Η αλλαγή στρατηγικής του ΚΚΕ οτι παλεύει για τον Σοσιαλισμό σαν την μόνη διέξοδο από την βαρβαρότητα του καπιταλισμού με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Η θεωρία των σταδίων έχει καταρρεύσει εδώ και χρόνια. Η ηγεσία του ΚΚΕ δημόσια έχει κάνει την εκτίμηση ότι η θέση για Δημοκρατική επανάσταση του ‘36 ήταν λάθος. Είναι δυο σημαντικα πράγματα με τεράστια σημασία.
Η εργατική τάξη σήμερα και πάντα έχει ανάγκη από ένα μαζικό επαναστατικό κόμμα να το χρησιμοποιήσει σαν όργανο για να ξεφύγει από τα δεσμά της. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρόδωσε αυτή την ελπίδα,η ΛΑΕ κατέρρευσε μέσα από τις αντιθέσεις τις και τα λάθη της. Η υπόλοιπη αντικαπιταλιστική αριστερά ψάχνεται, βλέπει κανένας σύντροφος κάποια προσπάθεια για πραγματική ενότητα;
Μικροηγετισμοί, διχόνοια, γκρίνια και μικρομεγαλισμός. Καλύτερα προτιμούν οι μικροηγετίσκοι αυτού του χώρου να ναι ηγέτες σε μια οργάνωση 50-100 ατόμων παρά να είναι συμμέτοχη σε μια ηγεσία ενός μεγαλύτερου και κατά συνέπεια αποφασιστικότερου κόμματος, έστω και σε μια εμβρυακή μορφή.
Υπάρχει περίπτωση εν τη ενώσει να γίνει κάτι δυνατό σε αυτό το χώρο; Το θεωρώ απίθανο.
Επίσης ξοδεύονται απίστευτοι χρόνοι και προσπάθειες στον δικαιωματισμό, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα την ταξική πάλη.
Είναι όλα ωραία και ιδανικά στο χώρο του ΚΚΕ; Όχι έχει πολύ δρόμο να διανύσει ειδικά στο επίπεδο της τακτικής και του προγράμματος στον δρόμο για τον σοσιαλισμό. Αυτά που αναφέρω εδώ σήμερα ξεκάθαρα τα είπα και με τους συντρόφους του ΚΚΕ που μίλησα εδώ στην Καλαμάτα.
Θα γίνω μέλος του ΚΚΕ; Αυτό θα το αποφασίσει το ίδιο το ΚΚΕ, μπορώ όμως να παλέψω δίπλα συστρατευμένος”.
