Άρα, ποιητής είναι εκείνος που δημιουργεί. Ο εμπνευστής, δηλαδή, που με τις ιδέες του διαμορφώνει συνειδήσεις!
Επειδή ο γράφων δεν έχει τέτοιες ικανότητες και δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος αυτής της λέξης, γι’ αυτό δηλώνει πως είναι ένας απλός γραφιάς και τίποτα περισσότερο.
Μ’ αυτήν την ιδιότητα, λοιπόν, θα ήθελα κι εγώ να τιμήσω την παγκόσμια ημέρα ποίησης και γενικότερα της δημιουργίας του κόσμου!
Όταν λέμε κόσμος, βέβαια, εξ ου και κόσμημα, εννοούμε το στολισμό που υπάρχει γύρω μας.
Όλο αυτό στη γενική μορφή του εκφράζεται μέσα από το σύμπαν που μας περιβάλλει και αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας.
Από τα στοιχεία του σύμπαντος, όμως, κυρίαρχο ρόλο παίζει αναμφισβήτητα ο χρόνος.
Στην απεραντοσύνη του χρόνου, λοιπόν, που τα ανθρώπινα όντα για ιδιοτελείς σκοπούς υποδιαιρούν σε δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, ημέρες κλπ, θα ήθελα ν’ αναφερθώ και να σκιαγραφήσω:
Άπειροι είναι οι θεοί, τα όντα και οι θησαυροί που γεννά η μάνα Γη στο διάβα των αιώνων.
Τίποτα, όμως, απ’ όλα αυτά δεν αντέχει στην αιωνιότητα, πόσο μάλλον οι άνθρωποι, γιατί ο χρόνος καταβροχθίζει τα πάντα, εκτός βέβαια από τον εαυτό του που είναι αιώνιος, άφθαρτος και λιτός.
Πραγματικός ηγεμόνας των πάντων, συνηγορεί στην εναλλαγή της ύλης με την ενέργεια και έτσι το σύμπαν λαμπρύνεται με φως!
Αυτή η εναλλαγή, η σύνθεση κι αποσύνθεση κάνουν τον υλικό κόσμο να κινείται, να δημιουργεί και τέλος να σκέπτεται!
Ματαιοπονεί, όμως, το κάθε δημιούργημα, γιατί στο τέλος θέλοντας και μη θα υποκύψει στο μοιραίο.
Με έμμετρο ποιητικό λόγο, όλο αυτό το πόνημα θα μπορούσε να εκφραστεί ως εξής:
Ο χρόνος είναι ατέλειωτος, ένας και ο αυτός. Απέραντος κι αιώνιος, άφθαρτος και λιτός.
Άπιαστο είναι όνειρο κάποιος να τον κερδίσει. Απίστευτο κι αδύνατο να τον κληρονομήσει.
Μέσα σ’ αυτό το πέλαγος της απεραντοσύνης, μια λάμψη είναι η ζωή γνώσης και σωφροσύνης.
Η θεία τούτη αναλαμπή, που βγαίνει απ’ το σκοτάδι, είναι εκείνη που νικά και δίνει φως στον Άδη.
Κάνει την ύπαρξη αισθητή στο φως απ’ τους αστέρες. Δίνει περίσσια ομορφιά, λαμπρύνει τους αιθέρες!
Μα ο χρόνος μένει άπιαστος, αερικό δαιμόνων*. Ένας είναι και ο αυτός, αιώνας των αιώνων!!!
ΥΓ: Απλά θα ήθελα να τονίσω ότι ο Πλάτωνας για την ποίηση, εκτός των άλλων, έλεγε και τα εξής: «Αν από την ποίηση αφαιρέσει κάποιος την μελωδία, το ρυθμό και το μέτρο, τότε αυτό που μένει είναι κάτι άλλο».
*Σύμφωνα με την Ελληνική μυθολογία οι δαίμονες, εξ ου και δαιμόνιο, ήταν πνεύματα και κατ’ επέκταση οι αγγελιοφόροι των θεών!
Επ’ ευκαιρία της 21ης Μαρτίου, Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης. Τιμή και δόξα στους ποιητές μας, που ο Ελληνισμός έχει αναδείξει σπουδαίες προσωπικότητες. Από τον Όμηρο και την Σαπφώ έως τον Σολωμό και τον Ελύτη!
Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
