«Αν θέλετε να μάθετε πραγματικά την αλήθεια για το παρελθόν, μια συμβουλή μόνο θα σας δώσω: Αυτή δεν είναι γραμμένη στα βιβλία της ιστορίας μας».
«Είναι γραμμένη πάνω στα οστά των νεκρών μας που ανασύρονται καθημερινά από τους ομαδικούς τάφους».
«Σχεδόν μισό αιώνα μετά, ξέρουμε ακριβώς πού να σκάψουμε για να βρούμε τους ομαδικούς τάφους, αλλά δεν ξέρουμε που να βρούμε τους δολοφόνους».
Οι γνωστοί από τις Αρχές δολοφόνοι Τουρκοκυπρίων αμάχων, γυναικών και παιδιών (16 ημερών το μικρότερο), παραμένουν άγνωστοι για την ελληνοκυπριακή κοινωνία, μεγάλο μέρος της οποίας δεν γνωρίζει καν ότι έγιναν αυτά τα εγκλήματα.
«Τι απέγιναν οι δειλοί δολοφόνοι αμάχων; Σε ποιο τμήμα της μετανεξαρτησιακής δημόσιας υπηρεσίας βολεύτηκαν οι αυτουργοί αυτών των εγκλημάτων;
«Τι απέγιναν αυτοί οι σπουδαίοι «πατριώτες», που χρόνια τώρα κάθονται στα καφενεία και κομπάζουν για τα ανδραγαθήματά τους; Μέσα σε ποια πολιτικά κόμματα έκτισαν τις καριέρες τους αυτοί που σφάγιασαν γυναικόπαιδα στη Μάραθα, στην Τόχνη, στο Παλαίκυθρο, στην Άσσια, στην Αγιά, στη Γιαλούσα»;
«Οι δολοφονίες Ελληνοκύπριων κομμουνιστών που η ΕΟΚΑ διέπραξε κατά τη διάρκεια του αντιαποικιακού αγώνα, δεν είναι μέρος της ιστορίας; Οι δολοφονίες Τουρκοκυπρίων κομμουνιστών που διέπραξε η ΤΜΤ, δεν είναι μέρος της ιστορίας; Δεν θα έπρεπε να περιληφθούν στα σχολικά βιβλία;»
Η άγνοια της αλήθειας από το λαό και η διαστρεβλωμένη ιστορία είναι η πραγματική δύναμη αυτών που βρίσκονται στα άνω δώματα της οικονομικής και πολιτικής ιεραρχίας.
Στην περίπτωση της Κύπρου, όπου η επίτευξη λύσης εκκρεμεί εδώ και μισό περίπου αιώνα, με τους ανταγωνισμούς για τα εθνικά δίκαια να συνεχίζονται και να παρέχουν το εφαλτήριο για πολιτικές καριέρες σε κάθε λογής «πατριώτες», αυτό είναι ακόμα πιο αληθινό.
«Χωρίς εχθρό και χωρίς εθνικές επετείους, δεν θα μπορούσαν να επιβιώσουν ούτε ένα εικοσιτετράωρο στην πολιτική ζωή…».
«Για τους πλείστους από αυτούς, η λύση του Κυπριακού θα σηματοδοτούσε το τέλος του πολιτικού τους βίου. Η επιβίωσή τους στηρίζεται στην επικείμενη άφιξη των «βαρβάρων».
ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΗ
Όσο σημαντικές είναι οι αποκαλύψεις μιας έρευνας που διήρκησε κοντά δύο δεκαετίες και οδήγησε στην συγγραφή του πιο πάνω βιβλίου, άλλο τόσο σημαντικά είναι τα συμπεράσματα στα οποία καταλήγει ο συγγραφέας:
«Στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν βάρβαροι λαοί, υπάρχουν βάρβαρες σχολές σκέψης, και ο εθνικισμός είναι μια τέτοια σχολή».
«Χωρίς και πάλι να θέλω να μπω σε ακαδημαϊκή ανάλυση, στην προσωπική μου πορεία ο διεθνισμός ήταν η απάντηση στις δικές μου εθνικιστικές αντιλήψεις». «Ήταν η μεταστροφή μου στον διεθνισμό, που με οδήγησε τελικά στην έρευνα του τουρκοκυπριακού αφηγήματος, στη δημιουργία του ντοκιμαντέρ και στη συγγραφή του βιβλίου που τώρα κρατάς στα χέρια σου... ο διεθνισμός, που υποστηρίζει τη σύσφιξη σχέσεων μεταξύ λαών και εθνών».
«Οι Τουρκοκύπριοι είναι εξίσου λαός μου, όπως και οι Ελληνοκύπριοι…».
«Πέρα από τα στενά όρια της γλώσσας και της σημαίας, λαός μου είναι όλη η ανθρωπότητα, όπου κι αν βρίσκεται στον πλανήτη, από τις κορυφές των Ιμαλαΐων μέχρι τις χαμένες φυλές του Αμαζονίου…».
«Όπου δεις πατέρα να ιδρώνει στο μεροκάματο, είναι ο πατέρας μου. Όπου δεις γυναίκα σε κάτεργο εκμετάλλευσης εργατών, είναι η μάνα μου. Όπου δεις βρέφος να θηλάζει, είναι το παιδί μου».
ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΣΤΗ ΣΥΓΚΥΡΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Μαζί με τα ευρήματα της έρευνας και τα συμπεράσματα του συγγραφέα, πολύ σημαντική είναι επίσης και η συγκυρία στην οποία εκδίδεται το βιβλίο. Μια συγκύρια στην οποία κυριαρχεί ο πόλεμος στην Ουκρανία, ή καλύτερα ο πόλεμος Ρωσίας ΗΠΑ σε ουκρανικά εδάφη.
Αιτία του πολέμου δεν είναι κάτι άλλο από την σύγκρουση συμφερόντων, ο ανελέητος ανταγωνισμός για ανακατανομή ζωνών επιρροής και πόρων του πλανήτη, που στην προπαγάνδα των πρωταγωνιστών παρουσιάζεται όμως ως σύγκρουση καλών με τους κακούς, ηθικών και πολιτισμένων κρατών ενάντια στους «βαρβάρους».
Δυο πανίσχυρα μπλοκ έχουν πια δημιουργηθεί. Το Δυτικό με ηγέτη τις ΗΠΑ και την Ευρώπη και άλλους να ακολουθούν, και το Ανατολικό με κύρια δύναμη την Κίνα, που στηρίζει τη Ρωσία, όπως και η Ινδία, το Πακιστάν, η Νότιος Αφρική, η Βραζιλία. Δύο μπλοκ που η ολοένα και μεγαλύτερη όξυνση των σχέσεών τους μέσα σε συνθήκες βαθιάς οικονομικής κρίσης, παραπέμπει σε εποχές πριν τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Εκεί οδηγούνται τα πράγματα, σε μια πορεία που τα πραγματικά κίνητρα μασκαρεύονται με ένα σωρό ηθικές αξίες.
Οι συντελούμενες αλλά και επικείμενες φρικαλεότητες ενάντια στους λαούς, όλους τους λαούς, πρέπει να αποδοθούν σε έθνη κατώτερης ποιότητας και Αρχών.
Όμως, «Δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες φυλές. Κανένα έθνος δεν υπερέχει του άλλου σε αξία..»
«Και επειδή «Αρία φυλή» δεν υπάρχει, ο εθνικισμός πρέπει να απανθρωποποιήσει αυτούς που θέλει να υποτάξει..».
«Όπως οι Ναζί αποκαλούσαν τους Εβραίους «νυφίτσες», έτσι και στον κυπριακό εθνικισμό έχουμε από τη μια «σκύλους» κι από την άλλη «γκιαούρηδες».
Μια ανάλογου είδους προπαγάνδα εξελίσσεται αυτή τη στιγμή και σε παγκόσμιο επίπεδο. Μια προπαγάνδα που όσο συνεχίζεται αυτός ο πόλεμος με τις απρόβλεπτες διαστάσεις του, τόσο θα απανθρωποιεί τους λαούς του αντίπαλου μπλοκ.
Οι κίνδυνοι μπροστά στην ανθρωπότητα είναι τρομακτικοί: οι καταστροφές του πολέμου, ο θάνατος, οι οικονομικές επιπτώσεις στους λαούς που κάθε μέρα που περνά γίνονται όλο και πιο δυσβάστακτες και αναδεικνύουν όλο και πιο έντονα το ερώτημα κατά πόσο τα κινήματα ειρήνης και η έκκληση στους εγκληματίες να σταματήσουν το πόλεμο είναι αρκετά.
«Σήμερα, το 2022, μετά από δεκαετίες στασιμότητάς της πορείας λύσης του Κυπριακού προβλήματος, αλλά και μέσα στην άθλια οικονομική κατάσταση που επικρατεί στο νησί, ο σοσιαλιστικός διεθνισμός μπορεί να δώσει απαντήσεις και λύσεις, όχι μόνο στο πολιτικό ζήτημα, αλλά σε όλους τους τομείς της κοινωνίας. Το ζήτημα είναι αν θέλεις πραγματικές λύσεις ή αν θέλεις απλώς να ανήκεις σε μια ομάδα, που σου επιτρέπει να εκφράζεις τον θυμό σου».
Αυτό το συμπέρασμα του συγγραφέα για την κυπριακή κοινωνία, ισχύει ακόμα πιο απόλυτα για την παγκόσμια κατάσταση, χωρίς αλλαγή της οποίας κανένας λαός, καμιά χώρα δεν μπορεί να ελπίζει σε ένα καλύτερο αύριο μέσα από μια μοναχική πορεία.
- Όλες οι προτάσεις σε εισαγωγικά είναι από το βιβλίο, «Χρειάζονται χίλιες φωνές για να πουν μιαν αλήθεια» του Τόνι Αγκαστινιώτη.
