Και όμως, στα Τουρκοκυπριακά χωριά Αλόα, Μάραθα και Σανταλάρι διαπράχθηκαν εγκλήματα από Ελληνοκύπριους εθνικιστές ενάντια σε Τουρκοκύπριους, που δεν έχουν τίποτε να ζηλέψουν από τα εγκλήματα ενάντια σε Έλληνες από τη φασιστική Γερμανία την περίοδο της κατοχής.
«Στο κοιμητήριο της Αλόας αποφάσισα πως ήρθε η ώρα να σταθμεύσουμε και να οπλίσουμε την κάμερα...».
«Προχώρησα προς τις πλάκες με τα ονόματα των νεκρών…».
«Ανέβηκα πέντε σκαλιά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πως ήταν πέντε, γιατί ποτέ πριν δεν είχα ανεβεί σκαλιά με τόσο βαριά καρδιά...».
«Ήταν αδύνατο να συγκρατήσω τους λυγμούς που κατέκλυσαν τα ποτάμια της ψυχής μου».
«Διάβασα τα ονόματα και τις ηλικίες τους, ένα προς ένα». «
Το βλέμμα μου καρφώθηκε στο όνομα της Σελτέν. Ήταν μόλις δεκαέξι ημερών. Το μυαλό μου πήγε αμέσως στην κόρη μου, τη Νεφέλη…».
«Αλήθεια, πώς μπόρεσαν να δολοφονήσουν ανυπεράσπιστα γυναικόπαιδα, βρέφη, άοπλους ηλικιωμένους αγρότες, και να τους έχει δοθεί συγχωροχάρτι;»
Αυτή η σφαγή, το κορυφαίο αυτό έγκλημα δεν ήταν το μόνο στα συγκεκριμένα χωριά.
Με αυτό «Ήθελαν να καλύψουν τους βιασμούς που έκαναν όλο αυτό το διάστημα, ώστε τα θύματά τους να μην ομολογήσουν στον τουρκικό στρατό, - που κατέφθανε προελαύνοντας - αυτά που είχαν υποστεί…».
Οικογένειες ολόκληρες ξεκληρίστηκαν. Όχι από Τούρκους βαρβάρους αλλά από ελληνοκύπριους ορθόδοξους που συνέχισαν να πηγαίνουν στην εκκλησία, και όσοι ζουν πηγαίνουν ακόμα και σήμερα.
«Ο Οζμέρτ, αδελφός της Σελτέν, η οποία είναι το νεότερο σε ηλικία θύμα της μαζικής εκτέλεσης… μου υπέδειξε ότι στην πρώτη στήλη με τα ονόματα των μαρτύρων, ήταν όλοι συγγενείς του. Τα παιδιά, η σύζυγος, τα αδέλφια, οι γονείς… είχαν όλοι εκτελεστεί από τα ανδρείκελα της ΕΟΚΑ Β΄…».
Μέσα σε μια αίθουσα του σχολείου του χωριού, «ήταν όλες οι φωτογραφίες των δολοφονηθέντων…».
«Ένα άδειο κάδρο είχε γραμμένο το όνομα ‘Σελτέν’. Στις δεκαέξι ημέρες της ζωής της, δεν φωτογραφήθηκε ποτέ…»
ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΒΙΑΣ
Το 1958, στην διάρκεια ακόμα του αγώνα που υποτίθεται ήταν ενάντια στην αγγλική αποικιοκρατία, υπήρξαν οι πιο μεγάλες μέχρι τότε σφαγές μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Οι ίδιοι εθνικιστές Ελληνοκύπριοι που δολοφονούσαν Τουρκοκύπριους, δολοφονούσαν και Ελληνοκύπριους αριστερούς, μέλη και στελέχη του ΑΚΕΛ. Ήταν η εποχή του Δευκαλίωνα της ΕΟΚΑ που «επικήρυσσε» ανθρώπους, Τουρκοκύπριους ή Ελληνοκύπριους αριστερούς.
«Οι απειλές, οι πολιτικές δολοφονίες και οι τραμπουκισμοί του παρελθόντος, χάραξαν τον τρόμο στις καρδιές του λαού. Η εποχή που ο Δευκαλίων»… οι σύντροφοι (που) λιθοβολούνταν στις πλατείες, είναι ακόμη νωπή στη γενιά που τα έζησε».
Μετά το ξέσπασμα των δικοινοτικών συγκρούσεων τον Δεκέμβρη του 1963, οι Ελληνοκύπριοι είχαν αποκτήσει την ολοκληρωτική κυριαρχία σε ένα κατ’ όνομα πια δικοινοτικό κράτος και η ζωή των Τουρκοκυπρίων αποκτά δραματικό χαρακτήρα.
Τα αχνάρια των εγκληματιών στα τουρκοκυπριακά χωριά το 1974 μπορούν να ανιχνευτούν από τότε.
Ο ΕΦΙΑΛΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΩΝ
Την περίοδο από τον Δεκέμβρη του 1963 μέχρι και το πραξικόπημα και την εισβολή του 1974, οι Τουρκοκύπριοι έζησαν σε ένα εφιαλτικό κόσμο. Εγκαταλελειμμένοι από το νεοσύστατο κράτος που ήταν πια των Ελληνοκυπρίων, περιφρονημένοι και κυνηγημένοι από τους ελληνοκύπριους εθνικιστές, απομονωμένοι και εγκλωβισμένοι στα δίχτυα του Ντενκτάς και της ΤΜΤ, ήταν οι πρώτοι πρόσφυγες της Κύπρου, πολλοί από αυτούς δύο φορές ακόμα και πριν το 1974.
Διωγμένοι ήταν επίσης και από τον τουρκοκυπριακό εθνικισμό όσοι τολμούσαν να διατηρούν κάποιες σχέσεις με Ελληνοκύπριους. Διωγμοί που συχνά κατέληξαν σε δολοφονίες.
Το βιβλίο αναδεικνύει μέρος του κλίματος της εποχής, μέσα από στοιχεία που είναι καταγραμμένα, αδιαμφισβήτητα αλλά ποτέ δεν θα βρεθούν σε ελληνικά και ελληνοκυπριακά σχολικά εγχειρίδια και ποτέ δεν αναφέρθηκαν επίσημα από την ελληνοκυπριακή πολιτεία ως μέρος της κυπριακής ιστορίας.
Και όμως, τα «περίφημα» Σχέδια «Ήφαιστος /Αφροδίτη» είναι ευρέως γνωστά. Ήταν τα στρατιωτικά σχέδια δράσης της Εθνικής Φρουράς, σε περίπτωση εισβολής τής Τουρκίας…».
«Το Σχέδιο ‘Αφροδίτη’ αφορούσε την άμυνα της Κύπρου και το ‘Ήφαιστος’ την εκκαθάριση των τουρκοκυπριακών θυλάκων».
«Τα έγγραφα είχαν πέσει στα χέρια των Τούρκων με την κατάληψη κάποιων στρατοπέδων, στη διάρκεια της εισβολής. Αν δεν κάνω λάθος, ο πρώτος που τα ανέμισε επίσημα ήταν ο Ντενκτάς».
Αυτά τα σχέδια του ελληνοκυπριακού κράτους /παρακράτους συμπληρώνονταν και με το κλίμα που υπήρχε στο στράτευμα, που μετά το 1963 και την διάλυση της δικοινοτικότητας ήταν μόνο ελληνοκυπριακό.
Ο συγγραφέας παραθέτει προσωπική εμπειρία του.
«Θυμήθηκα τι γινόταν τότε που κατατάχτηκα στον στρατό. Ο εξ Ελλάδος λοχαγός… μας είχε εξηγήσει πως σε περίπτωση προέλασης δεν παίρνουμε αιχμαλώτους και δεν χαριζόμαστε στον άμαχο πληθυσμό». Και το στήριζε αυτό με την αιτιολογία ότι «μια γυναίκα θα μπορούσε να αρπάξει όπλο και να μας κτυπήσει από πίσω και γιατί ένα παιδί θα μεγαλώσει μια μέρα και θα σκοτώσει τα δικά μας παιδιά».
«Αυτά μας δίδασκε ο λοχαγός».
Τα εγκλήματα στα τρία χωριά που μόλις αναφέραμε ήταν η κορυφή του παγόβουνου του εφιαλτικού κόσμου στον οποίο έζησαν οι Τουρκοκύπριοι μέχρι και το 1974.
«Η Ραζιέ αφηγείται…»,
«Ήταν 23 Μαρτίου 1964. Το μεσημέρι που καθίσαμε στο τραπέζι, ο πατέρας μου μας είπε να περιμένουμε πέντε λεπτά να φέρει κρεμμύδια από το χωράφι...».
«Εξαφανίστηκε ως δια μαγείας. Τον είχαν αρπάξει ελληνοκύπριοι Αστυνομικοί..». «Όταν επέστρεψε μετά από μερικές βδομάδες, του είχαν αφαιρέσει όλα τα νύχια από τα πόδια, και είχαν καταστραφεί οι νεφροί του.,».
«Πέρασε φρικτά βασανιστήρια στα χέρια της αστυνομίας…».
«Δεν ήταν ο ίδιος άνθρωπος… Λίγους μήνες αργότερα, πέθανε από λευχαιμία»
Σε μια άλλη μαρτυρία καταγράφονται τα ακόλουθα:
«Το 1972, ήρθε η θεία μου από την Αγγλία, και πήγαμε στον Καραβά - κωμόπολη της επαρχίας Κερύνειας - σε ένα παραθαλάσσιο κέντρο. Δίπλα μας ήταν μια παρέα με πολλούς άντρες…».
«Απ’ τα λεγόμενά τους, όσα καταλάβαινα, ήταν ελληνοκύπριοι εθνικόφρονες…».
«Δίπλα, στο χορτάρι υπήρχε μια πινακίδα, “ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΕ ΣΚΥΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΟΥΣ”.
«Αμέσως σηκωθήκαμε και φύγαμε, χωρίς να πούμε λέξη, από φόβο μήπως οι εθνικόφρονες αυτοί αναγνωρίσουν ότι είμαστε Τουρκοκύπριοι».
Η περίοδος της κυπριακής ανεξαρτησίας, του κυπριακού κράτους μέχρι και την τουρκική εισβολή, είναι βασικά περίοδος εγκλημάτων ελληνοκύπριων εθνικιστών ενάντια σε Τουρκοκύπριους.
«Είχα δει εκατοντάδες εκπομπές, βιβλία και άρθρα για τις βαρβαρότητες των Τούρκων και των Τουρκοκυπρίων. Ποτέ, εν τού τοις, δεν άκουσα για τις βαρβαρότητες των Ελλήνων και των Ελληνοκυπρίων. Ποια πολιτική λύση όμως θα μπορούσε να σταθεί στον χρόνο, χωρίς την αλήθεια;»
Αυτή η πορεία εγκλημάτων κατέληξε στο ελληνικό πραξικόπημα και την τούρκικη εισβολή με την οποία πλήρωσαν πια βαρύ τίμημα και χιλιάδες ελληνοκύπριοι αθώοι πολίτες.
«Εάλω η Κύπρος. Ξεριζωμός, προσφυγιά, η οσμή της σάρκας που λιώνει στη φωτιά, και στο βάθος η διχοτόμηση».
«Νέοι, ηλικιωμένοι, παιδιά και από τις δυο κοινότητες χάθηκαν σε ομαδικούς τάφους. Μάνες έθαψαν παιδιά, παιδιά θάψαν τους γονείς τους. Τέτοιου μεγέθους έγκλημα, και να μην καταδικαστεί ποτέ κανείς…».
Και τώρα με την αποκάλυψη των αβάστακτων, εγκληματικών ευθυνών του ελληνοκυπριακού εθνικισμού, «έχουν την αναίδεια» όπως αναφέρει ο συγγραφέας, «να με αποκαλούν προδότη».
Αποκαλούν τον συγγραφέα προδότη οι εκτελεστές αυτών των εγκλημάτων, που «είχαν (κι ακόμη έχουν) πολιτικές θέσεις και πολιτικό λόγο στην Κύπρο...».
«Έγιναν υπουργοί, βουλευτές, είχαν (και έχουν) τηλεοπτικά κανάλια και ένα τσούρμο δημοσιογράφους - υπηρέτες...»
- Συνέχεια στην επόμενη δημοσίευση
- Όλες οι προτάσεις σε εισαγωγικά είναι από το βιβλίο «Χρειάζονται χίλιες φωνές για να πουν μιαν αλήθεια» του Τόνι Αγκαστινιώτη.