθους και λογικής και ακόμη τετράγωνης συνείδησης.

Εμείς του Συμβουλίου κάναμε το αυτονόητο. Ενοικιάσαμε το ταξί του Βασιλειάδη να σε φέρει λίγο πριν την παράσταση, να περιμένει και να σε πάρει αμέσως στην Καλαμάτα.

Έφυγες κρυφά Μιχάλη από τους δικούς σου όμως αυτό το «κρυφά» αποκαλύφθηκε την ίδια ώρα όταν η τηλεόραση, μετά την παράσταση, είχε συνέντευξη του μεγάλου ηθοποιού του ελληνικού θέατρου, του Εθνικού μας Θεάτρου, του ΘΑΝΟΥ ΚΩΤΣΟΠΟΥΛΟΥ, που ήταν ο καλλιτεχνικός διευθυντής του «Άρματος Θέσπιδος».

Ο Θάνος Κωτσόπουλος μαζί με ό,τι είπε ξεκίνησε έτσι: «Φίλοι μου απόψε θαυμάζουμε την επαγγελματική συνείδηση του ερασιτέχνη ηθοποιού του Μεσσηνιακού Ερασιτεχνικού Θέατρου, του Μιχάλη Γεωργιόπουλου, που ενώ είχε ένα τραγικό 24ωρο ήλθε κι’ έδωσε το δικό του «παρών» εδώ στην έναρξη του φεστιβάλ-πανελλήνια συνάντηση των ερασιτεχνικών θιάσων».

Τιμώντας κι’ εγώ τον αγαπητό μου φίλο και συνεργάτη Μιχάλη του εύχομαι πάλι χρόνια πολλά και καλά. Ακόμη, μ’ αυτή την ιστορία θέλω να πω σ’ όλους όσους ασχολούνται με το θέατρο, αυτή την υψηλότερη τέχνη του λόγου, να κρατάνε ψηλά το λάβαρο. Το καλάμι να το καμαρώνουν, σα φυτό είναι όμορφο, λυγερό, αλλά όταν το καβαλάς πληγώνει.

*Ιστορικός πρόεδρος του ΜΕΘ