Για 4η συνεχόμενη χρονιά εκατοντάδες επιχειρήσεις της Πελοποννήσου αγκάλιασαν την καινοτόμο πρωτοβουλία της «Νέας Πελοποννήσου», η οποία ως Περιφερειακή Αρχή οραματίστηκε, σχεδίασε και υλοποίησε την Έκθεση, δίνοντας την ευκαιρία στον επιχειρηματικό κόσμο της Πελοποννήσου να σπάσει τα τοπικιστικά δεσμά και να κάνει ένα σημαντικό βήμα μπροστά προς την πολυπόθητη εξωστρέφεια.
Από το 2011 εργαστήκαμε σκληρά και μεθοδικά, προκειμένου το 2016 το όραμα του Πέτρου Τατούλη να γίνει για πρώτη φορά πράξη. Πρόκειται για έναν σχεδιασμό που εγκαινίασε την διαπεριφερειακή συνεργασία, καθώς η Πελοπόννησος EXPO ένωσε τα Επιμελητήρια και των επτά νομών της Πελοποννήσου. Με τον τρόπο αυτό, μετά από πολλά χρόνια, δόθηκε η δυνατότητα στον επιχειρηματικό κόσμο να ξεπεράσει τα στενά διοικητικά όρια και να αντιληφθεί τις αναπτυξιακές δυνατότητες του ενιαίου οικονομικού τοπίου της Πελοποννήσου.
H Πελοπόννησος EXPO, εκτός από τους νέους οικονομικούς και αναπτυξιακούς δρόμους που άνοιξε στην Πελοπόννησο, αποτέλεσε ένα σημαντικό άλμα προς την περιφερειακή διακυβέρνηση, ζήτημα που με ένταση θέτει πολλά χρόνια ο Πέτρος Τατούλης και υπηρέτησε εμπράκτως με σημαντικές πρωτοβουλίες, όπως η ίδρυση της Περιφερειακής Τράπεζας της Πελοποννήσου κλπ.
Οι σημερινοί διαχειριστές της Περιφέρειας Πελοποννήσου, ωστόσο, όχι απλά δεν μπορούν να συνεχίσουν το όραμα της προηγούμενης Περιφερειακής Αρχής του Πέτρου Τατούλη, αλλά σε κάθε ευκαιρία δείχνουν ότι αδυνατούν να αντιληφθούν το πολιτικό, το οικονομικό και το αναπτυξιακό διακύβευμα της περιφερειακής διακυβέρνησης.
Δεν μας εκπλήσσει η μικροπρέπεια και η μικροψυχία τους, η σκόπιμη αποσιώπηση της μεγάλης συνεισφοράς της «Νέας Πελοποννήσου» και του Πέτρου Τατούλη στην καθιέρωση του θεσμού της «Πελοπόννησος EXPO», καθώς για εμάς είναι απολύτως αναμενόμενη. Άλλωστε, οι πολίτες και ο επιχειρηματικός κόσμος της Πελοποννήσου γνωρίζουν καλά ποιος εμπνεύστηκε και έκανε πράξη την Έκθεση.
Αυτό που μας τρομάζει και τρομάζει πλέον και τους πολίτες της Πελοποννήσου είναι ότι η Περιφερειακή Αρχή Νίκα, με την απουσία πολιτικού σχεδιασμού σε κάθε επίπεδο, την απουσία οράματος και την επικίνδυνη άγνοιά της οδηγεί την Πελοπόννησο ολοταχώς στο παρελθόν.