Πιθανότατα είμαι ο μόνος εδώ, που έφυγε με την αίσθηση ότι το έργο -και αναφέρομαι στο κείμενο- είναι μια από εκείνες τις -όλο και πιο συχνές τελευταία- απόπειρες να “επικοινωνηθεί” (όπως θα έλεγε ο εκσυγχρονιστής της γειτονιάς) ένα σύνολο ιδεολογημάτων, που η λεγόμενη αναθεωρητική σχολή ιστορικών προβάλλει ως τελεσίδικη ετυμηγορία της ιστορίας , μετά το περίφημο -και ανύπαρκτο ωστόσο τελικά- “τέλος της ιστορίας”.
Το κείμενο φυσικά είναι επικεντρωμένο στην περιπέτεια που βιώνει η δική μας χώρα μετά το τέλος της ιστορίας (περιπέτεια που αφήνεται να εννοηθεί ότι οφείλεται σε διαχρονικά ελαττώματα των διαχρονικά “φαύλων πολιτών” της), και επιχειρεί ουσιαστικά να δραματοποιήσει μια συγκεκριμένη ρητορική, καθοδηγώντας το θεατή στα “σωστά συμπεράσματα”, μέσα από τις γνώριμες αφηγηματικές τεχνικές (εκλεκτικισμός, αναλογία-ομοιότητα-ταυτότητα, ταύτιση δια της συμπαράθεσης) που έχουν εκθρονίσει για τα καλά τον παραδοσιακό λόγο στη φάση του ύστερου καπιταλισμού.
Πάνω σε ένα δοκιμασμένο pattern, τοποθετούνται οι -μονοδιάστατοι, αφού προορίζονται να λειτουργήσουν ως απλά σύμβολα- χαρακτήρες, από διαφορετικές περιόδους της ελληνικής ιστορίας, συνθέτοντας μια μεταμοντέρνα παραβολή, που λειτουργεί σαν όχημα για τις προφανείς αναφορές σε αγαπημένα κλισέ του καθ' ημάς "φιλελεύθερου ευρωπαϊσμού".
Ο “εθνικός διχασμός”, η θεωρία των δυο άκρων, ο επικίνδυνος νάρκισσος λαϊκιστής, το σταλινικό "ισοδύναμο" του φασισμού, οι ιδιοτελείς αστόχαστοι εσωστρεφείς ανατολίτες, που μας κόστισαν το ότι "δεν έχουμε περάσει διαφωτισμό" και δεν είμαστε "κανονική" χώρα (και μας κληροδότησαν έναν ανορθολογικό αντιευρωπαϊσμό και μια υποσυνείδητη αποστροφή προς τις φιλελεύθερες αξίες).
Είναι όλα εκεί, με μια απλή αντικατάσταση του κοριτσιού με τα σπίρτα, του Λεονάρντο ντα Βίντσι και της Γκούντρουν Ένσλιν της όπερας του Helmut Lachenmann “Das Mädchen mit den Schwefelhölzern “, απ' όπου είναι δανεισμένα και κάποια εκφραστικά μέσα που αξιοποιεί η "δική μας" παράσταση.
Όμως όταν το στοιχείο που συνέχει νοηματικά ένα κολλάζ από θραύσματα της ιστορίας, είναι απλώς υλικό από το πολλοστό εντιτόριαλ της “Kαθημερινής” ή της “Άθενς Βόις”, τότε το αφήγημα δεν πάει παραπέρα από την πηγή έμπνευσής του.
*Πολιτικός μηχανικός
