Ανατρέχοντας διαδικτυακά στα όσα κατά καιρούς είχε πει στάθηκα στο ξέσπασμά του στην εκπομπή “Καλημέρα Ελλάδα” του ΑΝΤ1, Ιούνιος του 2013, όπου πέρασε “γενεές δεκατέσσερις” τους πολιτικούς, κοινώς τους “ξέχεσε” για τα καλά, ενώ και τον Απρίλιο του 2012 είχε εμφανιστεί στην τηλεόραση με ευρηματικό και καυστικότατο σποτ κατά των δύο μεγάλων κομμάτων Νέα Δημοκρατία-ΠΑΣΟΚ και με σύνθημά το “Βαρέθηκα να είμαι μαλάκας ψηφοφόρος”.
Αλλά και για τους μεγαλοδημοσιογράφους έλεγε τα χειρότερα τα τελευταία χρόνια, καυτηριάζοντας τη στάση τους μέσα στο σύστημα ως διαπλεκόμενων με τους πολιτικούς.
Και βέβαια δεν άφηνε στο απυρόβλητο τους καναλάρχες και γενικότερα τα συστηματικά ΜΜΕ.
Θυμίζω ακόμα την άποψη που είχε εκφράσει για τους βουλευτές, αποκαλώντας τους “καθίκια” και τους Σαμαρά-Βενιζέλο “τέρατα”.
Ενοχλούσαν ασφαλώς τα όσα έλεγε ο Χάρρυ Κλυνν για τα τεκταινόμενα λόγω κρίσης, περισσότερο από αυτά που έλεγε με δηκτικό τρόπο στις δεκαετίες ‘70 και ‘80, όπου πρωταγωνιστούσαν οι δεινόσαυροι Καραμανλής-Παπανδρέου-Μητσοτάκης, οι ορίτζιναλ βέβαια και όχι τα σημερινά κακέκτυπά τους.
Στις μέρες μας εν μέσω κρίσης και με δεδομένη πλέον την αποστασιοποίησή του από το προσκήνιο ο σκληρός δηκτικός λόγος του Χάρρυ Κλυνν είχε γίνει ακόμη πιο πικρός και οξύς και συχνά εθεωρείτο υπερβολικός.
Δεν θα σταθώ ούτε στην πολιτική του προσέγγιση που δεν ολοκληρώθηκε με το ΣΥΡΙΖΑ ούτε στην απομάκρυνσή του από το ΚΚΕ πριν αμέτρητα χρόνια. Γνωστά άλλωστε όλα αυτά στους περισσότερους και τελικά με ελάχιστη σημασία αφού έχουν ειπωθεί κατ’ επανάληψιν.
Είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω στη δεκαετία του ‘90 όταν, διαπρέποντας στο χώρο της Επιθεώρησης μαζί με Βουτσά, Κωνσταντίνου, Ψάλτη και άλλους, εμφανιζόταν στους Άλσος του Πεδίου του Άρεως, που την επιχείρηση είχαν οι αδελφοί Τσιβουζίδη, Γιώργος και Τάσος, παλιοί γνώριμοι του πατέρα μου στα πρώτα χρόνια των επιχειρήσεών τους.
Τον ξανασυνάντησα πολλά χρόνια αργότερα όταν προσκεκλημένους του κοινού μας φίλου, Ανδρέα Μουτεβελή, ήρθε στην Καλαμάτα όπου και παρουσίασε ένα του βιβλίο με ποιήματα.
Πολυτάλαντος ο Χάρρυ Κλυνν και ως Βασίλης Τριανταφυλλίδης, που ήταν το πραγματικό του όνομα, έγραψε εκτός από σάτυρα και ποίηση μυθιστορήματα, αφορισμούς, πολιτικές σκέψεις και ακόμα διέπρεψε στην τηλεόραση και στον κινηματογράφο, στις πίστες και ασφαλώς στο θέατρο.
Και βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαίος ο μύθος που τον ακολουθούσε επί σειρά ετών, όπου αναφέρεται ότι συνεργάστηκε με τον Γούντυ Άλεν στη δεκαετία της παραμονής του στην Αμερική (1965-1974).
Τον είδα για τελευταία φορά τον Νοέμβριο του 2013 στην Καλαμαριά ενώ τηλεφωνικά μιλήσαμε στα τέλη του 2015, όταν του ανακοίνωσα το θάνατο του φίλου του Ανδρέα. Ακόμα θυμάμαι το πόσο έντονα έκλαψε στο άκουσμα του χαμού του αγαπημένου του φίλου.
Τελευταία φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο ήταν για να τον συλλυπηθώ για το θάνατο του γιου του. Ήταν ένας άλλος Χάρρυ. Η συντριβή του ήταν έκδηλη στα λόγια του. Σαν να είχε αρχίσει και ο ίδιος να φεύγει οριστικά.
Τελικά αυτό το ταξίδι της φυγής ολοκληρώθηκε δύο χρόνια αργότερα.
Καλό ταξίδι φίλε Χάρρυ!
