Για να μπει ένα παιδί στο γυμνάσιο το έτος 1961, όταν μπήκαν αυτοί, έπρεπε να δώσει εξετάσεις. Τη χρονιά εκείνη πέρασαν στην πρώτη τάξη του γυμνασίου Μεσσήνης 300 μαθητές περίπου και τους χώρισαν σε τέσσερα τμήματα των 75 παιδιών σε κάθε αίθουσα.
Απ’ αυτούς προβιβάστηκαν στη δευτέρα μόνο οι 90, ενώ οι υπόλοιποι κόπηκαν και επανέλαβαν την τάξη ή σταμάτησαν το σχολείο τελείως.
Να ληφθεί υπόψη πως τότε τα παιδιά δεν ήξεραν τι πάει να πει τηλεόραση, βίντεο, κινητά τηλέφωνα, Ιντερνέτ κι όλες οι άλλες διαβολερίες που υπάρχουν σήμερα.
Δεν υπήρχαν, φυσικά, ούτε οι καφετέριες, που υπάρχουν σήμερα κι επιτρέπουν στους νέους να ξενυχτούν. Ένας κινηματογράφος υπήρχε και για να δουν οι μαθητές κάποια ταινία με ερωτικό προφίλ, θα έπρεπε να τους συνοδεύει ο κηδεμόνας τους.
Την τελευταία ημέρα και ώρα μπήκε στην αίθουσα που έκαναν μάθημα ο Λυκειάρχης, μακαρίτης πλέον Αλειφέρης και είπε: «Κύριοι τελειώνετε σήμερα, συγχαρητήρια! Ανήκετε πλέον στην τάξη του 15% των Ελλήνων, που έχει τελειώσει το Λύκειο. Σας εύχομαι καλή σταδιοδρομία και να ξέρετε πως από σας, περιμένει πολλά η χώρα μας».
Νομίζω πως κατά κάποιον τρόπο, αυτή η γενιά ανταποκρίθηκε στις προτροπές του αειμνήστου Λυκειάρχη και προσέφερε το κατά δύναμη στον τόπο μας.
Αν συγκρίνει κανείς το τότε με το σήμερα, νομίζει πως βρίσκεται σ’ έναν άλλον κόσμο. Τόσο από άποψη τεχνολογίας όσο κι από την απελευθέρωση της κοινωνίας μας από αδιανόητες δογματικές αντιλήψεις παλαιοτέρων εποχών.
Εύλογο είναι πως τα παιδιά που τέλειωσαν το Λύκειο το 1967, καλώς εχόντων των πραγμάτων, είχαν πάει στην πρώτη δημοτικού 12 χρόνια πριν.
Το μόνο εφόδιο που είχαν τότε, ήταν το περίφημο αλφαβητάριο και μια πλακούλα μ’ ένα κοντύλι. Εκεί επάνω προσπαθούσαν να χαράξουν τόσο τα γράμματα της αλφαβήτας όσο και τα νούμερα από το ένα μέχρι το δέκα.
Σήμερα οι μαθητές όταν πάνε στην πρώτη τάξη του δημοτικού, αντί για εκείνη την πλακούλα, είναι εφοδιασμένοι μ’ ένα πανίσχυρο τάμπλετ, που τους οδηγεί σ’ άλλους κόσμους αδιανόητους για εκείνη την εποχή.
Μ’ αυτά τα δεδομένα, λοιπόν, διερωτάται κανείς, που θα βρίσκεται η κοινωνία μας μετά από άλλα τόσα χρόνια και ποια θα είναι η σχέση τότε του διδάσκοντα με το διδασκόμενο;
Θα υπάρχουν, άραγε, δάσκαλοι με ανθρώπινη υπόσταση επάνω στην έδρα ή θα έχουν αντικατασταθεί από ανθρωπόμορφα ρομπότ με υψηλότερο κι από τον ανθρώπινο εγκέφαλο (IQ);
Θα συγκινεί τότε το κλάμα του μικρού παιδιού τον διδάσκοντα ή θα τον αφήνει αδιάφορο και θ’ ακολουθεί το πρόγραμμα με το οποίο τον έχουν εφοδιάσει;
Τα ερωτήματα πάμπολλα για το μέλλον και τις προκλήσεις που περιμένουν την νέα γενιά, αλλά τέτοια θέματα δε συζητήθηκαν στη συνεύρεση των συμμαθητών εκείνη τη βραδιά.
Μια αναδρομή, όμως, στα περασμένα δεν έλειψε και οι αναμνήσεις ήταν πολλές.
Ο μισός και πλέον αιώνας που πέρασε από τότε που τέλειωσαν το Λύκειο, είναι μια σημαντική περίοδος τόσο για τους ίδιους όσο και για την ανθρωπότητα γενικότερα.
Γιατί δεν μόνο η πρόοδος που επήλθε όλα αυτά τα χρόνια αλλά και η περιβαντολλογική καταστροφή που υπέστη ο πλανήτη μας.
Καλό είναι, λοιπόν, η νέα γενιά που τελειώνει τώρα το Λύκειο, να προσέξει ώστε να μην επαναλάβει τα λάθη που έκανε η προηγούμενη.
Για να επέλθει μια κάποια ισορροπία στο περιβάλλον, θα πρέπει να περάσουν τουλάχιστον άλλα τόσα χρόνια, απ’ όσα χρειάστηκαν για να βρεθεί σ’ αυτήν την απαράδεχτη κατάσταση, που βρίσκεται σήμερα.
Για κάποιους από τους συμμαθητές που βρέθηκαν για πρώτη φορά σ' αυτήν στη συνάντηση, η χαρά τους ήταν μεγάλη! Έφαγαν όλοι παραδοσιακά εδέσματα και ήπιαν ντόπιο καλό κρασί, υψώνοντας τα ποτήρια τους εις υγείαν όλων παρόντων και μη.
Τέλος δήλωσε ο καθένας την παρουσία του στο απουσιολόγιο και έκαναν όλοι μια ευχή: Να ξαναβρεθούν πάλι του χρόνου σε κάποιο από τα κέντρα της πόλης της Μεσσήνης, εκεί που έζησαν ως παιδιά και πέρασαν τα μαθητικά τους χρόνια!!!
Δημήτρης Ν. Μπουσούνης: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
