ΚΥΠΡΟΣ: Είκοσι χρόνια από το άνοιγμα των οδοφραγμάτων

Δευτέρα, 17 Απριλίου 2023 11:53

ΚΥΠΡΟΣ: Είκοσι χρόνια από το άνοιγμα των οδοφραγμάτων

ΕΝΑΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΝΑΣ ΛΑΟΣ

Του Σωτήρη Βλάχου

Μια εξέγερση εγχειρίδιο για επίδοξους επαναστάτες

Στις 23/4/2023 συμπληρώνονται είκοσι χρόνια από το άνοιγμα των οδοφραγμάτων στην Κύπρο, στις 23/4/2003.

Η βία του εθνικισμού τα ανέγειρε πριν ακόμα το ελληνικό πραξικόπημα και την τουρκική εισβολή, από τις δικοινοτικές συγκρούσεις του 1963 -64 κιόλας και ακόμα πιο πριν, πραξικόπημα και εισβολή τα κλειδαμπαρώσανε και οι εθνικές πολιτικές τα διατήρησαν κλειδαμπαρωμένα αφού συμπλήρωναν η μια την άλλη, έδιναν επιχειρήματα η μια στην άλλη.

Με το πέρασμα των χρόνων η προοπτική λύσης και κατεδάφισης των οδοφραγμάτων απομακρυνόταν ολοένα και περισσότερο, παρά τους πύρινους λόγους για το αναπόφευκτο της ευόδωσης των εθνικών αγώνων

ΟΙ ΜΑΖΕΣ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΟΚΥΠΡΙΩΝ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

Τα οδοφράγματα άνοιξαν οι απλοί Τουρκοκύπριοι μέσα από μια εξέγερση που καθοδήγησαν οι μαζικές οργανώσεις της εργατικής τάξης.

Μια εξέγερση που σε αντίθεση με την πολιτική της εθνικής ενότητας που παρουσιαζόταν από πάντα ως η μόνη πορεία με δυνατότητες, έσπασε τη δική της εθνική ενότητα, ανέτρεψε τη δική της ηγεσία και έφερε τη λύση σε ακτίνα βολής.

Σε όλα τα χρόνια μετά το 1974 υπήρχαν προσπάθειες για συνεργασία συνδικαλιστικών οργανώσεων και σύμπηξη κάποιου μετώπου.

Μπροστά όμως στη δύναμη καταστολής του Ντεκτασικού καθεστώτος τα συνδικάτα δεν τολμούσαν και τα κόμματα της αριστεράς παράπαιαν μεταξύ αντιπολίτευσης στο καθεστώς και συνεργασίας μαζί του.

Τον Ιούλη όμως του 1996, η σύμπηξη συνδικαλιστικού μετώπου γίνεται κατορθωτή με αφορμή την δολοφονία του Κουτλού Ανταλί, δημοσιογράφου που για χρόνια αντιστρατεύτηκε το καθεστώς και με σταθερότητα στήριξε την επανένωση του νησιού.

Η δολοφονία του αποτέλεσε κομβικό σημείο που απότομα ενίσχυσε την αποφασιστικότητα της εργατικής τάξης για αντίσταση απέναντι σε μια αδίστακτη διακυβέρνηση.

Με τη συμμετοχή της συντεχνίας των δασκάλων, των καθηγητών, των δημοσίων υπάλληλων και άλλων δεκατεσσάρων συνδικαλιστικών οργανώσεων, δημιουργήθηκε μέσα στην περίοδο 1996 με 1997 συνδικαλιστική πλατφόρμα με την ονομασία Πλατφόρμα Συνδικαλιστικού Αγώνα.

Μαζί με τις εργατικές διεκδικήσεις, κορυφαίο θέμα συζήτησης αλλά και δράσης για την Συνδικαλιστική Πλατφόρμα, ήταν το εθνικό ζήτημα και η ανάγκη για συμφωνία λύσης.

Ολοένα και περισσότερο γινόταν ξεκάθαρο ότι το άλυτο εθνικό και η εθνική αντιπαράθεση ήταν το πιο σημαντικό όπλο του καθεστώτος Ντενκτάς για καθυπόταξη των τ/κ και διατήρηση του στην εξουσία.

Το επόμενο κομβικό σημείο που έδωσε απότομο σπρώξιμο στις εξελίξεις, αποτυπώνοντας ταυτόχρονα την συσσωρευμένη αγανάκτηση της κοινωνίας, ήταν οι συλλήψεις του Σενέρ Λεβέντ και στελεχών της εφημερίδας Αβρούπα (Ευρώπη).

Οι συλλήψεις που έγιναν στις 14 Ιουνίου του 2000 ήταν συνέπεια της σκληρής κριτικής που η εφημερίδα ασκούσε στο καθεστώς.

Ο συνδικαλιστικός χώρος μαζί με τα αριστερά κόμματα των Ταλάτ, Ντουρτουράν και Οζκιούρ αντέδρασαν οργανωμένα και αποφασιστικά.

Αποτέλεσμα ήταν να βρεθούν στο ίδιο χαράκωμα όλες οι συνδικαλιστικές και πολιτικές οργανώσεις που μέχρι εκείνη τη στιγμή αντιπολιτεύονταν το καθεστώς απομονωμένα και αποσπασματικά.

Οι αλλαγές στη συνείδηση των μαζών που προκλήθηκαν από την πολύχρονη πάλη για βασικά δικαιώματα εκφράστηκαν τελικά με την δημιουργία της Πλατφόρμας των 41 οργανώσεων που τελικά έγιναν 46, στις 9 του Ιούλη του 2000.

ΜΙΑ ΕΝΩΜΕΝΗ ΣΥΝΟΛΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Με την ονομασία «Αυτή η Χώρα είναι Δική μας», ο συνασπισμός του συνδικαλιστικού και όλου του αντιπολιτευόμενου αριστερού πολιτικού χώρου, μπήκε επικεφαλής του αγώνα για ανατροπή του καθεστώτος και για ειρήνη στην Κύπρο.

Στις 11 του Ιούλη του 2000 κυκλοφόρησε η πρώτη διακήρυξη της Πλατφόρμας που κήρυσσε τον πόλεμο στο καθεστώς.

Από αυτό το σημείο η δράση της Πλατφόρμας αρχίζει να γίνεται ολοένα και περισσότερο κυρίαρχο στοιχείο της ζωής στην Βόρεια Κύπρο.

Η Πλατφόρμα αργά αλλά σταθερά άπλωνε το κύρος και την επιρροή της, το καθεστώς απομονωνόταν ολοένα και περισσότερο.

Η κύρια αντίθεση για τις μάζες των Τουρκοκυπρίων δεν ήταν πια η εθνική. Ο κύριος εχθρός δεν ήταν το άλλο εθνικό στρατόπεδο, η εθνική ενότητα δεν πρόσφερε καμιά υπηρεσία.

Η μάχη που είχε ξεκινήσει πριν χρόνια μέσα στα συνδικάτα για το ξεκαθάρισμά τους από τον εθνικισμό και τη μετατροπή τους σε όπλα εναντίον του, κάτι που ηγέτες της Πλατφόρμας τόνισαν, γινόταν τώρα μάχη για απαλλαγή της ίδιας της κοινωνίας από το εθνικιστικό δηλητήριο.

Οι ανακοινώσεις και πολιτικές παρεμβάσεις από τον συνδικαλιστικό και τον αντιπολιτευόμενο πολιτικό χώρο πλήθαιναν.

Σε πολεμικό ύφος, αμφισβητούσαν ολοκληρωτικά το καθεστώς Ντενκτάς και όλη τη φιλοσοφία πάνω στην οποία στηριζόταν η πολιτική του στο εθνικό ζήτημα.

Σε αυτή την πορεία και αυτά τα συμπεράσματα των τουρκοκυπριακών μαζών όχι μόνο δεν βοήθησε η πολιτική της ελληνοκυπριακής ηγεσίας αλλά αντίθετα λες και ήταν φτιαγμένη για να στηρίζει το Ντεκτασικό καθεστώς.

Αυτό έκανε η πολιτική του ενεργού ηφαιστείου με την οποία ο Κληρίδης κέρδισε τις εκλογές του 1993, αυτό έκανε και η αγορά των πυραύλων S-300 που επέτρεψε στον Ντενκτάς να μιλά πια καθαρά για δυο ξεχωριστά κράτη.

Η ηγεσία του ΑΚΕΛ ταυτισμένη με την πολιτική της εθνικής ενότητας δεν μπόρεσε ούτε να δει αυτά που συντελούνταν στην τ/κ κοινότητα, ούτε να προσφέρει βοήθεια.

Λαμβάνοντας υπόψη αυτή τη στάση ακόμα και του ΑΚΕΛ, είναι εκπληκτικό που οι μάζες των τ/κ έφτασαν στα πολιτικά συμπεράσματα που έφτασαν και διεξήγαγαν τη μάχη που διεξήγαγαν.

Από το ξεκίνημα του 2001 δεν πέρασε μήνας που να μην είναι γεμάτος από εκδηλώσεις, πορείες, δράση, με συμμετοχή που έφτανε τις δυο με τρεις χιλιάδες ανθρώπους. Οι μεγάλες μάζες ακόμα βρίσκονταν σε αναμονή.

Η εμφάνιση στελεχών της Πλατφόρμας, κυρίως γυναικών, στους κυκλικούς κόμβους, στις διασταυρώσεις, πρωί-πρωί, σε ώρες αιχμής, για να δώσουν τη νέα προκήρυξή της, για να ενημερώσουν, να κινητοποιήσουν, έγινε καθημερινό στοιχείο της ζωής στη βόρεια Κύπρο.

Οι συνθήκες για την εξέγερση κτίζονταν κομμάτι με το κομμάτι, μέρα με την μέρα.

Στις 23 Απριλίου του 2002, η Πλατφόρμα απευθύνθηκε με επιστολή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, στην οποία αφού επιβεβαίωνε την προσήλωσή της σε μια ομοσπονδιακή λύση, ανέφερε:

«Εκπροσωπώντας την τεράστια πλειοψηφία της τουρκοκυπριακής κοινότητας, Θέλουμε να σας υπενθυμίσουμε ότι οι απόψεις και τα συμφέροντα που εκφράζονται από τον αντιπρόσωπο της τουρκοκυπριακής κοινότητας που προσκαλέσατε – δηλαδή τον κ. Ντενκτάς – δεν αντανακλούν τα πραγματικά συμφέροντα των Τουρκοκυπρίων». («Προδομένη Εξέγερση», Θέμος Δημητρίου, Σωτήρης Βλάχος)

Μπορεί κάποιος ε/κ ή Έλληνας πολίτης να αντιληφθεί το μέγεθος των γεγονότων μόνο αν φανταστεί κάποια ανάλογη πλατφόρμα στην ε/κ κοινότητα ή στην Ελλάδα που να ενώνει τις συνδικαλιστικές οργανώσεις και την αριστερά σε ένα αντικυβερνητικό μέτωπο και να ενημερώνει διεθνώς ότι η κυβέρνηση δεν τους εκπροσωπεί.