Το αρματαγωγό έτοιμο για απόπλου και το Τάγμα έφυγε. Στην έδρα έμεινε ένα Κλιμάκιο για να μεριμνά για τις προμήθειες που θα φεύγουν για Ζάκυνθο.
Διευθυντής Κλιμακίου ο εφ. ανθυπολοχαγός Γεώργιος Γερογιάννης, γιος του Στρατηγού Γερογιάννη.
Γράφω αυτό το σημείωμα μνήμης για τους πολύπαθους σεισμόπληκτους κατοίκους της Ζακύνθου που ζουν με τους σεισμούς 65 χρόνια. Και επειδή και εμείς περάσαμε αυτό το τραγικό γεγονός το 1986, χωρίς όμως να πάθουμε της Ζακύνθου την καταστροφή με περίπου 500 θύματα και με την πόλη ισοπεδωμένη.
Οι πρώτες μας πληροφορίες από το Τάγμα ήταν καταθλιπτικές. Οι στρατιώτες και οι αξιωματικοί μας έκλαιγαν στα πρώτα τους λόγια. Ήταν ο μεγαλύτερος μέχρι τότε σεισμός στην Ελλάδα. Και βέβαια και της Κεφαλονιάς.
Σαν κλιμάκιο στέλναμε τα αναγκαία μέσα και υλικά. Ένα χαρακτηριστικό θα σας αναφέρω: Σαν αποθηκάριος χρέωσα περίπου 800 λίμπρες ΝΟΜΠΕΛ 808 και ανάλογη ποσότητα Ζελατινοδυναμίτιδα. Ισχυρότατα εκρηκτικά, ειδικά για καταστροφές!
Μαθαίνουμε τώρα πως τρεις κατοικίες τις εκκένωσαν γιατί ένας μεγάλος βράχος μπορεί να τις πλακώσει. Ναι, και τότε στην Παναγούλα ένα τεράστιο κομμάτι βουνού θα ισοπέδωνε το χωριό!
Το Τάγμα μας τότε ανέλαβε και έκοψε κομμάτι κομμάτι τμήμα του βουνού με τα εκρηκτικά που σας ανέφερα και σώθηκε το χωριό.
Όμως πέρα από αυτό το σοβαρό περιστατικό οι στρατιώτες και οι αξιωματικοί μας έκαναν πολυάριθμες πράξεις προστασίας και συμπαράστασης για τους κατοίκους που έζησαν και παρέμειναν στο νησί γιατί πάρα πολλοί έφυγαν…
Αυτοί που έμειναν και πάλεψαν για την επιβίωσή τους και αντέξανε αυτή τη ριζική αλλαγή της ζωής είναι ήρωες γιατί έκαναν και πάλι τη Ζάκυνθο να είναι ζωντανή, όπως θα την κάνουν και αυτοί που ζουν σήμερα την ίδια συμφορά, έστω σε μικρότερες διαστάσεις από το 1953.
Οι στρατιώτες και οι αξιωματικοί μας όταν γύρισαν ήταν άλλοι… Κουρασμένοι. Δεν είχαν ούτε τα ατομικά τους είδη, τα είχαν προσφέρει στους σεισμόπληκτους. Όμως αυτό που έζησαν τους έκανε να μάθουν ότι πάντα στη ζωή υπάρχουν και τα χειρότερα…
Δεν θα παραλείψω να σας πω και μια προσωπική εμπειρία… Ευρισκόμενος στην πλατεία Ομονοίας στην Αθήνα, έξι μήνες μετά, πήγα να ξυριστώ σε ένα κουρείο στην 3ης Σεπτεμβρίου αριστερά από την Ομόνοια, πλάι στου “Κατσαχνιά” τα χρώματα. Την ώρα που με ξύριζε ο φίλος, από μια κουβέντα που άκουσε δίπλα εκδήλωσε αυτό που έπαθε ζώντας το σεισμό. Τον έπιασε τρεμούλα και με δακρυσμένα μάτια μου ζήτησε συγνώμη για τη μικρή διακοπή του ξυρίσματος… Ελπίζω να το έχει ξεπεράσει και να είναι ευτυχής με τα εγγόνια και τα παιδιά του.
*Ιστορικός πρόεδρος Μεσσηνιακού Ερασιτεχνικού Θεάτρου
