Έξι μέρες αργότερα, στις 15 Οκτωβρίου, το Σοβιέτ της Πετρούπολης δημιούργησε την «Στρατιωτική – Επαναστατική Επιτροπή» στην οποία αναφερθήκαμε σε προηγούμενο κείμενο, με επικεφαλής τον Τρότσκι, για προστασία των Σοβιέτ από την αντεπανάσταση που είχε ήδη επιχειρήσει πραξικοπηματική ανατροπή τους δυο μήνες νωρίτερα.
Όλα ήταν έτοιμα για ό,τι θα έμενε στην Ιστορία ως Οκτωβριανή Επανάσταση, ένα από τα γεγονότα – σταθμούς της παγκόσμιας ιστορίας και το κορυφαίο από άποψη συνειδητής δράσης των ανθρώπων.
ΑΝΕΠΑΝΑΛΗΠΤΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΟΧΟΙ
Μια μέρα μετά την κατάληψη της εξουσίας, 25 του Οκτώβρη του 1917 (7 Νοεμβρίου με το καινούργιο ημερολόγιο), η Σοβιετική Ρωσία έστειλε μήνυμα ειρήνης στους λαούς του κόσμου και αποσύρθηκε από τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. (Παγκόσμιο Πρώτο).
Ένα χρόνο μετά αυτός θα τερματιζόταν ως αποτέλεσμα και της καταλυτικής επίδρασης της Ρωσικής Επανάστασης – ανταρσίες στο ναυτικό, μαζικές λιποταξίες στρατιωτών που επέστρεφαν στην πατρίδα για να αντιμετωπίσουν τον πραγματικό εχθρό.
«Τα δύο τρίτα του Γαλλικού στρατού στο Δυτικό Μέτωπο στασίασαν…»
«Ο ιταλικός στρατός εγκατέλειψε το πεδίο της μάχης στο Caporetto και δεκάδες χιλιάδες έριξαν τα τουφέκια τους και κατευθύνθηκαν προς την πατρίδα τους, τραγουδώντας τον ύμνο της Διεθνούς και φωνάζοντας «Viva Russia!»
«Από τα τέλη του 1918 και μετά, η επαναστατική μόλυνση εξαπλώθηκε μέσω… της Γερμανίας, της Αυστρίας, της Ουγγαρίας και της Τουρκίας…»
«Γερμανοί ναύτες στασίασαν… και πυροδότησαν μια επανάσταση που τερμάτισε τον πόλεμο και ανάτρεψε το Κάιζερ μέσα σε ένα δεκαπενθήμερο...»
«Με το τέλος του 1918, κόκκινες σημαίες ανέμιζαν πάνω από το Βερολίνο, το Μόναχο, τη Βιέννη και τη Βουδαπέστη» (Neil Faulkner, A People’s History of the Russian Revolution).
Ταυτόχρονα όμως στο έδαφος της Ρωσίας εξελίσσονταν βαρβαρότητες από μέρους των τάξεων που έχασαν εξουσία και προνόμια και που βρήκαν βοήθεια όχι μόνο από τους συμμάχους στον Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και από τους εχθρούς στον Παγκόσμιο Πόλεμο.
Εχθροί και φίλοι του Παγκόσμιου Πολέμου αντιλαμβάνονταν ότι τα γεγονότα στη Ρωσία ήταν ότι πιο επικίνδυνο για την εξουσία όλων και δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συμμαχήσουν μετά που είχαν σπρώξει τους λαούς τους στην αλληλοσφαγή.
Οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία, τα ευρωπαϊκά κράτη, ακόμη και η Ελλάδα έστειλε στρατό στα Ρωσικά εδάφη.
Αντίθετα με το τεράστιο ψέμα που έχει επικρατήσει ως επίσημη ιστορία, οι μπολσεβίκοι είχαν αρχικά αντιμετωπίσει την εσωτερική αντίσταση στην επανάσταση με τρόπο που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί αφελής. Άφηναν ελεύθερους τους Λευκοφρορούς, του στρατού του Τσάρου, αρκούμενοι στον «λόγο τιμής» ότι δεν θα στρέφονταν ενάντια στην επανάσταση.
Εφάρμοσαν δρακόντεια μέτρα μόνο όταν, με τη βοήθεια και ενεργή συμμετοχή των στρατών εισβολής του «πολιτισμένου» κόσμου, οι Λευκοφρουροί ανήγαγαν τη βαρβαρότητα σε καθημερινή πρακτική με μαζικές, χωρίς διακρίσεις εκτελέσεις, με κάψιμο ζωντανών ανθρώπων.
Στο εσωτερικό της χώρας το ένα διάταγμα ακολουθούσε το άλλο:
«Διάταγμα που εγγυάται πλήρη θρησκευτική ελευθερία, αλλά απαγορεύει τη θρησκευτική διδασκαλία στα σχολεία...»
«Διάταγμα που νομιμοποιεί την άμβλωση κατά απαίτηση» (το πρώτο στον κόσμο)
«Διάταγμα που νομιμοποιεί την ομοφυλοφιλία» (άλλο ένα πρώτο), (Neil Faulkner, A People’s History of the Russian Revolution).
Εκείνο όμως που έκανε την κατάσταση πραγματικά μοναδική στην παγκόσμια ιστορία ήταν ότι όλα τα διατάγματα, «Δεν ήταν νόμοι που επιβάλλονται από την αστυνομία και τους δικαστές. Ήταν εκκλήσεις προς δράση...».
«Τα διατάγματα είναι οδηγίες που καλούν για πρακτική δράση σε μαζική κλίμακα’, δήλωσε ο Λένιν στο 8ο Συνέδριο του Κόμματος τον Μάρτιο του 1919...».
«‘Ο σκοπός ενός διατάγματος είναι να διδάξει πρακτικά βήματα προς εκατοντάδες χιλιάδες και εκατομμύρια ανθρώπους…’, επέμεινε ο Λένιν…» (Neil Faulkner, A People’s History of the Russian Revolution).
Αυτή η στάση του Λένιν διαφέρει από όσα ακολούθησαν με την επικράτηση του Σταλινισμού, όσο διαφέρει το φως από το σκοτάδι.
*Συνέχεια στην επόμενη έκδοση της στήλης
