Επίσης ενδιαφέρον είχε η άσχετη δήλωση απάντηση του αντιδημάρχου Μαρινάκη για τις επιπτώσεις της περιβαλλοντικής κρίσης, σε ερώτημα δημοσιογράφου για το τι σχέδιο υπάρχει ώστε μελλοντικά να μην υπάρχουν ανάλογα προβλήματα.

Είναι πάγια τακτική των πολιτικών και των δημοσιολογούντων να επιρρίπτουν ευθύνες σε οποιονδήποτε άλλον και να αερολογούν, μην αναλαμβάνοντας οι ίδιοι καμία ευθύνη, γεγονός που τους καταντάει γραφικές φιγούρες.

Είναι αξιοσημείωτο επίσης πως μια πόλη που είναι τουριστικά προσανατολισμένη οι υποδομές της, όπως η υδατοδεξαμενή του Πηδήματος να μετράει 86 χρόνια ζωής. Και καλά, ας πούμε πως κανείς από τους ιθύνοντες δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για τους κατοίκους της πόλης, αλλά τι θα πουν οι τουρίστες αν μάθουν πως υπάρχει μια υδατοδεξαμενή από το 1936 και η οποία παρέχει νερό σε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου; Είναι καλή εικόνα αυτή; Θα μπορούσε βέβαια η δημοτική αρχή να εντάξει την υδατοδεξαμενή ως μνημείο πολιτιστικής κληρονομιάς και να την εκμεταλλευτεί τουριστικά, βάζοντας και εισιτήριο για την ενίσχυση των οικονομικών του Δήμου Καλαμάτας. Κρίμα είναι 86 χρονών μνημείο να πηγαίνει χαμένο και να έχει χασούρα ο Δήμος και από πάνω. Να πηγαίνει ο τουρίστας στην δεξαμενή και αφού δει το ρήγμα που δημιούργησαν οι κομμουνιστές στον εμφύλιο πόλεμο, προκαλώντας πονοκέφαλο στον δήμαρχο Βασιλόπουλο σήμερα, μετά να θαυμάζει τις σύγχρονες εγκαταστάσεις και να επιστρέφει στη χώρα του και να λέει πόσο όμορφα πεζοδρόμια έχει το κέντρο της πόλης.

Αλλά ας μην χαλάμε το κλίμα, καλοκαίρι και τουρίστες έρχονται!

Ε. Ξυπ