Το τελευταίο βιβλίο του Μακάριου Δρουσιώτη, «Έγκλημα στο Κραν Μοντάνα», συνάντηση κορυφής που έγινε το 2017, επιρρίπτει τις ευθύνες για την αποτυχία λύσης του κυπριακού αποκλειστικά στον Νίκο Αναστασιάδη. Όλα τα στοιχεία που χρησιμοποιεί είναι «εκ των έσω» μια και ο ΜΔ αποτέλεσε σύμβουλο του κύπριου Προέδρου μέχρι εκείνο το σημείο.
Μια σειρά επώνυμοι, μεταξύ αυτών και άτομα που στήριξαν Νίκο Αναστασιάδη και τις δύο φορές που διεκδίκησε το αξίωμα του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπως και το Ακέλ, έχουν την ίδια ακριβώς άποψη.
Στην επιχειρηματολογία όλων αυτών ο Νίκος Αναστασιάδης και το επιτελείο του, επικαλείται την ανάγκη για εθνική ενότητα και κατηγορεί τους επικριτές του ότι δίνουν επιχειρήματα στον εχθρό, αφήνοντας να επικρέμεται η κατηγορία του προδότη.
Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, τα ελληνικά ΜΜΕ σχεδόν χωρίς εξαίρεση, συνεχίζουν, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για τα πραγματικά γεγονότα, την ίδια ιστορία για τον Τούρκο εχθρό, μοναδικό και αποκλειστικό υπεύθυνο για όλα τα δεινά του λαού.
ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗ
Η οριστική διχοτόμηση φαίνεται πια να είναι η τελική διευθέτηση του εθνικού ζητήματος στην Κύπρο. Με την ελληνοκυπριακή πολιτική ηγεσία να κουβαλά την αποκλειστική ευθύνη όσον αφορά την περίοδο μετά τις μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις των Τουρκοκυπρίων του 2002 -3 που οδήγησαν στην ανατροπή του Ντενκτασικού καθεστώτος, στο άνοιγμα των οδοφραγμάτων και απαίτησαν τη λύση του κυπριακού στη βάση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας.
Ο Νίκος Αναστασιάδης που το 2004 στάθηκε υπέρ του Σχεδίου Ανάν και της λύσης, από ένα σημείο και μετά αλλάζει ρότα. Με την αποχώρηση του από τις συνομιλίες στο Κραν Μοντανά το 2017, να βάζει το στίγμα των προθέσεων του για αποτροπή της λύσης της ΔΔΟ με τον πιο σαφή τρόπο.
Σε αυτές τις συνομιλίες η Τουρκική κυβέρνηση δέχτηκε για πρώτη φορά την κατάργηση της Συνθήκης Εγγυήσεων και του δικαιώματος της για μονομερή επέμβαση. Αυτή η στάση της Τουρκίας μαζί με την ύπαρξη του Ακκιντζί στην ηγεσία της τουρκοκυπριακής κοινότητας που σταθερά επιδίωξε τη λύση ΔΔΟ, ήταν μια ανέλπιστα ευνοϊκή εξέλιξη, που κάνει την άρνηση του Αναστασιάδη να διαπραγματευτεί και την εγκατάλειψη των συνομιλιών ισοδύναμη με έγκλημα κατά της Κύπρου.
Όλη την επόμενη περίοδο ο Αναστασιάδης αρνήθηκε να έχει ξανά συνάντηση με τον Ακκιντζί και με την συνολική πολιτική του υπόσκαπτε όλα όσα είχαν συμφωνηθεί μέχρι τότε. Ήταν η περίοδος που τα χρυσά διαβατήρια απέφεραν πακτωλό εκατομμυρίων στον ίδιο, στο υπουργικό του συμβούλιο και στον κύκλο γύρω από αυτούς. Ήταν η περίοδος που χρησιμοποίησε ότι μπορούσε για να αποδημήσει τη Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, μιας και δεν ήθελε ανταγωνιστές στο μεγάλο φαγοπότι.
Με αυτή του την πολιτική πήρε και την κύρια ευθύνη για το χάσιμο της ηγεσίας της τουρκοκυπριακής κοινότητας από τον Ακκιντζί και την αντικατάσταση του από τον ομογάλακτο του Αναστασιάδη, Τατάρ, που «συνάντησε» τον Αναστασιάδη στην άρνηση ακριβώς της λύσης ΔΔΟ.
Και το παιχνίδι πια είναι ποιος θα επιρρίψει τις ευθύνες σε ποιον.
ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ
Η οριστική διχοτόμηση φαντάζει πια αναπότρεπτη κατάληξη. Μόνο που το αποτέλεσμα της θα είναι πολύ διαφορετικό από ότι φαντάζονταν αυτοί που την επεδίωξαν. Η μη λύση, η διχοτόμηση, δεν θα αποτελέσει συνέχεια του στάτους κβο όπως το γνωρίζαμε. Η παγκόσμια οικονομική κρίση, οι χωρίς προηγούμενο εντάσεις μεταξύ Δυτικών και Ρωσίας, ΗΠΑ και Κίνας, οι καθαρές πια απειλές για πολεμική σύγκρουση μεταξύ των υπερδυνάμεων με αφορμή το Ουκρανικό, η χωρίς προηγούμενο αστάθεια στη Μέση Ανατολή και τον Αραβικό κόσμο, στο ίδιο το Ισραήλ, στην ίδια την Τουρκία, τοποθετούν και την Κύπρο στο μάτι του κυκλώνα. Η αποτυχία λύσης, επανένωσης και ειρηνικής συνύπαρξης θα αποδειχτεί μοιραία.
Η κυβέρνηση Αναστασιάδη σχεδίασε και οργάνωσε την πορεία προς τη διχοτόμηση εξυπηρετώντας κατά κύριο λόγο δικά της οικονομικά συμφέροντα αλλά και συμφέροντα πανίσχυρων διεθνών παικτών.
Θα ήταν λάθος όμως να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι είναι αρκετή η απομάκρυνση της και η αντικατάσταση της από φιλολυσική κυβέρνηση για να αποκατασταθεί η κατάσταση.
Ακόμα και στις πιο ευνοϊκές συνθήκες για επίτευξη λύσης του Εθνικού ζητήματος στην Κύπρο, αυτές του 2004, με την Παγκόσμια οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης και την εξέγερση των Τουρκοκυπρίων να ανατρέπει το Ντενκτασσικό καθεστώς και να τρέπει τον εθνικισμό στην κοινότητα σε άτακτη φυγή, με την ελληνοκυπριακή κοινότητα σε πρωτόγνωρη διάθεση συναπάντησης με την τουρκοκυπριακή κοινότητα, υπήρξαν πανίσχυρες δυνάμεις που υπόσκαψαν την προοπτική. Η ελληνοκυπριακή εκκλησία με τα τεράστια καταχωρημένα οικονομικά συμφέροντα της, το πανίσχυρο λόμπι των ξενοδόχων και άλλων κομματιών της αστικής τάξης, ο κρατικός μηχανισμός με ριζωμένη σε αυτόν την ιδεολογία του εθνικού κράτους των ελληνοκυπρίων, έπαιξαν ένα τεράστιο ρόλο στη αποτροπή της λύσης.
Το 2004 φυσικά με ένα διαφορετικό ρόλο της αριστεράς, θα μπορούσε η περίοδος να σημαδευτεί με λύση, που στα σίγουρα δεν θα αντιμετώπιζε μικρή αντίσταση.
Αν όμως τότε, μέσα στις πιο ευνοϊκές δυνατές συνθήκες, δεν επιτεύχθηκε ο στόχος της επανένωσης, σήμερα, μέσα σε ένα εντελώς διαφορετικό τοπικό και παγκόσμιο πλαίσιο, μέσα σε ριζικά αναβαθμισμένους τοπικούς και διεθνείς ανταγωνισμούς, η λύση μέσα από τις παλιές μεθόδους, της διαπραγμάτευσης μεταξύ εθνικών στρατοπέδων, φαντάζει αδύνατη.
Σήμερα, όσο ποτέ προηγουμένως, η λύση μπορεί να αποτελέσει εφικτή δυνατότητα μόνο μέσα από την μετατροπή των αντιπάλων στρατοπέδων από εθνικά σε πολιτικά. Σήμερα φαίνεται όσο ποτέ προηγουμένως ότι η λύση μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της κοινής πάλης των δυνάμεων της λύσης και στις δύο πλευρές των οδοφραγμάτων, ενάντια στις δυνάμεις που στέκονται ενάντια στη λύση και στις δύο πλευρές των οδοφραγμάτων.
