Από τη θέση του θεατή, στρωνόμουν αναπαυτικά στην πολυθρόνα μου προσμένοντας να σβήσουν τα φώτα. Πάντα με ανοιχτή καρδιά και νου περίμενα να ακούσω, να παρασυρθώ, να νοιώσω, να σπλαχνιστώ και τέλος να φύγω με περισσότερη διάθεση για ζωή. Με συγκινεί το θέατρο, αλλά εδώ στην Καλαμάτα τα τελευταία χρόνια άρχισε να με συγκινεί και το ερασιτεχνικό θέατρο. Η ιδέα και μόνο πως άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας ανεβαίνουν στο σανίδι και ερμηνεύουν ρόλους μου φαντάζει κάτι το υπερβατικό.

Πόσο μάλλον όταν αυτοί οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας είναι παιδιά. Στην πόλη μας η Πειραματική Σκηνή εδώ και τριάντα χρόνια φωτίζει στα πρόσωπα των παιδιών μας  τη διάθεση για συνδημιουργία, για γνωριμία με θεατρικά κείμενα, για υπέρβαση εαυτού. Από τη θέση πλέον του βοηθού της βοηθού Κατερίνας Μηλιαρέση στρωθήκαμε στη δουλειά αψηφώντας καθημερινές αντιξοότητες -τύπου ανατροφή τέκνων, ξεφούρνισμα καθημερινού φαγητού, άπλωμα μπουγάδας και συναφών φροντίδων οίκου-, προσμένοντας η ιδέα του νεοφερμένου σκηνοθέτη Βενετσάνου Μπαλόπουλου να λάμψει επί σκηνής. Σήμερα, όλοι οι συντελεστές στηθήκαμε μπροστά από το σκηνικό παρέα με τους λαμπερούς πρωταγωνιστές για να δώσουμε συνέντευξη τύπου στα τοπικά μέσα ενημέρωσης. Εκείνη τη στιγμή μπροστά στις κάμερες και πίσω από τα αμήχανα χαμόγελα που αυτές προκαλούσαν, συγκινήθηκα αναλογιζόμενη την προσφορά της Πειραματικής Σκηνής Καλαμάτας. 

Πολλοί παρασύρονται και μιλούν και παραμιλούν πως οι δύο παραγωγές το χρόνο είναι υπερβολικές και ασκόπως κοπιαστικές. Μπορεί οι δύο παραγωγές το χρόνο για ένα ερασιτεχνικό θίασο να είναι υπερβολικές, όμως ας μην ξεχνάμε πως στον ερασιτεχνικό θίασο της Πειραματικής υπεισέρχεται σημαντικότατος ο παράγοντας εκπαίδευση. Μιλάμε για ένα θίασο εφήβων που χρειάζεται να έρχονται σε επαφή με περισσότερα θεατρικά κείμενα, που χρειάζεται να έρχονται αντιμέτωποι περισσότερο με τον φόβο της έκθεσης, που χρειάζεται να μαθαίνουν περισσότερο βιωματικά μέσα από την προετοιμασίας μιας παράστασης. Εκείνη, λοιπόν, την αμήχανη στιγμή της συνέντευξης αναρωτήθηκα αν συνειδητοποιεί κανείς από αυτούς που στέκουν κάτω από το σανίδι πόσος χρόνος και πόσος κόπος χρειάζεται για να γίνει σε μια παράσταση έστω το πιο απλό. Ένα πλουμιστό κουστούμι για παράδειγμα με το ασορτί καπέλο του το βλέπεις να φαντάζει φανταχτερό, αλλά πόσα δάχτυλα τρυπήθηκαν έως ότου αυτό να μπορεί να εντυπωσιάσει. Ένα σκηνικό το βλέπεις να στέκει εντυπωσιακό επί σκηνής, αλλά πόσοι και για πόσο σπαζοκεφάλιασαν μέχρι να ζωγραφιστεί και να στηθεί. Μια ερμηνεία, μια απλή κίνηση ενός παιδιού την βλέπεις να βγαίνει αβίαστα πάνω στο σανίδι, αλλά πόσα δάκρυα χύθηκαν μέχρι να γίνει αυτή θαρρετά. 

Στην παράσταση η ωραία κοιμωμένη του παραμυθιού κοιμήθηκε και ξύπνησε στο τώρα της αποξένωσης και του ανταγωνισμού. Όσο και αν φαίνονται μακρινές οι δύο εποχές έχουν κατά τη γνώμη μου ένα νήμα που τις ενώνει… το βράχο της γονεϊκότητας που μου φαίνεται σαν να στέκει ακλόνητος ανά τους αιώνες. Γονείς που φτιάχνουν με όλη την αγάπη και τη φροντίδα τους ένα χρυσό κλουβί για τα πολυπόθητα τέκνα τους. Γονείς που κάτω από τις φτερούγες της υπερπροστατευτικότητάς τους είναι αυτοί που θα ορίσουν πότε το παιδί τους θα μεγαλώσει και εάν θα ανοίξει τις φτερούγες του να πετάξει μακριά. Γονείς που φοβούνται να ζήσουν και φοβούνται να αφήσουν και τα παιδιά τους να ζήσουν χωρίς γάντια. Γονείς που δεν αναλαμβάνουν τις ευθύνη τους και έτσι δεν αφήνουν στα παιδιά τους καμία πρωτοβουλία. Γονείς που προσδοκούν ανάταση της νεκρωμένης τους ύπαρξης μέσα από τις προσδοκίες που έχουν χτίσει για τους διαδόχους τους. Οι γονείς του τότε με τους γονείς του τώρα μήπως είναι ένα κουβάρι μπερδεμένο ακόμα;

Αχ, εμείς οι γονείς! Άραγε θα κατορθώσουμε να βγάλουμε φτερά και να υπερβούμε το μπερδεμένο αυτό κουβάρι; Καταλαβαίνω πως για αρκετούς γονείς η συμμετοχή του παιδιού σε μια θεατρική ομάδα αναστατώνει το οικογενειακό πρόγραμμα και απαιτεί θυσίες, πόσο μάλλον αν το καμάρι  δεν έγινε αυτή τη φορά πρωταγωνιστής ή πρωταγωνίστρια. Όμως δεν έχει τίποτα άλλο αξία για τη μαμά κουκουβάγια και το κουκουβαγάκι της; Αλήθεια ας αναλογιστούμε παρέα ποια τα οφέλη για ένα παιδί που συμμετέχει σε μια θεατρική ομάδα ανεξάρτητα από το ρόλο του στην παράσταση. Καταρχάς, αποφασίζει το ίδιο το παιδί να πάρει μια πρωτοβουλία συμμετέχοντας ενεργά σε μια θεατρική ομάδα. Το θεωρώ φλυαρία να αναφερθώ στα πολλαπλά οφέλη της συμμετοχής των νέων ανθρώπων σε ομάδες συνομηλίκων τους που στόχο έχουν την συνδημιουργία. Και μόνο το ότι μπορούν να επικοινωνήσουν ζωντανά -και όχι διαδικτυακά που τόσο συνηθίζεται στις μέρες μας- και να συνεργαστούν αποτελούν θεμελιώδεις δεξιότητες για την επιβίωσή τους. Το να είναι κάποιος μέλος μιας ομάδας είναι από μόνο του μια πρώτη ανάληψη ευθύνης που μέσω αυτής καλλιεργείται τόσο η υπευθυνότητα του όσο και ο σεβασμός προς τους συνανθρώπους του.

Το να μπορεί το παιδί  μας να κινείται αρμονικά πλάι σε άλλους πάνω στη σκηνή, το να μπορεί να κρεμάει με επιμέλεια και προσοχή τα ρούχα του στην κρεμάστρα για να μπορεί να τα βρει εκεί που τα άφησε, το να μπορεί να περιποιείται την εμφάνισή του μόνο του, το να εμφανίζεται στην ώρα του στα προγραμματισμένα ραντεβού, το να αντέχει την ματαίωση αν το κουστούμι που επιλέχτηκε για αυτό δεν αρμόζει στο στυλ του, το να δείχνει υπομονή στις αδιάλειπτες επαναλήψεις που χρειάζεται να γίνουν, ώστε να εμπεδωθούν τα λόγια και οι κινήσεις, το να σέβεται τον κόπο των άλλων, το να μπορεί να σταθεί στη σκηνή και να συνεχίσει την πρόβα, ενώ μια έντονη παρατήρηση μπορεί να το στεναχώρησε και του γέμισε με δάκρυα τα μάτια, το να μπορεί να ρουφήξει όλα τα συναισθήματα που πηγάζουν από όλη αυτή τη δημιουργική διαδικασία δεν είναι άραγε αρκετά;

Η Πειραματική Σκηνή για μένα όσο τη γνωρίζω είναι το ουράνιο τόξο που ενώνει την πραγματικότητα της αποξένωσης, του ανταγωνισμού με το όνειρο και τη χαρά της δημιουργίας. Η αγάπη, αλλά κυρίως η τρέλα κάποιων ανθρώπων κάπως κάπου κάποτε έγινε η ευτυχής συγκυρία με ονοματεπώνυμο για την πόλη μας. Θα βάφουμε μέχρι την πρεμιέρα, θα ράβουμε μέχρι την πρεμιέρα, μέχρι να δώσουμε μορφή στο πιο τρελό μας όνειρο: τα παιδιά που στην πλειονότητα τους είναι νέα στην ομάδα να κατορθώσουν να υπερβούν τους εαυτούς τους. Η μουσική της Κατερίνας Πετρουλάκη, που είναι πρωτότυπη, να μπορέσει να μιλήσει στην ψυχή μας στρώνοντας το χαλί πάνω στο οποίο θα χορέψουν τα παιδιά. Το σκηνικό μια ιδέα του σκηνοθέτη που κρύβει πολλά μυστικά και ζωγραφίστηκε με πολύ μεράκι πινελιά πινελιά  να μπορέσει να αποδώσει την αίσθηση -εμπνευσμένη από τον πίνακα του Πικάσο ‘ma jolie’- αγκαλιάζοντας όλη τη δράση της παράστασης. Τα κοστούμια που ομόρφυναν με κολάρα και καπέλα για να στολίσουν τους ρόλους εποχής. 

Οι παραστάσεις έχουν εισιτήριο και αυτό σε μια περίοδο παρατεταμένης κρίσης μπορεί να είναι ένα αγκάθι για πολλούς. Όμως το εισιτήριο είναι προς ενίσχυση και στήριξη του ονείρου για μια θεατρική παιδεία με όσο το δυνατόν πιο άρτιο αισθητικό αποτέλεσμα. Ας δώσουμε όλοι μαζί μορφή και μέλλον σε αυτό το όνειρο που εύχομαι και ελπίζω όλοι οι γονείς να στηρίζουν πάντα.