Όπως και να έχει, τα μετεκλογικά και προεκλογικά σενάρια είναι πολλά. Μια συνεργασία που είναι στα σκαριά αλλά πέρασε στα ψιλά από τα ΜΜΕ είναι αυτή του ΜΕΡΑ25 με τα εναπομείναντα στελέχη της ΛαΕ και κάποιες αριστερές συλλογικότητες, οι περισσότερες από τις οποίες έφυγαν από το ΣΥΡΙΖΑ μετά το φιάσκο του δημοψηφίσματος.
Στην τελευταία κεντρική επιτροπή του ΜΕΡΑ25 ο Βαρουφάκης καλωσόρισε τα στελέχη της ΛαΕ και ένταξε αρκετά στελέχη από διάφορους χώρους της αριστεράς μέσα στο ΜΕΡΑ25. Από ότι φαίνεται η κάθοδος τους στις κάλπες θα είναι κοινή.
Κουβέντες έγιναν επίσης με την Ζωή Κωνσταντοπούλου, με την ΑΝΤΑΡΣΙΑ και με το ΚΚΕ οι οποίες κατέληξαν σε αδιέξοδο, αφού πρώτα βρέθηκαν οι κατάλληλες δικαιολογίες για να μην υπάρξει συνεργασία, πολλές από τις οποίες μπορεί να στέκουν. Το ζήτημα όμως είναι ότι δεν υπήρξε καμιά αντιπρόταση για το πώς προχωρούμε -εκτός από το «ακολουθείστε εμάς».
Τα χίλια κομμάτια της αριστεράς δεν φαίνεται να ενώνονται και δεν πάμε τώρα να ρίξουμε το φταίξιμο για το τι έγινε στο παρελθόν και από ποιον. Το πρόβλημα είναι ότι όσο η επανένωση αργεί η αστική δεξιά θα ζει και θα βασιλεύει στις πλάτες μας.
Τα επανειλημμένα καλέσματα Βαρουφάκη δεν βρήκαν ποτέ αντίκρισμα στην ηγετική ομάδα του Σύριζα γιατί οι εφτά τομές που έθεσε είναι αυτές που ο ΣΥΡΙΖΑ καταστρατήγησε με απόλυτο τρόπο όταν ήταν κυβέρνηση.
Το ΚΚΕ φαίνεται να τον θεωρεί ακόμα πράκτορα του ΣΟΡΟΣ.
Από το ΠΑΣΟΚ τίποτα νεότερο, ούτε καν προσπάθεια να τιμήσει έστω επιγραμματικά το όνομα του σοσιαλισμού που βρίσκεται στα αρχικά του. Οι προσπάθειες του ΠΑΣΟΚ, που μπορεί κάποιος να ιχνηλατήσει, για να συμμαχήσει με τον Μητσοτάκη μετεκλογικά θα καταδικάσουν το κόμμα. Από την άλλη μεριά η ΝΔ τρίβει τα χέρια της γιατί μάλλον βρήκε στο πρόσωπο του Ανδρουλάκη τον συνεργάτη της για να ολοκληρώσει το θεάρεστο έργο της που ξεκίνησε πριν από 4 χρόνια.
Όπως έχουμε τονίσει και στο παρελθόν η αριστερά σκεπτόμενη ακόμα αριστερά πρέπει να συνεχίζει να προτείνει ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα σε όλα τα κόμματα που επικαλούνται την αριστερά και τους εργαζόμενους. Αυτό όμως από μόνο του δεν είναι αρκετό. Για να πείσει τις μεγάλες μάζες που ψηφίζουν Σύριζα ή και άλλους για τις προθέσεις της, πρέπει να καλεί για ενιαία μέτωπα πάνω σε ζητήματα που «καίνε» μεγάλη μερίδα των καταφρονημένων αυτή της κοινωνίας. Ζητήματα όπως οι εκποιήσεις, ο εκδημοκρατισμός των δομών του κράτους και η ανάγκη για διαφάνεια που προκύψαν ως φλέγοντα ζητήματα με την υπόθεση των υποκλοπών, πρέπει να αποτελούν ζητήματα πάνω στα οποία οι εκκλήσεις για ενότητα της αριστεράς, για ενιαίο μέτωπο, να είναι συνεχείς.
Η επίτευξη ενός τέτοιου μετώπου πάνω σε φλέγοντα ζητήματα της επικαιρότητας είναι πολύ πιο εύκολή και εφικτή προοπτική. Που φέρνοντας μαζί στους δρόμους τις μάζες των καταπιεσμένων που τώρα έχουν διαφορετική κομματική επιλογή, θα φέρνει επίσης πιο κοντά και τη δυνατότητα ανατροπών στις σκέψεις και διαθέσεις των μαζών. Όπως και στη διάθεση τους να σπρώξουν προς συνολικό μέτωπο.
