Θα ξεκινήσω με το δεύτερο σημείο με το κατά πόσο δηλαδή ένα τόσο σκληρό θέμα είναι σωστό να έχει αποδέκτες μικρά παιδιά, όσο και αν θέλουν αυτά να στέκουν φανατικοί ακόλουθοι στα δρώμενα της Πειραματικής. Ένα κείμενο που ανοίγει μπροστά στα αθώα μάτια μας όλες τις φρικαλεότητες του πολέμου, ωσάν βεντάλια από πύρινες γλώσσες προκαλεί αμηχανία ίσως μόνο στους μεγάλους. Την απάντηση σε αυτό το δίλημμα την έδωσαν τα ίδια τα παιδιά μου, καθώς σήμερα το βράδυ παρακολουθήσαμε οικογενειακώς το αρχαίο αυτό δράμα. Και τα δύο αγοράκια -ηλικίας 7 και 8,5- τελειώνοντας η παράσταση αυτά ήταν χαρούμενα, ανάλαφρα ενώ εγώ είχα σπαράξει στο κλάμα. Δεν κατάλαβαν πολλά, αλλά ευχαριστήθηκαν το σύνολο. Και πραγματικά όταν το καλοσκέφτηκα συγκινήθηκα, αυτό ακριβώς είναι το μαγικό με την τέχνη σου δίνει τη δυνατότητα να καταλάβεις όσα αντέχεις, σε αντιδιαστολή με την τεχνολογία. Τα παιδιά κατάλαβαν ό,τι άντεχαν, είδαν τα πρόσωπα των παιδιών - εφήβων που χρόνια παρακολουθούμε στις παραστάσεις της Πειραματικής να ανθίζουν, ένοιωσαν τον παλμό του κειμένου, αλλά κυρίως χόρτασαν μια άρτια σκηνοθετικά παράσταση, της οποίας η παρακαταθήκη είναι και η δική τους αισθητική καλλιέργεια. Και για να τα λέμε όλα ο μεγάλος που τελείωσε την τρίτη δημοτικού τσίμπησε και ένα λιθαράκι αμφιβολίας, διαπιστώνοντας πως αλλιώς τα έμαθαν στην ιστορία για τον Τρωϊκό πόλεμο…
Αναφορικά τώρα με το κατά πόσο μια ομάδα νέων εφήβων αντέχει ερμηνευτικά να αποδώσει όλη αυτή την οδύνη της ανθρώπινης συντριβής, όλο το βάθος της παράνοιας που εκπηγάζει από την έμφυτη βία του κάθε πολέμου, πόσο μάλλον ενός πολέμου σε μας οικείου από την οπτική του νικητή. Πάντα έλεγα πως ένας ηθοποιός καταφέρνει να κάνει το πετράδι του κειμένου να λαμποκοπήσει ανάλογα με το βίωμα του. Οι εμπειρίες της ζωής του, το βίωμα του πόνου, της απώλειας στην πραγματική ζωή είναι και η λεπτή γραμμή που θα τον ξεχωρίσει και θα του δώσει και αυτού λάμψη. Συνήθως στεκόμαστε κριτές σε επαγγελματίες ηθοποιούς ξεχνώντας το ρόλο της εκπαίδευσης. Και αυτό ακριβώς είναι το σημείο κλειδί στην περίπτωσή μας. Η εκπαίδευση που παρέχει η Πειραματική Σκηνή εδώ και χρόνια στα παιδιά της πόλης μας είναι ανυπολόγιστης αξίας. Εκπαίδευση βασισμένη στην αγάπη, την αποδοχή της διαφορετικότητας του καθενός που συμμετέχει, την προσπάθεια να ενδυναμωθεί η ομάδα μέσα από τον αμοιβαίο σεβασμό οριοθετεί το πλαίσιο μέσα στο οποίο ανθίζουν οι παιδικές ψυχές. Ένα πλαίσιο που όλα τα παιδιά έχουν ανάγκη για να μπορέσουν να πατήσουν στα πόδια τους γερά πριν ανοίξουν τα φτερά τους και πετάξουν ελεύθερα.
Και τα παιδιά της Πειραματικής πατούν γερά, κάθε φορά τα καμαρώνουμε να μεγαλώνουν, να ανεβαίνουν πάνω στη σκηνή έντιμα με φόβο και πάθος, έτοιμα να δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό για να μας καταστήσουν κοινωνούς του κάθε κειμένου. Τα μπουμπούκια γίνονται μοσχοβολιστά άνθη που όλοι σε αυτή την πόλη χαιρόμαστε τη χάρη και την ομορφιά τους. Πίσω από όλη αυτή την ομορφιά υπάρχει ο ‘κήπος’ της Πειραματικής. Σε αυτό τον κήπο όλη βρίσκουν φροντίδα και αγκαλιά, καθώς υπάρχουν ‘κηπουροί’ με περισσό μεράκι. Ο μόχθος που αφιερώνουν κάποιοι ενήλικες εδώ και χρόνια γίνεται με απόλυτη συναίσθηση της ευθύνης που έχουν αναλάβει πλάθοντας παιδικές ψυχές προσφέρουν στην κοινωνία ανθρώπους ώριμους που δύνανται να κατανοήσουν βαθιά την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση και να χρησιμοποιήσουν το μυαλό και τη δημιουργικότητά τους για το καλό!