Θυμάμαι επίσης Καλαματιανό φίλο, ο οποίος πριν από χρόνια είχε επιλέξει να ζει στη Μεσσήνη με την οικογένειά του, αν και δεν είχε σχέση καταγωγής με την πόλη. Του άρεσε η περιοχή επειδή διατηρούσε ακόμη μια αυθεντικότητα. «Μένω στη Μεσσήνη, γιατί δεν έχει αναπλάσεις» έλεγε.

Σιγά σιγά όμως οι αναπλάσεις έφτασαν και στη Μεσσήνη. Ποια Μεσσήνη, ακόμη και χωριά της Μεσσηνίας έχουν καταστραφεί από τους «εξωραϊσμούς».

Θυμάμαι τα σχέδια op art και τα ασπρόμαυρα μάρμαρα στην κεντρική πλατεία της Καλαμάτας. Τα ξήλωσαν και τα πέταξαν για να βάλουν κινέζικο γρανίτη, φώτα από την Ιταλία, σιντριβάνια, γλυπτά κι ένα βικτωριανό ρολόι.

Είχαν συγκεντρωθεί και υπογραφές διαμαρτυρίας τότε από Καλαματιανούς, προκειμένου να σωθεί η πλατεία και το έργο τέχνης op art από την ανάπλαση. Το θέμα έφτασε μέχρι τη Βουλή με ερώτηση της ΔΗΜΑΡ, αλλά και στο Υπουργείο Πολιτισμού, και σε υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν έγινε τίποτα.

Φαντάζομαι όμως ότι το ζήτημα δεν είναι το «σε δουλειά να βρισκόμαστε». Οι αναπλάσεις είναι έργα εντυπωσιασμού που φέρνουν ψήφους. Επίσης κάποιοι κλάδοι κερδίζουν από αυτές, ενώ δημότες και Ευρωπαϊκή Ένωση (ΕΣΠΑ) πληρώνουν για έργα που τις περισσότερες φορές δεν χρειάζονται.

Στην οδό Αναγνωσταρά, ωστόσο, παρέμβαση χρειαζόταν. Δεν υπήρχαν πεζοδρόμια. Μένει να δούμε αν θα έχουν λυθεί τα προβλήματα αφού ολοκληρωθούν οι εργασίες. Π.χ. στην αποσπασματική ανάπλαση της Ναυαρίνου αλλά και στη Σφακτηρίας, δεν προβλέφθηκαν οδηγοί όδευσης τυφλών.