Το άρθρο επιχειρεί να βγάλει τους παραγωγούς της δυτικής Πελοποννήσου –ιδιαίτερα τους πιο συντηρητικούς Μεσσήνιους στους οποίους και άμεσα απευθύνεται- από την πλάνη της ανάγκης διατήρησης του “Παρακρατήματος” και συνάμα δίνει τον πραγματικό ταξικό χαρακτήρα του αγώνα και την επιτακτική ανάγκη της Εργατοαγροτικής Συμμαχίας! Οι βασικές κοινές αξιώσεις όλων των φτωχών σταφιδοπαραγωγών πρέπει να είναι: Η άμεση κατάργηση της χρηματικής εισφοράς και πάσης φύσεως δημοσίου, κοινοτικού φόρου κλπ επί της σταφίδος, η βελτίωση της συσκευασίας της και η ένταση της διαφήμισής της, τα μικρότοκα καλλιεργητικά δάνεια, τα μικρότοκα δάνεια εγγείων βελτιώσεων, η κατασκευή μεγάλων αρδευτικών και αποστραγγιστικών έργων, η αποξήρανση των βαλτωδών εκτάσεων προς καταπολέμηση της ελονοσίας, η ανάπτυξη των συγκοινωνιών προς έκπτωση των κομίστρων, η απαλλοτρίωση των μεγάλων κτημάτων από τους “σέμπρους” που τα καλλιεργούν και η αποκατάσταση αυτών ως μικροϊδιοκτητών και η απάλειψη των μέχρι τότε χρεών τους προς την Αγροτική και την Εθνική Τράπεζα και στις εταιρείες λιπασμάτων…
«Η θέση ΟΛΩΝ των ΠΤΩΧΩΝ καλλιεργητών της σταφίδας είναι δίπλα στους εργαζόμενους των πόλεων, διότι κοινός εχθρός και εκμεταλλευτής της εργασίας και των δυο, είναι το ΚΕΦΑΛΑΙΟ»! Το άρθρο είναι ενδεικτικό μιας πολιτικής ευρύτερης ενότητας που έχει ξεκινήσει ήδη από τον Μάρτη του 1934, πρώτα στην Περιφέρεια. Δηλαδή πολύ πριν “επιβληθεί” από την ΚΔ στο ΚΚΕ επίσημα η γραμμή των “Παλλαϊκών Μετώπων”.
«Από την Πελοπόννησον καταφθάνουν πληροφορίαι περί συγκλήσεως συνεδρίου των συνεταιρισμών και των ενώσεων του σταφιδοπαραγωγικού κόσμου. Κατά τας αυτάς πληροφορίας το συνέδριον πρόκειται ν’ απασχοληθεί πρώτον μεν με τα πορίσματα του τελευταίου συνεδρίου Πατρών και δεύτερον με την εξεύρεσιν μέτρων προς προστασίαν της σταφίδος κατωτέρων ποιοτήτων. Από τα θέματα της ημερισίας διατάξεως του συνεδρίου τούτου, γίνεται αντιληπτόν αμέσως από πάντα γνώστην του σταφιδικού ζητήματος, ότι το συνέδριον τούτο το συγκαλούν κυρίως οι Μεσσήνιοι εις απάντησιν τρόπον τινά των πορισμάτων του συνεδρίου των Πατρών. Στο συνέδριο εκείνο, ως γνωστόν, επεκράτησεν η άποψις όπως ο σταφιδοπαραγωγικός κόσμος αξιώσει την κατάργησιν του παρακρατήματος το οποίον μόνον εις επιβάρυνσιν της τιμής της σταφίδος μας εν τω εξωτερικώ συντελεί. Η έκτασις της επιβαρύνσεως είναι τοιάυτη, ώστε η σταφίς της οποίας το χιλιόλιτρον αγοράζεται 2.500 δραχμάς (τιμή προσιτή) να πωλείται προς 6.500 δρχ εις τον τόπον της καταναλώσεως. Έχομεν δηλαδή διαφοράν τιμής τεσσάρων χιλιάδων δραχμών κατά χιλιόλιτρον εκ των οποίων εάν αφαιρέσωμεν 1.200 δρχ εις ως ανέρχονται περίπου πάντα τα έξοδα (συσκευασία, φορτωτικά, ναύλα, ασφάλιστρα, εκφορτωτικα, δασμός μεσιτεία, και εμπορικό κέρδος), απομένουν 2.800 δρχ, ποσόν εις όπερ ανέρχεται η κατά χιλιόλιτρον επιβάρυνσις της τιμής της σταφίδος, συνέπεια του θεσμού του παρακρατήματος, όταν το χιλιολιτρόν της αγοράζεται εν Ελλάδι προς 2.500 δραχμάς. Η επιβάρυνσις αυτή γίνεται δια του μηχανισμού του παρακρατήματος και του φόρου εις χρηματικήν εισφοράν αφ’ ενός και των διαφόρων άλλων φόρων δημοσίου, κοινοτήτων κλπ. αφ’ ετέρου. Εννοείται ότι κάτ’ αυτόν τον τρόπον, με το θόλωμα δηλαδή των νερών, ευνοείται και η επίτευξις μεγαλύτερου εμπορικού κέρδους από των εμπορευομένων την σταφίδα. Γεννάται βέβαια η απορία: Που πηγαίνει ο πλούτος αυτός, ο κατ’ αυτόν τον τρόπον συγκεντρωμένος και κατά χιλιόλιτρον άνω των 2.800 δραχμών υπολογιζόμενος; Και η απάντησις εις την απορίαν ταύτην δεν πρόκειται να δοθεί αιτιολογημένη δια του παρόντος άρθρου, του οποίου διαφορετικός είναι ο σκοπός, διότι επιφυλασσόμεθα ν’ ασχοληθώμεν ιδιαιτέρως επί του σημείου τούτου εις άλλο άρθρον μας, εν τούτοις τονίζομεν ότι ο πλούτος αυτός υπό μορφής πρώτης ύλης, δηλαδή σταφίδος, διοχετεύεται εις τας εγκαταστάσεις και τους συνθλιπτήρας των οινοβιομηχάνων, ένθεν πάλι μεταβαλλόμενος εις οίνον και οινόπνευμα πληροί τα θυλάκια των βδελλών αυτών του σταφιδοπαραγωγικού κόσμου. Η φάμπρικα αυτή της εκμεταλλεύσεως ήρχισεν αφ’ ης ακριβώς ήρξατο εφαρμοζόμενον το παρακράτημα εις δήθεν προστατευτικόν μέτρον της σταφιδοπαραγωγής. Ή σαφέστερα: Η μηχανή του παρακρατήματος εφευρέθη ακριβώς και μόνον δια να διευκολύνει την σπείραν των οινοβιομηχάνων εις το απαίσιον έργον των της απορροφήσεως του αίματος των καλλιεργητών της σταφίδος. Αν ρίψωμεν ένα βλέμμα εις την ιστορίαν της οινοβιομηχανίας εν Ελλάδι, θα ίδωμεν ότι, τότε ακριβώς δημιουργούνται οινοβιομηχανίαι και οινοπνευματοβιομηχανίαι εις την χώραν μας, αφ’ ης εποχής επινοείται και επιβάλλεται το παρακράτημα. Διότι τότε και μόνον τότε βρίσκουν δωρεάν την πρώτην ύλην που τους χαρίζεται, δηλαδή την σταφίδα, την οποίαν παίρνουν από τους εκάστοτε σταφιδικούς οργανισμούς (Σταφιδική Τράπεζα, Ενιαία και Α.Σ.Ο.). Κατ’ αυτόν τον τρόπον άλλωστε εξηγείται και η αιτία ένεκα της οποίας δεν είχαν ποτέ οι οργανισμοί αυτοί που δημιουργήθησαν προς προστασίαν της σταφίδος, Κεφάλαια. Δεν κατόρθωσαν ποτέ ν’ αποκτήσουν οι οργανισμοί ούτοι από την πώλησιν του παρακρατήματος, των πλεονασμάτων και την εις χρήμα εισφοράν που λαμβάνουν κεφάλαια, διότι αντ’ αυτών τα απέκτησαν και εξακολουθούν να τ’ αποκτούν οι οινοβιομήχανοι εις τους οποίους διοχετεύεται ο πλούτος που συσσωρεύουν. Κατόπιν τούτου νομίζομεν, ότι δεν επιτρέπεται ουδέ προς στιγμήν να σημειωθεί εις το συνέδριον του Πύργου αντίθετος κίνησις προς την απόφασιν του συνεδρίου των Πατρών περί καταργήσεως του παρακρατήματος. Οι σταφιδοπαραγωγοί της Μεσσηνίας, οι κακώς φοβούμενοι μήπως από την κατάργησιν του παρακρατήματος ζημιωθούν αυτοί, ως παραγωγοί κατωτέρας ποιότητος σταφίδος, η οποία λόγω της κακής της ποιότητος πηγαίνει διά παρακράτημα, δεν πρέπει να παρασυρθούν εις υποστήριξιν αντιθέτου «θέσεως» προς την κατάργησιν του παρακρατήματος, διότι: α) Αν καταργηθεί τούτο η άμεσως ανωτέρα ποιότης της ιδικής των (ποιότης Πύργου) θα πωλείται οπωσδήποτε άνω των 2.500 δραχμών το χιλιόλιτρον, ενώ τώρα μόλις κατορθώνουν να το πωλήσουν προς 1.500 – 1.700 δραχμές. β) Διότι υπάρχει και η εξής λύσις διά την απολύτως κακήν ποιότητα των: Να ζητήσουν το μονοπώλιον του οινοπνεύματος προς εξυπηρέτησιν του οποίου πλην της καταναλισκομένης σταφίδος εισάγονται σήμερον εν Ελλάδι άνω των εκατό (100) χιλιάδων τόνων μελάσης, απαγορευμένης απολύτως της εισαγωγής ταύτης εκ του εξωτερικού. Τώρα εάν από την οινοπνευματοποίησιν ταύτην της σταφίδος των θα προέρχεται κέρδος ή όχι, περιοριζόμεθα να τους παραπέμψωμεν εις τους εκατοντάδας εκατομμυρίων κερδών, που αποκόμισε κι αποκομίζει κατ’ έτος η καμόρα των ευφυών επιχειρηματιών που αποτελούν την διευθύνουσαν κλίκαν της Εταιρείας Οίνων και Οινοπνευμάτων. Συνεπώς, μη θέλοντες να επιμείνωμεν επί του αυταποδείκτου ισχυρισμού μας τούτου, καλούμεν και τους Μεσσήνιους παραγωγούς, εάν όντως θέλουν να κάμουν αρχήν συντριβής της αισχράς εκμεταλλεύσεως, η οποία ασκείται εις βάρος των πτωχών σταφιδοπαραγωγών της Πελοποννήσου, να εγκολπωθούν και αυτοί την αξίωσιν ταύτην του σταφιδοπαραγωγικού κόσμου των βορείων περιφερειών και ν’ απαιτήσουν την εφαρμογήν της. Η αξίωσίς των αυτή συνδυαζόμενη και με τα λοιπά συνθήματα του σταφιδοπαραγωγικού κόσμου, συνθήματα υποδεικνυόμενα εξ αυτών τούτων των αναγκών των, όπως είναι η άμεσως κατάργησις της χρηματικής εισφοράς και πάσης φύσεως φόρου δημοσίου, κοινοτικού κλπ. επί της σταφίδος, η βελτίωσις της συσκευασίας και η έντασις της διαφημίσεως αυτής, τα μικρότοκα καλλιεργητικά δάνεια, τα μακροπρόθεσμα και μικρότοκα δάνεια εγγείων βελτιώσεων, η κατασκευή μεγάλων αρδευτικών και αποστραγγιτικών έργων, η αποξήρανσις των βαλτωδών εκτάσεων προς πραγματικήν καταπολέμησιν της ελονοσίας, η ανάπτυξις των συγκοινωνιών προς έκπτωσιν των κομίστρων, η απαλλοτρίωσις των μεγάλων κτημάτων υπό των καλλιεργούντων ταύτα σέμπρων και η αποκατάστασις τούτων εις αυτά ως ιδιοκτητών και τέλος η απάλειψις των μέχρι σήμεραν χρεών των προς την Αγροτικήν και Εθνικήν και την Τράπεζαν Αθηνών και των Εταιρειών Λιπασμάτων, εις οποίας να παραπέμψουν να εισπράξουν το λαβείν των από τον Χαρίλαον, τον Ησαϊαν, τον Αλεξόπουλον και τους λοιπούς προστατευομένους των, οι οποίοι χρωστούν εις τον Αυτόνομον Σταφιδικόν Οργανισμόν. Όλα αυτά λέγομεν συνδυαζόμενα θα μπορέσουν να βάλουν τον δίκαιον αγώνα των πτωχών σταφιδοπαραγωγών εις τις σωστές του βάσεις και να γλυτώσουν τον κόσμον τούτον από την αισχράν εκμετάλλευσιν κάτω από την οποία χρόνια τώρα βρίσκεται γονατισμένος. Εννοείται ότι όλα αυτά εφ’ όσον οι πτωχοί καλλιεργηταί δεν κρατούν την πολιτικήν εξουσίαν εις τας χείρας των μαζί με όλους τους εργαζόμενους των πόλεων οι οποίοι επίσης στενάζουν κάτω από την ίδιαν αισχρήν εκμετάλλευσιν του Κεφαλαίου, είναι αδύνατον να εφαρμοσθούν σωστά και ειλικρινά και να τους φέρουν εις το οικονομικόν των ξεσκλάβωμα. Ο κόσμος των σταφιδοπαραγωγών είναι ανάγκη να κατανοήσει ότι τα παραπάνω συνθήματα οσονδήποτε σωστά και εάν είναι, αυτώ καθ’ εαυτώ δεν είναι δυνατόν να τον λυτρώσουν από την μαύρην εκμετάλλευσιν την οποίαν υφίσταται. Είναι ανάγκη να κατανοήσει λέγομεν, ότι προέχει η κοινωνική και πολιτική άποψις της υποθέσεως των. Είναι ανάγκη να πιστεύσει βαθύτατα ότι την Κυβέρνησιν του τόπου την κρατούν εις τα χέρια τους οι εχθροί των, οι εχθροί δηλαδή της τάξεώς του, των πτωχών και των εργαζομένων, οι έμποροι και οι βιομήχανοι όπως είναι οι Βουρλούμηδες, οι Χαρίλαοι, οι Τράπεζες και οι δικηγόροι όλων αυτών, σαν τον Μιχαλακόπουλον, ο φτωχόκοσμος των σταφιδοπαραγωγών δεν θα μπορέσει ν’ αποφύγει την εκμετάλλευση διότι με αυτήν την εκμετάλλευσιν ακριβώς, ζει εις βάρος όλο το παραπάνω κοπάδι των μεγαλοσχήμων. Αυτή λοιπόν η πλευρά του ζητήματος προέχει. Με αυτήν πρωταρχικώς έχει υποχρέωσιν ν’ ασχοληθεί το συνέδριον του Πύργου. Εάν δεν ασχοληθεί και δεν λύσει το ζήτημα τούτο, θα ευρίσκεται εις σοβαράν και βαθείαν αντίθεσιν με τα πραγματικά συμφέροντα των πτωχών καλλιεργητών της σταφίδος. Πριν απ’ όλα οφείλει να καθορίσει την πολιτικήν και κοινωνικήν των θέσιν και οφείλει να διασαλπίσει ότι Η ΘΕΣΙΣ ΤΩΝ ΠΤΩΧΩΝ ΚΑΛΛΙΕΡΓΗΤΩΝ ΤΗΣ ΣΤΑΦΙΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΔΙΠΛΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ, διότι κοινός εχθρός και εκμεταλλευτής της εργασίας και των δύο, είναι το ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ! Προς την κατεύθυνσιν ταύτην καλούμεν τους κινουμένους εκπροσώπους των σταφιδοπαραγωγών, εάν πράγματι δονούνται από τον βαθύν πόνον του αγωνιώντος τούτου κόσμου, αν πράγματι δεν ωθούνται εις την κίνησίν των αυτήν από ταπεινά και ιδιοτελή ελατήρια, οφείλουν να κατανοήσουν ότι διά να επιτύχει η ανώτερη του αυτή κοινωνική αποστολή ένας δρόμος υπάρχει και αυτός ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΣΥΝΕΡΓΑΣΘΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΠΙΕΖΟΜΕΝΟΥΣ ΤΩΝ ΠΟΛΕΩΝ, ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΟΙΝΟΥ ΤΩΝ ΕΧΘΡΟΥ, ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ! Αλλιώς είναι ή καταντούν να είναι τα ασυνείδητα όργανα παραπλανήσεως των φτωχών σταφιδοπαραγωγών και της συνεχίσεως της ανείπωτης καθημερινής αυτής κλοπής η οποία συντελείται εις βάρος των εκ μέρους των κεφαλαιούχων και εις την περίπτωσιν αυτήν, εάν δηλαδή καλή τη πίστει πολιτεύονται αντιθέτως και δεν προσέξουν την ορθήν θέσιν, όπως φρονούμεν και εν ολίγοις διατυπώσαμεν, η ιστορικήν των ευθύνη θα είναι ανυπολόγιστως.
ΑΝΤ. ΤΖΙΖΗΣ»
