Πρώτον, όταν κανείς θέτει ως κύριο στόχο να ανέλθει αναξιοκρατικά δεν είναι προφανές ότι του λείπει το ήθος που θα τον κάνει να αγαπήσει τη δουλειά του, τις σπουδές του, το έργο του; Αν αγαπάς αυτό που κάνεις, ο «ανταγωνιστής» είναι η έμπνευσή σου για να γίνεις καλύτερος κι όχι ο «γείτονας με την κατσίκα» που πρέπει να εξοντώσεις και «να πάρεις τη δουλειά». Πόσο μάλλον αν είσαι «άσχετος με το αντικείμενο».
Δεύτερον, η ίδια η διαδικασία που προάγει την αναξιοκρατία δεν βρίσκει τον καλύτερο στην κατάλληλη θέση. Όλοι καταλαβαίνουμε, ιδιαίτερα χάρη στην άφθονη πληροφόρηση του διαδικτύου, τί παράγει ο καλύτερος επιστήμονας, ο καλύτερος καλλιτέχνης, ο καλύτερος μάνατζερ σε κάθε τομέα. Και απορούμε. Γιατί ο δημόσιος τομέας δεν ζητάει τον καλύτερο; Που θα είναι και σε λογική τιμή, γιατί το ήθος και η ποιότητα είναι βέβαιο ότι έχουν και την σωστή τιμή. Άλλωστε ο καλός στη δουλειά του διακρίνεται γιατί για το κοινό καλό πολλές φορές «θα το έκανε και δωρεάν», σε αντίθεση με τον «κακό» που διακρίνεται επειδή «βγάζει και από τη μύγα ξύγκι», με την γνωστή «γκρίνια για περισσότερα χρήματα», ίδιον κι αυτή της μετριότητας. Αν κάτι ξεχωρίζει τον καλό γιατρό, μηχανικό, δικηγόρο, επιστήμονα, καλλιτέχνη κ.λπ. είναι ο αυθεντικά κοινωνικός χαρακτήρας του τρόπου που προσφέρει τις υπηρεσίες του.
Τρίτον, και ίσως πιο σημαντικό από όλα, είναι το γεγονός ότι ο πολιτικός άρχοντας, ο υπουργός, ο βουλευτής, ο δήμαρχος, ο γενικός γραμματέας, το συμβούλιο, η εταιρεία διαχείρισης προγραμμάτων, όλες – τέλος πάντων – οι αρχές που εμπλέκονται με τις δημόσιες δαπάνες, εφ’ όσον προκρίνουν οι ίδιοι τις διαδικασίες των «κολλητών», το πρόβλημα υπάρχει «από το κεφάλι». Λείπει η έμπνευση, η διορατικότητα, η σεμνότητα, το όραμα, το χάρισμα του ηγέτη και περισσεύουν όλα τα άλλα που καλύτερα να μην τα αναφέρουμε, αφού τα ζούμε καθημερινά και μαυρίζει η ψυχή μας.
Μπροστά στην κακοδιοίκηση και την κακοδιαχείριση, τα δύο προηγούμενα, η αναξιοκρατική διεργασία και η μετριότητα του αναδόχου ωχριούν. Υπάρχει, όμως κάτι πολύ σημαντικό σε όλα αυτά που υποτιμούν την αισθητική, την αντίληψη και πολλές φορές την ποιότητα ζωής και την ασφάλειά μας. Ότι, πλέον, αυτή η κατάσταση καταγράφεται στη συνείδησή μας ως ένας άρρητος – πλην υπαρκτός – βιασμός. Βιασμός της αισθητικής, της ευημερίας, της ίδιας μας τη πολιτότητας και εν τέλει της λογικής μας. Κι αυτός ο πολλαπλός και διαρκώς αυξανόμενος βιασμός της καθημερινότητάς μας είναι σοβαρή αιτία για να αξιώσουμε όχι απλά το τέλος ενός δημόσιου χώρου κάτω του μετρίου, αλλά το ξεκίνημα ενός δημόσιου χώρου που να μας αξίζει.
ΑΚΡΑΙΑ ΝΕΩΤΕΡΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ: 10+1 επιπτώσεις της διαφθοράς που δεν φανταζόμασταν!
