Όταν μάλιστα πρόκειται για κάτι πιο εξειδικευμένο, όπως ο σύγχρονος χορός, μια τέχνη όπου, εκτός από την απουσία λόγου, πολλές φορές δεν υπάρχει ούτε σκηνικό ούτε καν μουσική, κι εσύ πρέπει να καταλάβεις το θέμα μόνο από την κίνηση, την έκφραση, την ανάσα του χορευτή, ε μια βοήθεια τη χρειάζομαι.
Γι’ αυτό και πάντα εκτιμούσα ιδιαίτερα το θεωρητικό κομμάτι του Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας. Μέσα από τις διαλέξεις των θεωρητικών της τέχνης που μιλούσαν για τις παραστάσεις, μέσα από τα εμπεριστατωμένα κείμενα και τους καταλόγους, όσοι δεν ήμασταν ειδικοί, μαθαίναμε.
Κάθε καλοκαίρι που διεξαγόταν το Φεστιβάλ ήταν σαν να σπουδάζαμε και λίγο θεωρία του σύγχρονου χορού. Εκπαιδευόμασταν. Κατανοούσαμε καλύτερα αυτό που βλέπαμε. Νομίζω ότι αυτό δεν υπάρχει πια. Έχει δοθεί έμφαση σε άλλους τομείς. Λιγότερη θεωρία περισσότερη πράξη. Π.χ. σεμινάρια για το κοινό, που φυσικά είναι ευπρόσδεκτα και απ’ ό,τι μαθαίνω έχουν ενθουσιάσει μικρούς και μεγάλους.
Η αλήθεια είναι ότι οι καιροί άλλαξαν. Η εποχή απαιτεί περισσότερη δράση λιγότερη σκέψη. Η θεωρία θέλει χρόνο.
*Αναζήτησα σήμερα το πρωί τον κατάλογο του 28ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας. Πέρασα από το Πνευματικό Κέντρο, δεν υπήρχε απολύτως τίποτα από υλικό του Φεστιβάλ. Στο κέντρο της πόλης, δυο μέρες πριν την πρεμιέρα.
Εισιτήρια, λέει, ηλεκτρονικά και στο Μέγαρο. Πήγα και στο «Ζουμπούλειο», μόνο μερικά φυλλάδια. Με έστειλαν στο Μέγαρο Χορού. Εκεί βρήκα επιτέλους τον κατάλογο. Τζάμπα κόπος, είχε ακριβώς τα ίδια σύντομα ανυπόγραφα κείμενα με αυτά της ιστοσελίδας του Φεστιβάλ.
