Η αγωνιστική του δράση στην αριστερά, αλλά και η αγάπη του για ζωή είναι σταθερές που προβάλλονται σε αυτό το πρώτο ποιητικό βιβλίο. Γιατί η ποίηση και η λογοτεχνία είναι ζωή, όπως και ο Ιωάννης Συκουτρής, διατύπωσε στο έργο του Φιλολογία και ζωή. Αξία και αρχή που πλήρωσε με την ίδια ζωή του, και με την αποσιώπηση του σπουδαίου έργου του, από το συντηρητικό και κοντόφθαλμο ακαδημαϊκό περιβάλλον. Μια κοινότητα που και σήμερα παραμένει κραταιά και ισχυρή και εκπνέει ένα είδος σάπιου κοινωνικού και πολιτικού φορμολισμού. Μια κατάσταση που εμποδίζει την άρθρωση των νέων προοδευτικών φωνών σε πάρα πολλούς τομείς της σύγχρονης ζωής. Πόσο μάλλον στο λογοτεχνικό στερέωμα και δη την ποίηση που χτυπιέται όσο τίποτε άλλο σήμερα.
Έτσι λοιπόν ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης με αυτή τη συλλογή επιχειρεί μια άπαρση πραγματική, ένα νέο ξεκίνημα και μία νέα αρχή που θα σηματοδοτεί μια καινούρια αγωνιστική έπαρση του λαβάρου της αντίστασης, ενάντια στην βαρβαρότητα και την καταπίεση του ανθρώπου. Ένα λάβαρο κατακόκκινο, όπως και τα γράμματα στο εξώφυλλο του βιβλίου και το σκίτσο με το πλοιάριο στο οπισθόφυλλο. Κάθε πλοίο αφήνει το ίχνος του στη θάλασσα. Και αυτό το κόκκινο καράβι αφήνει το δικό του. Αν και το πλοιάριο είναι μικρό, το ίχνος του ακτινοβολεί ένα ερυθρό, αληθινό και ζωντανό φως συνεχούς αγώνα και αντίστασης. Ακόμη και αν οι καιροί και οι θύελλες παλεύουν να το βυθίσουν στη λησμονιά και τα βράχια του μπλε και σκοτεινού βυθού, αυτό συνεχίζει με τον ήχο των πανιών του να είναι εδώ. Προσμένει και παλεύει να ετοιμαστεί για μια νέα πλεύση και ένα ταξίδι ελευθερίας με ελπίδα και όραμα για ένα μέλλον καλύτερο.
Μικρός λαός και πολέμα δίχως σπαθιά και βόλια/ γι’ ολού του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι, μας τραγουδά ο Γιάννης Ρίτσος. Ο ποιητής και ο αναγνώστης πολέμα, τους κακούς δαίμονες που εμποδίζουν την αρχή της ελεύθερης έκφρασης. Να μάχεται ο ίδιος ο άνθρωπος με σθένος, φλόγα και πάθος τις εσωτερικές αναστολές του που τον φιμώνουν και του φωλιάζουν το φόβο της κοινωνικής έκθεσης. Αναδύει την ανάγκη του να καταπολεμήσει αυτούς που τον κλειδαμπαρώνουν στις φυλακές της μιζέριας, της ανέχειας και της αναλγησίας. Ήρθε λοιπόν ο καιρός οι σκλάβοι στο «Μπαρμπερίνικο καράβι» να πάρουν το τιμόνι στα χέρια τους και να σαλπάρουν με έπαρση λαβάρου στη δική τους λευτεριά, ταξιδεύοντας περιπλανώμενοι, όπως ο Μιχάλης Κατσαρός προς την άγνωστη γνώση, την πλήρη και αέναη αναρχία, με την επανάσταση του νου και του σώματος.
Μιας γνώσης που ξεκινά από τη θάλασσα της μήτρας και περνά μέσα από τις Συμπληγάδες Πέτρες της ενσάρκωσης και της δημιουργίας, για ένωση σωμάτων και σκέψεων, σε ένα ταξίδι σύζευξης του διαφορετικού, μέσα από την ζωντανή και αδέσμευτη πορεία επιβίωσης. Τραγούδια σαν και αυτά του Lucio Dalla, των σκλάβων της Νέας Ορλεάνης και των προσφύγων εργατών στα θεσσαλικά τσιφλίκια είναι αυτά που αφηγούνται το επώδυνο αλλά και πλούσιο ταξίδι στο χρόνο. Ένα τραγούδι γύφτου πρόσφυγα με συνοδεία την ποντιακή λύρα τραγουδά το αλφάβητο της ζωής και την προσπάθεια να μείνει και να σταθεί κανείς όρθιος έναντι στις καταιγίδες και τους τυφώνες που περνά. Ένα αλφαβητάρι, ξεχωριστό που όσες φορές και να διαβαστεί θα δίνει και κάτι νέο που θα ολοκληρώνει και θα δίνει αυτογνωσία, σε όλους έως την ύστατη στιγμή.
Ένα ταξίδι Οδύσσειο, Καζαντζακικό προς την ελεύθερη πατρίδα σηματοδοτεί το τέλος και την αρχή ενός νέου ταξιδιού ερωτικού, αγωνιστικού και ανθρώπινου. Ταξίδι που δεν είναι «ένα τσιγάρο δρόμος» αλλά μια νέα άπαρση για μια νέα Ιθάκη και μια νέα ένωση ανθρώπων με άξονα τη συνέχεια της ζωής. Της ζωής που θα γίνει αμανές, ριζίτικο καθώς οι ύφαλοι και τα βουνά πληθαίνουν και δημιουργούν κίνδυνο αφανισμού. Με αμοιβαία συμμετοχή σε μια επανάσταση ψυχής, σώματος και συνείδησης προς το καλύτερο αύριο. Επανάσταση με συστατικά τη μετεκχύμωση νέων ιδεών, εμπειριών για να αναστηθεί και η ίδια η Επανάσταση, αλλά και η Δημοκρατία, με σκοπό να βογκήξει και να λαλήσει με γλώσσες πύρινες τον αληθινό επαναστατικό Λόγο διανθισμένο με την δική της ευαισθησία, και τον δικό της ξεχωριστό πλουραλισμό.
