Με το τέρας της γραφειοκρατίας, σκεφτόταν, δεν μπορεί κανείς να τα βγάλει εύκολα πέρα. Άρα, εκεί που μπορεί να βρω μια κάποια κατανόηση, είναι η εκκλησία.
Μ’ αυτό το σκεπτικό, λοιπόν, αποφάσισε μια μέρα, να επισκεφτεί την Μητρόπολη της περιοχής του.
Όταν έφτασε εκεί και βρέθηκε μπροστά στο Δεσπότη, έκανε μια ελαφρά υπόκλιση κι άρχισε αμέσως να εξιστορεί το λόγο της επίσκεψής του. Τότε αυτός τον διέκοψε και με ένα πλατύ χαμόγελο είπε:
-Όπως πάντα Πρόεδρε, όταν έρχεσαι εδώ, παίρνεις αρχηγικό ύφος. Όχι μόνο δε φιλάς το χέρι μου, αλλά ούτε μια καλημέρα δε λες.
-Συγνώμη, Δέσποτα, αλλά είμαι πολύ αγχωμένος. Την καλημέρα μου την έχετε, βέβαια, άλλωστε αυτή τη λέω σ’ όποιον βρεθεί μπροστά μου. Χέρια, όμως, δε φιλάω ποτέ κανενός.
-Μήπως έχεις κανένα πρόβλημα με τον ιερωμένο του χωριού σου και είσαι έτσι μουτρωμένος;
-Όχι Δέσποτα, με τον Παπά του χωριού μου τα πάω μια χαρά. Βοηθάει κι αυτός όσο μπορεί, αλλά οι νέοι φεύγουν για τις πόλεις και η ύπαιθρος μαραζώνει.
-Αφού δεν κάνετε τίποτα εσείς οι πολιτικοί, πώς θέλεις να μείνουν οι νέοι στα χωριά σας;
-Τί μπορώ να κάνω εγώ, Δέσποτα; Μια παιδική χαρά είπα να φτιάξω στο οικόπεδο της εκκλησίας και χάλασε ο κόσμος.
-Καν’ την πιο πέρα, τόσα χωράφια υπάρχουν εκεί τριγύρω. Σώνει και καλά να κάνεις παιδική χαρά κολλητά με την εκκλησία; Λυπάμαι αλλά αυτό δε γίνεται, στο είπα νομίζω και την προηγούμενη φορά.
-Αφού δε γίνεται αυτό, τότε σκέφτηκα να στήσω ένα υπαίθριο κινηματογράφο στο προαύλιο της εκκλησίας και ζητώ την άδειά σας.
Είναι ο μόνος χώρος, που διαθέτει το χωριό μας και για τώρα το καλοκαίρι τον έχουμε απόλυτη ανάγκη.
-Πού ακούστηκε Πρόεδρε, να λειτουργεί κινηματογράφος στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας; Σιγά μη βάλουμε και την παράγκα του καραγκιόζη από πάνω.
-Γιατί όχι και θέατρο σκιών; χαρά δίνει στον κόσμο και γελάει. Μη το ένα, μη το άλλο και κατόπιν παραπονιώμαστε που φεύγουν οι νέοι από τα χωριά κι ερημώνει ο τόπος.
-Από την μια μεριά, δηλαδή, θα βλέπει ο κόσμος την Εκκλησία μπροστά του κι από την άλλη θ’ ακούει τις σαχλαμάρες καραγκιόζη. Πώς θα μπει, λοιπόν, κατόπιν ο κάθε Χριστιανός εκεί μέσα για να εκκλησιαστεί και να κοινωνήσει;
-Καλά, λοιπόν, αφού δε γίνεται ούτε αυτό, τότε να βάλουμε δύο μπασκέτες στο προαύλιο της εκκλησίας, για να παίζουν τα παιδιά.
-Πάλι τα ίδια… Σου είπα και την άλλη φορά, πως αυτά τα πράγματα δεν είναι συμβατά με τον Εκκλησιαστικό χώρο, αλλά εσύ επιμένεις.
Αυτό το θέμα έληξε, αν θέλεις κάτι άλλο, ευχαρίστως να το συζητήσουμε.
-Στο χωριό μας Δέσποτα, υπάρχει ένα παραδοσιακό κτήριο, που ανήκει στην Εκκλησία. Πρώτα ήταν σχολείο, αλλά τα τελευταία είναι κλειστό και κινδυνεύει να πέσει. Θα μπορούσαμε να κάνουμε αρκετά πράγματα εκεί μέσα, αλλά έτσι όπως είναι, δε γίνεται τίποτα.
-Φτιαχτέ το, λοιπόν, γιατί δεν το φτιάχνετε;
-Από μόνοι μας δεν μπορούμε, γιατί το χωριό μας είναι φτωχό. Η πολιτεία, όμως, διαθέτει μεν τα χρήματα, αλλά ζητάει πρώτα να περάσει το κτήριο στην ιδιοκτησία της κοινότητας.
-Εσείς οι Πρόεδροι προκειμένου να κάνετε τις φιγούρες σας, όλο να παίρνετε θέλετε. Έτσι, όμως, η εκκλησία θα καταντήσει στη ζητιανιά και δε θα μπορεί ν’ ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της.
Φτιάξτε το κτήριο και χρησιμοποιήστε το για τις ανάγκες του χωριού, αλλά το οικοδόμημα θα παραμείνει στην ιδιοκτησία της Εκκλησίας.
-Λυπάμαι Δέσποτα, γιατί νόμιζα πως εδώ που ήρθα, θα έβρισκα μια κατανόηση εκ μέρους σας αλλά τελικά απογοητεύτηκα.
Τέλος πάντων, υπάρχει ένα θέμα ακόμη, που δεν έχει σχέση με δοσοληψίες. Πρόκειται για το όνομα, που θα δώσω στο παιδί μου κι ο Παπάς είπε να πάρω την άδειά σας.
-Και, τι όνομα θέλεις να δώσεις στο παιδί σου Πρόεδρε, που ζητάει ο ιερέας ειδική άδεια;
-Πλάτωνα θα το βγάλω, όπως έλεγαν και τον μακαρίτη τον πατέρα μου.
-Μα, γιατί κάθε φορά φέρνεις σε δύσκολη θέση το θεσμό της εκκλησίας; Δώσε στο παιδί σου ένα Χριστιανικό όνομα κι έτσι δε χρειάζεσαι καμία άδεια.
-Τι λες Δέσποτα, θ’ απαρνηθώ εγώ το όνομα του πατέρα μου, επειδή δεν υπάρχει Άγιος Πλάτωνας; Θα του δώσω το όνομα που θέλω και θα το αφήσω αβάφτιστο. Άλλωστε αυτή η προσωπικότητα έχει διεθνή ακτινοβολία και προβάλλει επάξια τον Ελληνισμό!
-Αβάφτιστο θ’ αφήσεις το παιδί; για τ’ όνομα του θεού Πρόεδρε!!!
Τώρα που θυμήθηκα, υπάρχει στο εορτολόγιο και τ’ όνομα του Πλάτωνα. Άρα, να πεις στον Παπά, πως δε χρειάζεται καμία άδεια και να βαφτίσει το παιδί κανονικά.
-Επιτέλους συνεννοηθήκαμε κι ο άγιος φοβέρα θέλει, που λέει ο λαός.
-Εγώ δε δέχομαι φοβέρες από κανέναν. Διερωτώμαι, όμως, αφού τα πας καλά με τον Παπά του χωριού σου, τότε γιατί συμπεριφέρεσαι σε μένα μ’ ακατανόητο τρόπο;
-Γιατί κάποιες αποφάσεις της εκκλησίας φέρνουν σε δύσκολη θέση το θεσμό της πολιτείας και δε συμβάλλετε στην επίλυση των προβλημάτων του τόπου μας.
-Η εκκλησία έχει τους κανόνες της Πρόεδρε, δεν είναι ξέφραγο αμπέλι, όπως νομίζουν κάποιοι. Άλλωστε το ίδιο πρέπει να ισχύει και με την κοινότητά, που εσύ εκπροσωπείς ή κάνω λάθος;
-Δεν κάνετε κανένα λάθος. Απεναντίας η κοινότητα εκτός από τους νόμους που οφείλει να τηρεί, κάθε τέσσερα χρόνια ζητάει την ετυμηγορία των πολιτών που εκπροσωπεί, ενώ εσείς είστε ισόβιοι.
Όσο για τα προβλήματα των κατοίκων, αυτά τα επιλύει με Δημοκρατικό τρόπο και στα πλαίσια του εφικτού.
Για να καταλάβετε, τις προάλλες πάντρεψα ένα ζευγάρι με πολιτικό γάμο παρόλο, που ο άντρας ήταν Μουσουλμάνος το θρήσκευμα και η γυναίκα Χριστιανή.
Το ίδιο έκανα και με δύο παιδάκια που είχαν. Τα έγραψα στο δημοτολόγιο της κοινότητας, με τα ονόματα που τους έδωσαν οι γονείς τους, χωρίς να είναι βαφτισμένα.
-Για πήγαινε να κάνεις κάτι ανάλογο στις Μουσουλμανικές χώρες και κατόπιν έλα να συζητήσουμε γι’ αυτά που λες.
-Σ’ αυτές τις χώρες, Δέσποτα δε φταίει η θρησκεία, αλλά η έλλειψη Δημοκρατίας. Όπως ακριβώς γινόταν τον Μεσαίωνα και με τους Χριστιανούς Παπάδες, που έκαιγαν τους ανθρώπους ζωντανούς.
-Μα έτσι όπως πάμε, κινδυνεύει η Ελλάδα να γίνει μια Μουσουλμανική χώρα και τότε θα καταλάβουν κάποιοι την αξία του Χριστιανισμού.
-Εντάξει, αλλά πώς μπορεί ένα θρήσκευμα που μιλάει για αγάπη, να στηρίζει την υπόστασή του στο φόβο τόσο εν ζωή όσο και μετά θάνατον που μας περιμένει η κόλαση;
-Ο καλός Χριστιανός δεν έχει να φοβάται τίποτα. Πήγαινε τώρα στην ευχή της Παναγίας και μην με ζαλίζεις άλλο με ανόητες ερωτήσεις.
-Φεύγω Δέσποτα, αλλά με λύπη μου διαπιστώνω, πως η χώρα μας πολλούς αιώνες τώρα, βιώνει μια παραδοξότητα.
Ενώ η Ελλάδα γέννησε τη Δημοκρατία, με την έλευση του Χριστιανισμού στον τόπο μας, ο Ελληνισμός είναι αναγκασμένος να πορεύεται με δογματικές αντιλήψεις!!!
Δημήτρης Ν. Μπουσούνης: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
